Ik wou vanochtend in het hotel ontbijten en was daar om 9 uur, maar kreeg de indruk dat ik te laat was. 
Om half 11 was ik in het ziekenhuis. De direkteur nam me mee naar Mohammed die me rondleidde. Eerst nam Mohammed me mee naar de radiologische afdeling, waar hij werkte. Zag er modern uit, maar weinig bescherming tegen straling. Een foto van een hand met 6 vingers hing er. Op de pediatrische afdeling liepen een paar zusters rond. Ze lachten wat om m'n Frans. De afdeling bestond uit twee delen, een voor kinderen en een voor peuters. Op de ene lag een jongetje met een femurfraktuur. Op de andere 4 kinderen met t.b.c., dehydratie en een kind met epilepsie. Het patientje met de uitdroging zag er heel zwak uit, 3 maanden oud. "Biafra-handjes".

De vrouwenafdeling lag aardig vol, zo'n 10 bedden. Sommige wachten op de laatste dagen. Mohammed vertelde dat tuberculose en febris typhoidea veel voorkwamen. Op de kraamafdeling werd ik ook rondgeleid. Er waren drie kamertjes met totaal ongeveer 15 bedden. Ik begreep niet precies waarvoor drie kamertjes nodig waren. Eén was waarschijnlijk voor de nazorg. Eén voor de opvang van zwangere vrouwen. Ze vertelden ook iets over abortussen en prematuren, waar ook een speciaal kamertje voor was. In de verloskamer stond zo'n baartafel. Verder een schaal waar de baby in gewassen wordt en een hoop medicijnen. In de curettagekamer stond een tafel, waar de nageboorte plaats vond. In totaal waren er 559 geboortes geweest in 1980.

In de apotheek was een man die vrij goed Engels sprak, een Egyptenaar. Hij vertelde dat er een staf van 7 dokters was. Hij vertelde wat over antibiotika. Streptomycine en rifarnpicine tegen t.b.c. (ca. 1% van de ziekten). Ook gebruikten ze sedativa, tranquillizers (valium, librium) en hij was daar niet zo voorzichtig mee, niet zo terughoudend als in Nederland.

Op de mannenafdeling lagen 2 mannen. Een oud mannetje lag op z’n Arabisch boven de dekens (ouderdomsdiabetes) en een had een oogoperatie ondergaan.

Op de polikliniek was nog een tandarts. Het laboratorium gezien, waar mikroben gekweekt werden. Verder was er nog een keuken en garage, etc. Na een uur ging ik weg en ik bedankte Mohammed en de direkteur.

Hoewel ik nog niet zo'n goede indruk heb van wat een ziekenhuis is, is me wel wat opgevallen. 60 bedden op een bevolking van 27.000. Veel specialisatie. Klein gezellig ziekenhuis met goede werksfeer. Hygiëne en voorzorgsmaatregelen zijn minimaal. Ook opvallend weinig verplegend personeel. De patiënten die er lagen waren goed ziek of lagen op sterven. Chirurgie heb ik niet gezien en ik vraag me af wat voor chirurgie ze doen. Het leek min of meer een sanatorium. Patienten die heen en weer wandelden, "open" ziekenhuis. Televisies op de kamers. De twee specialisaties van dit ziekenhuis waren gynaecologie en ophthalrnologie.

Konklusie: de mensen die hier wonen zijn hard. Zijn ze ziek dan zijn ze echt ziek. Hoewel medische zorg gratis is, ligt het ziekenhuis toch niet vol. Kleine dingen worden niet behandeld, omdat de mensen daarvoor waarschijnlijk niet komen. De ernstige ziekten kunnen gewoonweg niet behandeld worden. "Oude tijd?" Vrij positieve indruk wat gezondheidszorg betreft, negatief wat het peil van de geneeskunde betreft.

's Middags ben ik het zand ingelopen. Na een uur was ik in een soort duinvallei. Heerlijk in het zand en in de zon gelegen. Terug kwam ik weer langs de dromedarissen en hutten. De kinderen renden weg toen ik een foto wou nemen. Soort nomadenvolk, ongesluierd. Deze buurt ligt aan de andere kant van de Vieux Ksar. Mensen groetten en zwaaiden naar me.

In het dorp was de bank gesloten. Ik wou nog een sjez kopen. In het kleine restaurantje waar ik met de Fransen ook gegeten had, soep (chocba) gegeten. Daarna kwam ik weer drie jongens tegen, die op de karnping wat gingen drinken. Ik hoefde weer niets te betalen en praatte wat over onze groep, die ze nu al met spanning aan zien komen. Gefrustreerd zijn ze hier wel. Ze wilden me naar een bordeel brengen, ik kon een meisje kopen voor 50 DA, etc. Ook een tijdje met een jongen gesproken over z'n werk in de radar bij NIPPON-electrics, niet zo gefrustreerd, toch wel een beetje.