Daar is 'ie dan weer. De vorige rondzendbrief
was al bijna een jaar geleden, en als we deze frequentie aanhouden dan kunnen
we de volgende meenemen als we terugkeren naar Nederland, volgend jaar juni. Er
is in de afgelopen periode veel gebeurd, te veel om zo maar even in een avondje
op te hoesten.
Het leven en werken gaat hier met de nodige
ups and downs. De ene keer voel je je gefrustreerd en heb je ook geen zin om
een lange klaagbrief te schrijven, een andere keer gaat het weer lekker, wat
vaak ook betekent dat je helemaal in werk maar ook in Ghana opgaat. Je wordt
ook veel geleefd in Ghana, zeker met het werk van District Medical Officer. Ook
het zieken-huiswerk is vaak heel bijzonder. In ieder geval is het voor ons
duidelijk dat dit werk hoewel vaak niet makkelijk, toch vreselijk blijft
boeien. Laat ik maar eens wat verhalen vertellen, voordat dit een lang
filosofisch betoog wordt. Voor dat laatste is helaas ook weinig tijd!
Eerst maar eens een luchtig verhaal uit het
ziekenhuis wat nog vers in m’n herinnering zit. Vorige week moest ik een
keizersnee doen voor een tweeling. Het eerste kind lag dwars. Toen we net
begonnen waren bleek dat de deur van de operatiekamer in het slot gevallen was.
De sleutel was een week geleden afgebroken en zodoende stonden de verloskundige
en de omloop buiten. Daar stonden we met z’n drieën, een instrumenterend-assistent,
de anesthesist en ik. Er zat niets anders op dan de beide kinderen aan de anesthesist
te geven. Het tweede kind moest ik zelf naar de reanimatietafel brengen, omdat
hij druk met de eerste bezig was. Moeder en kinderen zijn inmiddels gezond ontslagen,
maar we waren wel even ‘hot’. In Nederland zal het misschien vallen onder
calamiteiten, hier denk ik meer onder hilariteiten.
Vorige week kregen we ook bezoek van een
delegatie uit Zuid-Afrika. In Zuid-Afrika zijn vorig jaar voor de verkiezingen
120 mensen getraind in Senior Health Management, 60 daarvan konden zich
vrijmaken om 6 verschillende Afrikaanse landen te bezoeken en 10 kwamen naar
Ghana. Een team van vier was vorige week 4 dagen in Assin District: een arts,
een tandarts, een verpleegkundige en een maatschappelijk werker. Hun missie was
om de gezondheidsstructuur van Ghana te bestuderen, en dit later in Zuid-Afrika
met de andere ervaringen te gebruiken voor het opbouwen van hun nieuwe
gezondheidszorgsysteem. Het systeem is nu nog erg ‘gefragmenteerd’, zoals ze
het noemden, met alle overblijfselen van het apartheidsregime. Wij hebben een
aantal dagen intensieve discussies gevoerd, veel geleerd en zoals zij het ook
noemden aan ‘networking’ gedaan. Aan het eind van hun bezoek kregen Florence en
ik een speld met de nieuwe Zuid-Afrikaanse vlag opgespeld. Mijn kantoor is nu
opgevrolijkt met een klein RSA-vlaggetje, en we hebben allerlei interessante
stukken gekregen over wat er de komende tijd in Zuid-Afrika te gebeuren staat.
Wij voelden ons vooral erg vereerd met dit bezoek. Veel meer dan het bezoek van
afgelopen dinsdag. Toen kwam er een delegatie met ‘people from all over the
world’ (zo werd het aangekondigd) van het UNDP kantoor in New York. Dit was een
vliegend bezoek van een 10-man delegatie met personen uit o.a. Rusland, China,
Denemarken, Trinidad Tobago. Er werden snel een paar foto’s gemaakt werden en
ik hoorde ook bij het decor. Zo wisselen bezoeken snel af, woensdag een
Engelsman van Save the Children Fund en donderdag 3 Canadezen, broeders van de
Church of God in Christ, die graag, handen uit de mouwen, putten en toiletten
in ons district willen komen slaan. De meeste van die bezoeken zijn onaangekondigd
en het kost je meestal wel een paar uurtjes.
Ons district is uitgekozen voor een veldstage
van een student van de School of Public Health Ghana. Deze school is dit jaar gestart
en de opleiding duurt 1 jaar. Het zijn vaak artsen die deze opleiding doen na
een aantal jaren in het veld gewerkt te hebben. De student is deze week
gearriveerd en zal 4 maanden met ons werken en zijn onderzoek doen. Dit soort activiteiten
maken het werk erg interessant en het is bovendien een erkenning van het werk
dat we hier doen. Ik hoop zelf volgend jaar in Engeland een dergelijke
opleiding te doen. De stageplek geeft me dus tevens een aardige indruk van hoe
de opleiding hier opgezet is.
Florence werkt nog steeds voor meer dan 100%
in het ziekenhuis. Ze is nu verhuisd naar de mannen/vrouwen afdeling. Zo heeft
ze elke afdeling van het ziekenhuis al gezien. Een van de grootste problemen
waar ze tegenaan loopt is verantwoordelijkheden geven aan Ghanese staf. Ze is
daarbij een soort intermedium tussen Ghanese staf/verpleegkundige en Spaanse
nonnen. Een rol waarvoor heel veel geduld nodig is, die ze goed op kan brengen.
Misschien dat zij zelf in een volgende brief daar wat meer over vertelt.
‘s Middags geeft Florence les aan Douwe en
Koen. Douwe zit inmiddels in groep 2. Het is grappig om te zien hoe Douwe en
Koen de schoolsituatie spelen. Soms gaan ze naar buiten en zeggen dan dat ze
naar school toe gaan. Vervolgens kloppen ze weer aan en komen op school. Op dat
moment is Florence dan ook echt hun juf geworden. Ik neem soms de
computerlessen (Floppie) voor mijn rekening.
In juni zijn we een maand in Nederland
geweest. Ondanks het slechte weer, hebben we ons prima vermaakt, met zwembaden,
speeltuinen en kamperen. Ook een paar dagen met z’n tweeën op stap
(Parijs/Antwerpen) was heerlijk. Inmiddels is het weer bij jullie wel echt
zomers geworden en horen we elke dag hoe jullie te lijden hebben onder de
tropische temperaturen.
Op de dag van ons vertrek naar Nederland
speelde Ajax de Champions League Finale. In Ghana worden deze wedstrijden ook
live, of vertraagd live uitgezonden. Zo kwam het dat we het laatste half uur
van de wedstrijd op het Kotoka vliegveld konden volgen en natuurlijk een dansje
maakten toen de bal er net voor tijd in ging. De passagiers wachtend voor
Ethiopean Airlines keken een beetje verbaasd over zoveel fanatisme. Wij konden
alleen een feestje bouwen met de barkeeper die ook Ajax (lees Finidi en Kanu)
supporter was.
Yot slot nog een opmerkelijk artikeltje uit de
krant van 2 mei. Het is maar hoe je onze rol als slavenhandelaar bekijkt.
Vergeven (?) en vergeten (?), met of zonder excuses...
