Ik begin steeds meer zin te krijgen om weg te gaan. Waarschijnlijk morgen weg met de "oudjes". Vandaag dan toch eindelijk de moed bij elkaar gepakt om de oude stad in te gaan. Eerst lopend naar het postkantoor om daarna langs de bioskoop naar de oude markt te gaan. Hele kleine steegjes, stinkend. Mensen die langs de kant van de straat poepen om daarna met water hun reet schoon te maken. In de oude markt een paar schoenen gekocht van slangenleer van een zwarte man in een dekenwinkel. Later nam hij me mee naar z'n eigen winkel en die van z'n broer, waar ik een bloesje kocht. Verder op de markt een primitief mesje, schaartje en lepel gekocht. Wel heel mooi.

Bij de grote moskee nam ik even rust. De meisjes in fel blauw, de jongens in wit, met witte petjes liepen daar rond. Bereidwillig om voor een foto te poseren. De huizen rond de moskee waren heel typisch. Op elk punt van het dak was een kleine pilaar.

Op de terugweg kwam ik de volgende straatscène tegen. Twee mannen die voor dood op het "trottoir" lagen. Ze waren waarschijnlijk een beetje maf. Water werd door een verstandige man op hun hoofden gegooid. Eén kwam bij, maar wel heel moeizaam. Ging zitten, viel weer terug om tenslotte helemaal weer bij bewustzijn te komen. De andere reageerde bijna geheel niet. Rond hen kwam een grote menigte te staan. Ik stond er als enige blanke tussen. Ze stonden nu wat argwanend te kijken. Toen ik weg liep pakte een jongetje m'n hand vast. Heel bijzonder.

Kwam weer langs de bios waar 's avonds een Japanse en Indiase film draait. Vanavond gaan Ida en ik naar de film in de open lucht. Er zijn lange rijen stoelen en een groot scherm op de voorgrond. Bij de bioskoop was het een leven van heb ik jou daar. Ook bij het station was het een grote drukte. Het zal moeilijk worden om met de trein te reizen. Overvolle treinen.

Langs de weg kwam ik veel biddende moslims tegen. Speciale pleintjes zijn er voor ingericht om dagelijks te bidden. Echt overal waar je langs kwam waren ze aan het bidden. Soms hele groepen, op de markt, andere keren was iemand alleen op straat aan het bidden.

Bij de kamping waren ze zich al druk aan het voorbereiden voor morgen. Johan zaaide paniek over de onzekerheid dat Jan ons zou oppikken bij het park. Later vertelde hij dat hij ook genoeg van Kano had en snel door wilde.

Karin maakte me flink belachelijk met m’n bloesje en de schoenen die ik gekocht had. Ze vond ze “vrouwelijk”. Later vroeg ze of ik ook geen roze stukje had. Ik viel flink tegen haar uit en zal voortaan maar weinig kontact met haar onderhouden. Definitieve breuk. Eigenlijk had ik dat al eerder moeten doen, na Ghardaia. Helaas.

Na een vlotte maaltijd ging ik met Ida naar de bioskoop. Met de taxi naar de bios, ook de eerste keer in m’n leven. Twee films draaiden er. Het was gelukkig niet zo duur, 2 naira. De bioskoop bestond uit een grote rij stoelen met voor ons een groot wit doek in de open lucht. Tijdens de film allerlei buitengeluiden: toeterende auto’s, zwaailichten. De eerste film was een Japanse knokfilm, “The one-armed boxer”. Het geluid was heel slecht, Engels nagesynchroniseerd. De totale film bestond zo’n beetje uit kung fu-achtige knokpartijen. Allerlei vreemde hoofden, de een zag er nog afschrikwekkender uit dan de andere. De een-armige boxer zocht wraak, vanwege een moord op vrienden. Gekke scènes tijdens de film, waarbij het knokken overging in een soort versnelde slapstick. De afrikanen in de bios waren op de gekste momenten slap van de lach, en knokten mee in de film. Ze sloegen zich op hun benen en lachten hun tanden bloot. Na deze voorfilm volgde de Indiase hoofdfilm.

Het begon met een documentaire over de oude Ghandi en vrijheidsliederen over de onafhankelijkheid. De film was heel simpel. Het ging over de misdaden die de Engelsen de Indiërs aangedaan hebben: huizen platgewalst en sterilisaties onder dwang. Over dit laatste thema handelde de film. Verder was de film een grote klucht. Een soort Louis de Funès. De film viel zo nu en dan weg. Er zaten mooie liedjes in de film en mooie vrouwen. Ondertussen kregen we jeuk (vlooien?) en kwam de maan en sterren te voorschijn. De grote ontknoping van de film uit INDIA, met HAUSA en ENGELSE ondertiteling in NIGERIA was een speedbootachtervolging in AMSTERDAM. Te gek. We waren nu de enige die dubbel lagen van het lachen. Terug gingen we weer met een taxi. Sjiek hoor. Bij het Central Hotel werden we uitgezet en kregen daar nog een drankje aangeboden door een stel dronken Nigerianen. Ze werden lastig en we smeerden ons snel. Hand in hand liepen we terug en rond half 1 waren we weer op de patio waar iedereen in diepe rust was.