Feliz Navidad, Alquézar, Spanje

Feliz Navidad, een kerst- en nieuwjaarswens vanuit het huis van Trudy in Alquézar in Arágon!

Uitzicht over het oude stadjes Alquézar vanuit het slaapkamerraam.

Colegiata de Santa Maria, Alquézar

Vanochtend werden we verrast met een geweldig uitzicht op de Colegiata de Santa Maria. Meer dan tien eeuwen geleden was dit een Moslim kasteel (Al Qasr). Na de herovering door de christenen van Spanje in de 11e eeuw werd het een klooster. 
We gaan de komende dagen wandelen in deze mooie omgeving en in het Nationaal Park de la Sierra de Guara.

Barcelona bezochten we vorige week. Het was meer dan een kwart eeuw geleden dat we daar ook waren. De Sagrada Familia is nog steeds niet af, maar zal dat over 25 jaar wel zijn, werd ons verzekerd.

La Sagrada Familia, Barcelona

Iets achter deze kathedraal, die al sinds 1882 in aanbouw is, ligt het Hospital de Sant Pau. Een rijke bankier Pau Gil liet in 1900 zijn erfenis na voor de bouw van een nieuw ziekenhuis in modernistische stijl, een variant van de Art Nouveau/Jugendstil in Noord-Europa. Ook Gaudi was een exponent van deze kunstvorm met veel tierlantijntjes en aparte grillige vormen. Bouwprojecten duren hier lang, want het oorspronkelijke ziekenhuis was in 1930 maar voor een deel klaar (18 van de 48 afdelingen), toen er besloten werd het zo te laten. Carmen, onze gids, leidde ons rond door het lege complex dat nu op de UNESCO Werelderfgoedlijst staat.

Een van de paviljoens van Hospital de Sant Pau, Barcelona

Ziekenzaal in het paviljoen

Plattegrond van oorspronkelijk plan Hospital de Sant Pau, Barcelona
met in de punt linksonder de ingang en aan het eind (rechtsboven) het mortuarium

Zo zie je dat een gebouw z’n functie al snel verliest. Hoe zal dat zijn als La Sagrada Familia straks af is? In de crypten bezochten wij het Concert de Nadal met een vriend die hier al 25 jaar woont.

In het Catalaans is het Bon Nadal en geen Feliz Navidad. Tussen Catalonië en Spanje zijn de laatste tijd toenemend spanningen. Catalonië wil volgend jaar een referendum houden over onafhankelijkheid, maar Madrid is daar tegen, bang dat een welvarend deel zich afscheidt en meer regio’s (Baskenland) volgen. Vandaag, tijdens de kerstrede van de koning, staakten de Catalaanse tv-medewerkers een half uur en werd de rede dus niet uitgezonden. De kerstrede van Willem Alexander konden we wél live in Alquézar volgen, maar ik ga dan altijd wat anders doen.

Wat het ook is Bon Nadal of Feliz Navidad, ik wens jullie fijne kerstdagen en een heel gelukkig nieuwjaar.

Mandela

Net gestemd voor de Top 2000 en Mandela Day van de Simple Minds (http://www.youtube.com/watch?v=mnHvgujwks8) toegevoegd aan mijn lijstje. Maar eigenlijk past vandaag alleen de song Nkosi Sikelele Africa, het Zuid-Afrikaanse volkslied, voor de man die gisteren overleed. 
Mooie foto en woorden in de Volkskrant. 

Mijn herinnering: in januari 1989 vertrokken we voor drie jaar naar Zambia. Zuid-Afrika was toen voor ons "verboden land" vanwege de apartheid. In Lusaka zaten we buiten de stad in een hotel met ANC-leden. We reden 's ochtends met hun busje mee naar de stad en er werd strijdlustig gezongen. 

