voor Jacqueline

Nog even een avond en ochtend in Madrid voordat ik naar Cuba afreis. Drukte op de weg zorgde ervoor dat we gisteren 1,5 uur later met de bus aankwamen. Onderweg wel de noodzakelijke stops om te roken (cinco minutos) en om te eten/comer (vienticinco minutos).

Mijn hostal in het centrum bij de Gran Via blijkt in een tippelbuurt te liggen. De oude beheerster vertelde dat ik geen waardevolle spullen in m'n achterzak moest doen, geen dames mee moest nemen en nog veel meer. Zo goed is m'n Spaans nog niet om dat allemaal te verstaan, hoewel ze het wel veel over la gente negra had.... 

Het was druk op straat met heel veel levende standbeelden, straatmuzikanten en de Zara, Mango, Hache & Eme en andere kledingzaken die tot 10 uur open bleven. Ik zocht de rust in de bioscoop en had de keus tussen El Coro (Boys Choir) en Golpe de Estado (staatsgreep). Beide Amerikaanse peliculas sin subtitulos. Ik kocht maar hetzelfde kaartje als de man voor me en keek twee uur lang hoe een Amerikaans stel met twee kinderen in een Aziatisch land terecht kwam terwijl de president net vermoord werd. Vervolgens werden nog eens honderd mensen afgeslacht, terwijl onze Amerikaanse vrienden wonder boven wonder ongeschonden bleven en uiteindelijk veilig de rivier overpeddelden naar Vietnam. Je ziet dat ik het in ieder geval begrepen heb.

Begin vorig jaar was ik ook kort in Madrid. Ik maakte veel foto's van de bijzondere schilderijcollectie van het Thysen Bornemisza museum aan de Paseo de Prado. Thuis heb ik ze met Jacqueline nog eens bekeken en uitgebreid besproken toen ze in de weekenden na de chemokuur bij ons was. Eigenlijk had ik gehoopt dat ze nog een tripje naar Madrid had kunnen maken. Het mocht niet zo zijn.

Ik was net op weg was naar de Munch tentoonstelling in het Thysen museum en dacht haar mee te nemen tijdens de rondgang langs de schilderijen. Helaas was de 12:30 slot al vol en 14:30 is te laat. De gedachten zijn misschien nu nog wel meer bij haar nu ik op het terras in het zonnetje zit met een cerveza.

Madrid is een stad die goed bij Jacqueline paste. Niet de drukte van de Gran Via of de plazas, maar meer de kleine heuvelachtige straatjes met nu in de herfst de vallende bladeren.

Vorig jaar met kerst en oud-nieuw was achteraf duidelijk dat haar einde naderde. Die dagen hebben we nog met elkaar kunnen vieren. Het kostte haar zichtbaar veel energie. In de tweede week van januari bleek bij het ziekenhuisbezoek dat er weer veel vocht achter de longen zat. Het ging daarna in een week zo rap achteruit dat ze van iedereen afscheid nam. Een klein kringetje bleef over die overdag en 's nachts bij haar bleef. Op de muur verscheen een groot hart met de vele kaarten die ze kreeg. Jacqueline krabbelde toch nog weer op. Zo was ze. Sterk. Ze kon al haar vrienden nog een keer zien en regisseerde dat ook helemaal. In februari ging ze naar het verpleeghuis voor de laatste zorg. Voor haar was het goed zo. Wachten tot het zover was... met haar zussen dichtbij. De avond voordat ze stierf zat ik nog een paar uurtjes bij haar, terwijl de anderen gingen eten. We hoefden niet veel meer te zeggen. Alleen de hand vasthouden en de fysieke nabijheid te voelen was goed. Later die avond zakte ze weg in een diepe slaap om niet meer wakker te worden. Je hebt je rust gevonden Jacqueline, maar ik neem je zo nu en dan wel even mee naar een museum of een stad waar de bladeren van de bomen vallen.