Terugreis Tirol - Nachrichten

Taxi Kröll liet het gisteren even afweten. Tien minuten later dan afgesproken kwam het busje voorrijden. Het zou allemaal goed komen zei dat taxichauffeur en zette ons 1 minuut voor vertrek (8.18 uur) bij Bahnhof Mayrhofen af. De Zillertalbahn had meer weg van een tram en stopte op verzoek in de valleidorpjes. Overstappen in Jenbach en Wörgl was geen probleem, maar in München moesten we toch nog flink doorstappen met 7 stuks bagage (koffers, snowboard, tas met snowboardschoenen/helm, etc.). Van de laatste coupé van de ene trein naar bijna het andere end van het perron waar de trein naar Hannover/Hamburg aankwam. De 20 minuten waren maar net genoeg. Het was flink proppen met de bagage, want alle passagiers hadden aardig wat bagage bij zich. In Hannover lukte het om in 8 minuten over te stappen op de trein naar Schiphol. Negen uur Gouda leek helemaal haalbaar, totdat plotseling de trein hevig remmend tot stilstand kwam. De conducteur vertelde via de intercom dat het "unbekannt" was wanneer we weer verder gingen. Al snel kwam brandweer, politie en ambulance met zwaailichten aanrijden. Met schijnwerpers keek men onder de trein. Even later werd omgeroepen dat we de trein moesten evacueren. Een uur na de noodstop konden we voor uitstappen, over een aantal houtblokken en geholpen door brandweermannen.

Een van hen vertelde me dat er een "aanrijding met persoon" was. 
http://www.ivz-online.de/lokales/hoerstel_artikel,-240-Intercity-Fahrgaeste-evakuiert-_arid,41050.html
De bussen stonden al klaar en via stops in Rheine en Bad Bentheim kwamen we een uur later in Hengelo aan. In Hengelo was het nog wel even zoeken naar het station, omdat de Duitse TomTom geen routebeschrijving had buiten Duitsland. Uiteindelijk viel de vertraging wel mee. Desondanks wil Douwe een deel van zijn geld terug, maar op de website staat dat compensatie is uitgesloten als er sprake is van overmacht, waaronder aanrijding met een persoon. Bovendien had ik de treinreis betaald. Om 23.30 uur waren we weer terug in Gouda.

Mayrhofen, Tirol, Oostenrijk (3)

Panoramafoto op de Rastkogel (Foto Douwe)

Woensdagmiddag stuurde Manuel, mijn skileraar, ons de Schneekar af. Het waaide op 2200 meter hoogte. De pistes waren wisselend blauw en rood. Naar mijn idee erg steile hellingen voor een beginner die het slalommen nog niet echt onder de knie heeft. De benen waren ook stijf en moe. Maar goed, er was geen weg terug, alleen naar beneden! Op één helling kon ik de scherpe draaien niet meer maken en raasde ik naar beneden, mijn klasje voorbij. Gelukkig kwam ik onderweg niemand tegen en ging aan het eind deze piste omhoog. Manuel zei dat ik mijn gewicht op de verkeerde ski hield. Maar dat anders doen is makkelijker gezegd dan gedaan. Ben ook nooit een danser geweest. De volgende rode piste ging het weer mis en rutschte ik recht naar beneden over de hobbelige helling. Dit keer zette ik de ploegschaar (snow plough) in en kwam achterstevoren tot stilstand. De Israeliër uit mijn groepje gaf me een 8 voor de acrobatiek. 's Nachts zag ik de afdalingen weer voor me en moest me de volgende dag er wel even  toe zetten om me weer bij het klasje te melden. Nu begon de les met een nieuwe rode afdaling die me dit keer wel goed afging. Toen we halverwege de ochtend weer naar de 'verschrikkelijke Schneekar' gingen, nam ik afscheid van het groepje en ging mijn eigen afdalingen doen. Rustig in eigen tempo slalommen over niet te steile hellingen die ik ondertussen wel kende.
's Middags gingen Douwe en ik met een grote gondel naar een ander gebied, de Rastkogel, met onder andere de Horbergjoch op 2500 meter hoogte.

Hier, blauwe brede pistes, waar ik het slalommen kon oefenen. En, met een geweldig uitzicht op de toppen van de bergen: on top of the world.

