Alleen verder

Huisje van Gerald Wintume en Gaspa Lantum

In Buea, SW Province leuke mensen ontmoet. Gerald, de huisjongen, nam me op in z'n kamer. Ik sliep daar vier nachten op zijn bed. Een sobere kamer. Een waslijntje met kleding, een buro met paperassen en een stoel. Oude kalenders aan de muur. Schoonheid is bedriegelijk. Z'n broer, Bernard, een vriendelijke levensgenieter. Z'n buurjongen, Gaspa, de zoon van z'n baas. Intelligent. Het leven daar was eenvoudig. ’s Ochtends vroeg opstaan rond 6 uur. Daarna wat werken of naar school. ’s Middags hielden ze een paar uur siësta. De radio-kassetterekorder denderde de hele dag door. De paar bandjes die ze hadden, hoorde je dan ook meermalen per dag. Tegen de avond, meestal een partijtje voetballen met de kinderen. Wandelen of gewoon voor het kleine huisje met elkaar zitten kletsen. Er gebeurde niets sensationeels, het leven gaat z'n gangetje. Dol waren ze op de foto's die ik maakte, heel nieuwsgierig over de afloop, popelend van ongeduld. Ook wilden ze graag korresponderen. Dan was er nog Sebastian die me van alles in Buea town liet zien. ’s Avonds dronken we vaak een pilsje (op mijn kosten). 

Gerald, Sebastian, ik, traditional healer

Hij bracht me in kontakt met de traditional doctor en de missie waar hij werkte. Father Stockmann, een heel aardige man, vertelde me over z'n werk in Kameroen, al 22 jaar. Het liefst was hij in de bush gebleven. Nu had hij een ‘kantoorbaantje’ bij de bisschop. Over het bijgeloof van de bewolking. De opzet van scholen, katholieke scholen, nog steeds de beste in Kameroen. Zelfs de kinderen van gouvernementsleden gaan niet naar de overheidsscholen. Ze oefenen goede kontrole uit op inkomsten en onderwijs. De missie probeert zo veel mogelijk de bevolking bij de kerk te betrekken en vraagt daarom ook steeds bijdragen(!). Meestal komen ze tot 1.000.000 terwijl er 8.000.000 CFA nodig is. De rest halen ze uit het buitenland, zoals van een Duitse organisatie en bij vrienden in Nederland. De pater had totaal geen heimwee naar Nederland en wilde het liefst hier sterven. Andere aspekten van de missie waren pastoraal en sociaal-medisch werk. Dat laatste steeds minder. Leuke verhalen vertelde hij over het bijgeloof en wat je ermee moest doen. Het bier smaakte goed bij de pater.

De zondag in de kerk was een belevenis. Door het gedraal van Sebastian kwamen we halverwege de dienst binnen. Geen probleem. Iedereen loopt in en uit. Niet zo strak als in Europa. Veel kinderen, jonge kinderen. Mooie gospels. De kollekte was iets aparts. Iedereen loopt naar voren en deponeert dan wat geld in een mandje. Een leuke wanorde. Ik ging ook ‘ter communie’.

Ik kwam op de Mt. Cameroon een paar Belgische biologen tegen, met vlindernetjes en al. Ze kampeerden in de buurt van de gevangenis. De gevangenen, lichte kriminelen, waren tamelijk vrij, konden vrij rondlopen en liepen ook in Buea in hun gestreepte kleding. Soms werd in de gevangenis wel eens iemand afgeranseld. De gevangenen werkten op een boerderij met koeien en ook landbouw. Om aan hun eigen inkomsten (sigaretten) te komen, moesten ze of familie hebben of op inventieve manier stropen (fazanten). Er was nog een tweede gevangenis, met zwaar delinquente gevangenen. Geketend. Toen we er zondags langs liepen, zongen ze ook gospels.

De Mt. Cameroon niet op geweest. Het zou me twee dagen kosten om de top te bereiken en weer terug te komen. Mooie berg. Ook anderen mensen ontmoet. Big brother van Gerald. Z'n kinderen studeerden allemaal, een paar in Amerika. Studie is heel belangrijk geworden in Kameroen. De mogelijkheid ligt alleen open voor kinderen van rijke ouders. De vader van Gerald en Sebastian zijn dood en voor hen is die mogelijkheid weg. Beiden werden opgenomen in het gezin van een oom. Wel sociaal, ze blijven in leven, maar veel toekomst is er voor hen niet. Ze moeten zelf proberen een baan te vinden, zonder papieren. Gerald was dat niet gelukt.
Het Afrikaanse leven kent geen woord als haast. Het gaat hier allemaal heel relaxt toe. Tijd kennen ze bijna niet, geen horloges. Als de zon op is, staat men ook op. Wanneer de zon onder gaat begint voor hen de avond. 9 uur is het meestal bedtijd. Wanneer men moe is, gaat men slapen en houdt rust. Veel van te leren!!