Na veel moeite om m'n vliegticket te krijgen, dan eindelijk toch in de lucht. Toch bijna alles nog mislukt, omdat ik m'n ticket liet liggen. Vooraf was ik nog gewaarschuwd!

Hado, de koffierverkoper, in Kano tegenover het Central Hotel

Mijn eerste echte vlucht.

De gang van zaken. Door een doorgeefluik m'n koffer afgegeven. Ticket laten zien. Embarcation formulier invullen en tax 5 naira betalen. Dan naar de paspoortenkontrole. Al wel bekend. Een Nederlandse KLM-beambte vertelde me over de brief en bij de paspoortenkontrole had een man me woensdag op m’n fietsje ook gezien. Het verliep allemaal heel gemoedelijk. Ook deviezenkontrole zonder problemen en de koffer werd niet gecheckt. Er werd een kruis op de koffer gekrast. In de wachtzaal m'n naira's uitgegeven en met guldens Coca Cola's gehaald. Na de cokes, waar ik met een Nederlander van Road Nigeria Lmt. Sokote praatte, werd de handbagage gekontroleerd, iets nauwkeuriger. Rolfilmpjes uitgepakt en gefouilleerd. Daarna met de bus naar de DC10.
Vriendelijke stewardessen. Met een iets oudere stewardess over de woestijnervaring gepraat. Kwart voor 12. M'n horloge al vooruit gezet 12.45. Ik dacht dat ik het terug moest zetten. De Holland Herald werd uitgedeeld. Het vliegtuig ging eerst heel langzaam naar de startbaan, om daarna vrij snel te stijgen en Kano achter te laten. Goodbye Africa. De rode lichtjes op de vleugels branden. Tijdens het vliegen voel je wel een beetje de verschillende luchtlagen. Het is net een soort boot, maar dan veel beter en veel minder schommelen. Tax free shop voor sigaretten. Croissants, broodje kaas, ananas, koffie. Geweldig. Van mijn stewardess kreeg ik een koptelefoon en kon ik swingend op de muziek verder gaan. Een film van bijna 2 uur werd gedraaid met Jane Fonda en Dolly Parton. Wel een waardeloze film, maar na 5 maanden zonder, wel heel bijzonder. Met het koptelefoontje kon ik naar het Engels luisteren.

Dat is nu voorbij. Het is 4 uur 's nachts en ik ben niet van plan tijdens deze vliegreis te gaan slapen. Het is volle maan. Net kwamen we over een plaatsje in de Sahara. Een groot wolkendek beneden. De maan staat links en ook wat sterren. Het geronk gaat verder. Iedereen is in rust. De meesten slapen. Een paar passagiers lezen nog wat. Het is heel vreemd om nu onderweg naar Nederland te zijn en al zo snel op Schiphol aan te komen. Ik vind het vliegen fantastisch, maar toch hou ik meer van m'n tentje in de Sahara. Het zal wel heel vreemd worden in Nederland. Ik kan nog niet aan het idee wennen, iedereen over een paar uur terug te zien.

Een paar uur geleden ging ik nog met de taxi door Kano naar de Airport. Langs de kant van de weg de lantaarntjes en de sigarettenverkopers. Een laatste toertje over de zandpaadje en langs de vuilnis. Straks weer met de bus en trein. Van de ene wereld in de andere op dezelfde aarde.

Goh, wat heb ik de laatste dagen toch wel weer naar Nederland verlangd. Ik heb tijdens deze reis nooit heimwee gehad; alleen de laatste dagen wel weer heel sterk naar Nederland toegeleefd, met alle onzekerheden. Pas donderdag viel de eerste last van me af. Ik kon m'n ticket kopen, nadat ik gehoord had dat er voldoende plaats was. Inderdaad het vliegtuig is vrij leeg. Vanavond het tweede obstakel omzeild op het vliegveld om zonder problemen door de Customs te komen. Geen moeilijkheden met de deklaratie, geen moeilijkheden met het gewicht van de bagage. Alles verliep op rolletjes. Royal Dutch Airlines.

We vliegen boven een wolkendek. Het is net een ijsvlakte met hier en daar een wak. De ijsvlakte begint nu, kwart voor 5 te ontdooien. We zijn denk ik net over de Middellandse Zee.

De Alpen overgevlogen. Veel sneeuw. Rotsen. Met hier en daar op de helling of in de vallei verlichte plaatsjes. Daarna grote bossen. Een heel lijnenspel van groen-geel verlichte straten. Fascinerend.

De lichten worden aangedaan en de stewardessen komen met jus d'orange en handdoekjes. Warme handdoekjes. Wel heel verfrissend. Ik heb nu jazz opstaan. Heb ook dorst, maar vooral een lege maag. Met tangetjes halen ze de towels en lege bekertjes weer op. Nu nog wachten op het ontbijt.