Het nieuws over de veranderingen in Zuid-Afrika (en ook de val van de Berlijnse Muur) volgden we via de Wereldomroep. Pas jaren later kwamen daar beelden bij, want er was geen tv, laat staan internet, in het plaatsje waar we gingen werken in een ziekenhuis. Met de vrijheid van Mandela en verkiezingen in aantocht was Zuid-Afrika voor ons een niet meer verboden land en bezochten we eind 1991 Johannesburg, Durban, andere plaatsen en het Krugerpark. Het was een schizofreen land. Bizar om in een restaurant te eten met alleen blanke gasten, waar de 'donkere' Zuid-Afrikaan de rommel opruimde en met uiteraard een witte baas en management. Ik voel nog steeds de opluchting in Mbabane, de hoofdstad van Swaziland,  toen we in een restaurantje zaten en champignonsoep en een vleesgerecht met champignons bestelden. De ober kwam even later terug met een brede glimlach en vertelde dat er "No mushrooms today" waren. We schoten alle drie in een lach en hebben heerlijk gegeten. Hoe anders was dat geweest in Zuid-Afrika, waar de man "uitgekafferd" zou zijn.  

Mandela heeft gisteren zijn welverdiende rust gekregen. R.I.P. Mandela.

Foto van een grote poster op de binnenplaats van de gevangenis op Robbeneiland, Kaapstad. 

 

Foto van de cel van Mandela op Robbeneiland, Kaapstad.

Hierboven een paar foto's die ik maakte toen ik in 2006 in Kaapstad was voor een tuberculosecursus en we op de laatste vrije middag Robbeneiland bezochten. Over 2 uur heb ik een bespreking met een Zuid-Afrikaanse medische student/activist over tuberculose bij gezondheidswerkers. Het overlijden van Madiba zal zeker onderwerp van gesprek zijn...

House of Commons, Londen

Amy kreeg tuberculose toen ze rechten studeerde. Het duurde een jaar voordat bij haar de ziekte werd vastgesteld, waarvoor ze uiteraard lang pillen moest slikken, maar ook een long kwijtraakte. Zij vertelde haar verhaal, toen ik dinsdag met een collega bij TB Alert in Brighton was. TB Alert is net als KNCV een niet-gouvernementele organisatie die zich inzet voor de bestrijding van tuberculose; niet alleen - in hun geval - in Engeland maar ook elders in de wereld. De collega’s van TB Alert komen we al jaren tegen tijdens congressen en vergaderingen. Vorig jaar was hun directeur in Nederland om te zien hoe wij deze ziekte aanpakken. Nu was het onze beurt om over te steken. We hoorden tijdens de overleggen hoe Amy met hulp van TB Alert een tuberculose patiënten/actiegroep TBAG heeft opgericht. Je spreekt TBAG uit als “t-bag” (theezakje). De invloed van deze groep, tot in het parlement, is groot. Zeer nuttig en ook hoog tijd dat de tuberculosepatiënt in Nederland meer stem krijgt.

Redbridge

Vanochtend spraken we met tuberculosebestrijders in Redbridge, een van de armere wijken in Noord-Londen. TB Alert ondersteunt hier vrijwilligersorganisaties om “awareness” (kennis over de ziekte) te verbeteren en voorlichting te geven onder de vele etnische groepen die Londen en ook Redbridge rijk is.

Debat in een van de zalen van Westminster

’s Middags was er toevallig een debat tussen parlementsleden (MP’s) over de Engelse steun voor internationale tuberculosebestrijding in een zaal van het Britse Parlement. Het konden met TB Alert mee naar binnen. Het debat van 1½ uur werd ook “televised”. Acht MP’s, zowel van Labour, de Conservatieven als de Liberalen, spraken met veel kennis en vol overtuiging over tuberculose. Er is zelfs een All-Party Parlementaire Groep die tuberculose bespreekt. Tuberculose staat in Engeland hoog op de agenda en dat is ook nodig omdat in Engeland (vooral Londen) tuberculose drie keer zoveel voorkomt als in Nederland.
Na afloop van het debat sprak TB Alert en andere toehoorders met een paar MP’s in de Westminster Hall.

Tory MP Nick Herbert met Prof Ali Zumla (bekende hoogleraar in Engeland)

De Westminster Hall is gebouwd in de Middeleeuwen en was lange tijd het paleis van de koningen. De koude hal met mooie ornamenten was volgens Wikipedia voorbeeld voor de grote zaal van Zweinstain in de Harry Potterfilms. King Charles I werd hier in 1649 berecht voor hoogverraad en daarna onthoofd, waarna Engeland 10 jaar een republiek was.

Westminster Hall

Het was interessant te observeren hoe het spel van pleitbezorging (advocacy) en lobby werkt. Maar ook boeiend te zien hoe de (Engelse) democratie werkt, hoe MP’s op deze wijze open staan voor belangrijke onderwerpen en die dan wel of niet oppakken.

