De reünie

Beelden voor de school. Overigens deze gebouwen zijn later gebouwd. In mijn tijd waren het alleen maar prefab 'barakken'.

De gezichten ronder, de lichamen wat uitgezakter. Ik zou geen van mijn oud-klasgenoten op straat hebben herkend. Maar na 10 seconden kijken zag ik de gezichten van vroeger weer terug. Het was mijn tweede reünie in 40 jaar. In 1977 verliet ik, en met mij m’n klas, het Christelijk College Groevenbeek. In 1996/7 was ik ook al eens bij een reünie van de school en klas. Onverwacht werd ik geconfronteerd met een moeilijke periode van jeugdpuistjes, pubergedrag en (toen) nog niet verwerkt verdriet over mijn overleden vader. Dat maakte een diepe indruk op me. Nu was dat anders. Het clubje klasgenoten was klein. Allemaal maatschappelijk goed terecht gekomen: een jurist, een dierenarts, een psychotherapeut, een leraar Nederlands. De ene was z’n vierde boek aan het schrijven, de ander werkte nog steeds bij de Rabobank of bij dezelfde school. Even werd de vraag gesteld: wie is er niet meer? Maar behalve de klasgenote die twintig jaar geleden al aan borstkanker overleed, kenden we niemand. Maar dat zegt niks, want veel klasgenoten zijn buiten beeld. Ik heb ook met niemand meer contact. De klasgenoot die vorige keer een hondenschool had in Oost-Groningen, verzorgt nu uitvaarten. Op de website zie ik dat z’n lange haren verdwenen zijn. Zo vindt iedereen z’n weg in het leven.

De leraren zijn uiteraard allemaal met pensioen. Je kon nog een lesje volgen. Bij de bespreking van de wet van Ohm haakte ik af. Natuurkunde is nooit mijn vak geweest en deze leraar ook niet mijn favoriete docent. De wiskundeleraar die me 6 jaar les gaf, de laatste schooljaren zelfs 8 uur per week, zei “Gerard de Vries, die ken ik niet” en liep weer weg. Volgens mij is hij de weg al kwijt. De scheikundedocent wist direct de straat te noemen waar ik in Ermelo woonde. Maar het nummer niet. Dat dan weer niet. Mooi hoe hij vertelde over zijn dyslexie en hoe hij daarmee om ging: Altijd snel het bord schoonvegen, zodat de tekst niet bleef staan. Uiteraard vertelde ik dat mijn zoon nu scheikundeleraar is. Zijn zoon is arts/oncoloog geworden. 
En dan de Engelse lerares. Ze was op haar 25e op deze school komen werken, maar na ons eindexamenjaar vertrokken omdat ze niet deeltijd mocht werken. De herinnering kwam weer terug aan die ene keer dat de klas in Utrecht naar een toneelstuk van Shakespeare ging. Hamlet of Macbeth. Omdat het laat werd, mochten we bij haar logeren. Met 20-25 scholieren. Bijzonder natuurlijk. Het was ook nooit maar gebeurd. Aandoenlijk dat ze nog een agenda uit 1974 mee had genomen, met de klassen en namen van haar leerlingen. En de repetitiecijfers. In blauw de voldoendes, in rood de onvoldoendes.

De klassefoto van de reunisten en de Engelse lerares