Vandaag eerst naar een ander skigebied (Ahorn), ook met een liftje vanuit Mayrhofen. 's Ochtends vroeg is zo'n piste ijzig. Niet echt lekker skiën dus. De ligstoelen bij de White Lounge waren veel aantrekkelijker om deze laatste dag vooral relaxed door te brengen. De lucht was helder en de zon brandde al lekker. Heel bijzonder om te zonnen, op 2000 meter hoogte, in de sneeuw.

Ze hadden hier ook een aantal iglo's gebouwd, waar je kunt overnachten tegen een aardig prijsje. Voor een Romantische Zimmer betaal je 365 euro, maar dan wel met 's avonds champagne, een 3-gangen diner, ijspijlen schieten en marshmallows maken.

 

's Middags gingen we weer naar de Rastkogel, omdat bij 15 graden, want dat was het vandaag, de sneeuw op de lager gelegen pistes dan al snel papperig is. We hebben het deze vakantie wel getroffen met het weer. De eerste ochtend keek ik wat teleurgesteld naar de regen. Op de bergen sneeuwde het uiteraard, maar was er weinig zicht. De tweede nacht was er in het dal 10 cm sneeuw gevallen, en op de berg was het heerlijk skiën op de verse sneeuw. En nu aan het eind van de vakantie 's nachts heldere hemel met mooie sterren en een halve maan, en overdag hoge temperaturen. Je ziet de sneeuw letterlijk wegsmelten. Water stroomt in beekjes naar beneden en in het dal kolkt het riviertje. Het voorjaar komt eraan.
Vond het "Super" om een keertje zo'n skivakantie te doen, in de bergen te zijn met pakken sneeuw, en dat samen met Douwe te doen. We hebben het heel goed en gezellig gehad. Zeker voor herhaling vatbaar.

Mayrhofen, Tirol, Oostenrijk (2)

Bij de Bizztravel-kroegentocht haakte ik gisteren in de derde kroeg af. Een clubje van 20 Nederlanders verzamelde zich om 9 uur in de sport Lounge, 10 uur sharp verhuisden we naar de Harakiri-bar, en 11 uur trok Loes, de Bizztravel-reisleidster, ons mee naar een Après Ski bar-discotheek naast Hotel Brücke. De schreeuwende en hossende mensenmassa ("Nossa nossa. Ai Se Eu Te Pego") is niks meer voor mijn leeftijd, en ik vroeg me af of ik er ooit wel wat aan vond. Douwe vond het wel tof dat ik meegegaan was. De laatste twee Après Ski tenten waren beter zei hij toen hij me om 2 uur wakker belde om de deur open te doen. Ook de Sunweb Travel- en andere vakantiegasten hadden zich later aangesloten, tot zo'n 50 Nederlanders. Het was gezellig geweest.

Vanochtend dus alleen naar de piste. 't Is krap aan om om 9 uur boven te zijn, want de Skibus vertrekt half 9 van het pension, en moet je nog in de rij voor de gondel en 10 min in de gondel. Mijn skiklasje bestaat uit een aantal Nederlanders, paar Duitsers en Mike, een Filipijn. Manuel, een Oostenrijkse student, is onze skileraar. Het kaartje laat een beetje zien wat we zo'n dag doen.

We begonnen met een blauwe afdaling om de spieren wat los te krijgen. Daarna nieuwe oefeningen. Dit keer leerde hij ons om de piste zijdelings af te glijden: zijdelings druk wisselen op de laagste ski. En om voor/achter uit te gaan druk wisselen op punt/achterste deel ski. Gisteren hadden we geleerd hoe we over een bergpiste moesten slalommen: gewicht op de laagste ski, lichaam gedraaid naar de berg en gezicht naar het dal, waarbij je voorover moet hellen. Je maakt dan vanzelf een curve de berg op. Het klinkt allemaal heel simpel en als Manuel het voordoet ziet het er heel elegant uit. Maar het is toch ook verbazend hoe snel je zoiets leert, ook al ziet het er vast nog niet stijlvol uit.

Douwe en ik zoeken overdag vaak even mobiel telefonisch contact om wat af te spreken. Vandaag ontmoetten we elkaar toen ik, na twee uur les, pauze had. Hij had de laatste (ochtend) Skibus genomen en net één afdaling gemaakt, maar voelde zich "vet brak". We gingen samen een afdaling maken om bij een berghut te lunchen. Douwe daalt veel sneller met z'n snowboard, dus bij afslagen of bij liftjes stond hij op mij te wachten. Omdat de bestelling lang duurde bij de berghut, liet ik mijn twee uurtjes middagles voorbijgaan. We zijn samen nog wat afdalingen gaan maken, of ik kan beter zeggen, dat we samen regelmatig in de skiliftjes zaten, want daar tussen zijn we elkaar kwijt.