Iedereen in Ermelo zal straks nog slapen. Hoe zullen de 5 voorbije maanden geweest zijn? Hoeveel ben ikzelf wel niet veranderd? Hoe zal de aanpassing verlopen?

In de grote vogel, zwevend door de lucht. De maanden die we erover gedaan hebben om op onze bestemming te komen, en nu vlieg ik in uren terug.

Het begin van de 1e of 2e wereld, vanuit de derde. De andere wereld is hier, of eigenlijk al eerder, maar nu echt begonnen: bediening, film, muziek, vliegen, goeie stoel. Een overdosis om daarna in het normale leven terug te keren?

Over een uurtje zijn we al op Schiphol. Ik zal wel doodmoe aankomen. Straks Volkskrant, VanNelle halfzwaar, bloemen kopen. Fulani, Touareg. Ben ik nog dezelfde Nederlander? Breakfast. roomboter, broodjes, omelet met champignons. Africa will you stay on my mind?

Na Bamenda bezoek bij familie Scheer in Bafoussam. Dat leven trok me ook wel, hoewel ik het toch heel anders zou indelen. Ze waren nog idealistisch. Ik ook nog. Met Jan Scheer ging ik naar een funeral, een 'feest' een jaar nadat een notabele overleden was.

Jan bracht me naar Douala, waar we de puinhoop bij de Eglise Evangelique aanschouwden. De meesten waren naar Kribi geweest en hadden wel een leuke tijd gehad. Nu waren ze bijna allemaal weer terug in Douala. Jan en Herman bijna niet gesproken. Jan zei dat hij toch wel blij was me weer te zien. Hij heeft tijdens de reis een enorm verantwoordelijkheidsgevoel ontwikkeld. Dat deed me goed. De auto was voor 6 miljoen CFA verkocht. Ze hadden er wel acht voor kunnen krijgen. De Nederlandse prijs lag daar nog ver onder 35.000 gulden.

Ze zijn er niet slechter van geworden, maar echt winstgevend was de reis ook niet. Met Karin en Hans kon ik een normaal gesprek voeren. Pieter was inmiddels getrouwd met Jeanet. Ik moest er voornamelijk om lachen. Jan Scheer vond het vooral onverantwoord en dat was het eigenlijk ook. Volop passiviteit bij Hamdou en Thea. Hamdou was opgepakt en had twee dagen in de bak gezeten. Ik was verbaasd zoveel terug te zien, maar zoals altijd bij het weerzien: teleurstellingen. Ik schaamde me wel een beetje tegenover Jan Scheer over deze toestanden. Altijd te lang in Douala. Nu dus weer een nacht te lang. Bij het ‘nieuwe echtpaar’ op bezoek geweest en 's ochtends vroeg vertrokken.

De rit naar Yaoundé in het busje was "too mad". Het gesprek of meer de monoloog draaide zo'n beetje over blank/zwart. Hebben we blanken wel of niet nodig? In het begin voelde ik me niet zo happy. Iemand zei dat ik een gast was in dit land en dat men beleefd moest zijn tegenover een vreemdeling. Ze voerden waarschijnlijk heel interessante diskussies, maar ik kon het allemaal vrij moeilijk volgen. De redevoerder was waarschijnlijk tegen de blanken. "We hebben lucifers, 33 export en petrol. Waarvoor hebben we de blanke nodig?". “Un coup de sauce, chauffeur"! De hele rit was één om niet snel te vergeten, maar dat geld voor de hele reis.

In Yaoundé kwam ik Karin M weer tegen. Gelukkig geen teleurstelling. Alleen Adolphe viel wat tegen. Karin vertelde waarom. Adolphe was verliefd op Karin geworden en ik denk dat ik te veel was. Karin en ik hadden een goeie tijd samen. Daarna nog naar Libarnba en terug naar Douala. 

In Libamba bezocht ik de school waar de MAVO uit Ermelo een "Poen voor Kameroen'-actie voor had georganiseerd

Weer een nacht teveel. Nu vanwege het visurn voor Nigeria. De laatste avond een tijd met Arne gepraat.

Slaapplaats Arne bij de Missie

On the road. Tiko, Kumba, Mamfe. Leuke ritten. Altijd het gevoel op het eind dat je afscheid neemt van vrienden, ook al heb je niet eens met hen gepraat. Met Peter, een Engelse jongen, 20 jaar, de laatste tijd opgetrokken naar Kano. Hij was door Egypte, Soedan en Centraal-Afrika gereisd. Had erge malaria gehad. Het gaf me een gerust gevoel om niet alleen verder te gaan. Ik wil wel altijd alleen verder, maar het is goed om met iemand verder te trekken.