Op de pistes staan routes in kleuren aangegeven: blauw is eenvoudig, rood is wat moeilijker en zwart alleen voor heel goede skiërs en snowboarders. Douwe wil vrijdag over de steilste piste: de Harakiri.
Ons klasje doet soms een stukje rood. Bij mijn laatste afdaling zocht ik dat stukje piste, maar kwam op een steile (rode) helling terecht. Dat is andere koek. Ik maakte me wel zorgen hoe ik beneden moest komen. Gelukkig wist ik nu hoe ik zijdelings naar beneden kon glijden, en toen het wat vlakker werd, kon ik vol in de ploegschaar naar beneden. Ik blijf toch maar liever op de blauwe piste.

Kinder/kleuterskiklasje met rechts 'de rode' helling

We komen nu net terug van ons avondeten in Hotel Brücke. Vooraf hadden we de diners geregeld. Een typische Oostenrijkse ober, grijs haar naar achteren, groen pak aan, wist de eerste dag gelijk dat we kwamen. Op de tafels staan de namen van de gasten, en we weten nu al wat we morgen eten, want net als in het ziekenhuis bestel je de dag ervoor. Het worden dus twee biefstukjes. Het salade- en dessertbuffet is trouwens ook uitstekend: vanavond Apfelstrudel met vanillesaus.

Mayrhofen, Tirol, Oostenrijk (1)

De Deutsches Bundesbahn bracht ons punktlich naar Jenbach. De “Umsteigungen” in Hannover en München gingen moeiteloos. Tussen Jenbach en Utrecht rijdt ook rechtstreeks een trein maar deze optie was in januari al volgeboekt. In Jenbach was om 8 uur het laatste boemeltje door het Zillerdal net weg. Dan maar een taxi. Bij de ingang van het station stonden twee Nederlanders al te onderhandelen met Oostenrijkse taxichauffeurs. Toen wij aankwamen was de deal snel gemaakt: zij 50 euro naar Gerlos en wij 40 euro naar Mayrhofen. Eenmaal onderweg wilde de rokende (5 sigaretten in een half uurtje) en bellende taxichauffeur de prijs naar Gerlos verhogen naar 70 en Mayrhofen naar 50. Hij had vooral geen zin in de slingerweg naar Gerlos, de twee Nederlanders op gegeven moment ook niet meer in zijn gezeur en stapten in Zell am Ziller uit, waar vrienden ze dan maar gingen ophalen. Gelukkig zette de chauffeur ons wel af voor Pension Widner en werden we begroet door Frau Widner.

Pension Widner, Mayrhofen (onze kamer is 1 hoog, op de hoek, op plaatje links)

We hebben een ruime kamer met houten balkon. Achter het huis is de Skiraum voor de latten, boards en schoenen, en daar weer achter staan de koeien op stal. De Skibus maakt hier ’s ochtends een paar keer een rondje om skiërs op te halen en af te zetten bij het Penkenbahn-station, midden in Mayrhofen. Vanaf hier word je met een gondeltje aan een kabelbaan in 10 minuten van 650 meter naar 1800 meter gebracht.

Op de zondagochtend moesten we onze skipassen, en ik mijn skischoenen, latten en helm ophalen. Om 10 uur waren we al boven en sloot ik me aan bij mijn skiklasje. De ochtend leerden we remmen. De snow plough was mij goed bekend van skeeleren (ploegschaar); in het (Nederlandse) kinderklasje naast ons heet deze rem ‘pizzapunt’. Van Douwe hoorde ik dat de uitdrukking om skiën parallel te houden, ‘French fries’ heet voor de kinderen. Makkelijk te onthouden. 's Middags maakten we al ons eerste afdaling en vandaag, de tweede dag, hebben we alleen maar tochtjes gemaakt, met mooie afdalingen, en steeds weer in andere liften. Onderweg stopten we om aan techniek te werken, de bochttechniek is vooral lastig!

Er is nog veel meer te vertellen over skiën, Mayrhofen en Tirol, maar laat het hier vandaag even bij, omdat we nu gaan eten en daarna meedoen aan de kroegentocht.. We zullen ons beter gedragen dan de Nederlanders de afgelopen week in Gerlos, hier 5 km vandaan.