De Tory MP Nick Herbert bleef het langst napraten, maar gaf aan dat hij naar zijn ‘next appointment’ moest. Paul, onze gastheer, wilde nog even dat wij met hem kennismaakten en tot onze verbazing vroeg hij of we het Westminster Palace al bekeken hadden. Hij nam ons mee naar een centrale hal met aan de ene kant de gang naar de House of Commons (de Engelse Tweede Kamer) en aan de andere kant de toegang tot de House of Lords (De Eerste Kamer).

Hal waar MP's hun kiezers ontmoeten (met zicht op gang naar House of Lords).
Ik werd aangesproken geen foto's te maken, en heb dat dus ook maar niet meer gedaan.

En vervolgens vroeg Nick Herbert of we het House of Commons wilden zien. Why not? Na invulling van een formuliertje, lieten de Bobby’s ons door en klommen we over de stenen trappen, waarbij hij ondertussen vertelde dat zijn kamer onder het House of Commons was en er muizen door de plafonds liepen. Op het balkon van de House of Commons legde Herbert uit waar iedereen zat. Aan het hoofd op een hoge stoel een elegante dame die de Speaker is, daarvoor clerks met mooie pruiken, links op de voorste bank ministers (er zat er nu één), daarachter MP’s van de regeringspartijen (Conservatieven en Liberalen). Aan de rechterkant een voorste bank met schaduwministers van de oppositie en daarachter MP’s van de Labour partij. Een rode lijn geeft de scheiding tussen partijen weer en mag niet overtreden worden. Achter (lady) Speaker was nog een tribune voor de pers. Boven MP’s hingen microfoontjes zodat zij bij interrupties alleen maar op hoeven te staan. En als andere MP’s het eens zijn met een statement dan roepen ze “Hear, hear”. We hadden nog veel langer willen blijven maar moesten al weer snel de metro en trein in om in Gatwick onze Easyjet te pakken.

Oliver Cromwell zou de beslissende stem hebben gegeven waarna King Charles I head was chopped of.

"Borgen", Denemarken

De verkiezingsbiljetten hangen aangeplakt. Wie gaat deze keer winnen? De Middenpartij, de Arbeiderspartij, de Groenen, de Liberalen, of de Vrijheidspartij. Om me heen hoor ik Brigitte, Kasper en Katrine praten. Kortom, ik ben in het land van de Statsminister. De koppen op de plakkaten kunnen zo uit de serie Borgen komen. De teksten ook. Op de Nederlandse televisie draait het tweede seizoen. Diehards hebben deze en het derde seizoen al lang gezien. Wij nemen elke donderdagavond de aflevering op en bekijken het op een geschikt tijdstip. Voor degene die Borgen nog nooit gezien heeft. Brigitte Nyborg, een soort Femke Halsema, is de charmante premier van Denemarken geworden. Nu haar tweede jaar. Het premierschap vergt haar tol. Ze moet lastige compromissen sluiten met links en rechts. De media is prominent aanwezig; haar spindoctor Kasper heeft een relatie met de tv-journaliste Katrine. Brigitte's privéleven staat ook behoorlijk op de kop: haar man is van haar gaan scheiden en haar dochter heeft angstaanvallen. Kijken dus op donderdag. ... maar dat wordt pas volgend jaar als seizoen 3 start.

Het nieuwe gebouw van WHO Europa heet "UN City". Ik had hier twee dagen vergadering.

D.C., USA

D.C. zeggen Amerikanen tegen Washington, de hoofdstad van de Verenigde Staten. Dit om verwarring te voorkomen met de staat Washington, die aan de westkust ligt. Amerikanen verbinden graag namen van hun leiders aan plaatsen en gebouwen. D.C. staat voor District of Columbia. In Columbia is de naam van Columbus, de ontdekker van Amerika, terug te vinden. De hoofdstad dankt zijn naam aan George Washington, de eerste president van Amerika.

Voor het portret van een tuberculose goeroe (George Comstock) in de boardroom van de Johns Hopkins

Donderdag gaf ik les aan de Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health in Baltimore. Michael Bloomberg, deze week aftredend burgemeester van New York, vereeuwigde zijn naam omdat hij meer dan 1 miljard dollar aan de school heeft gegeven. Hij kon het wel missen.

Het Capitool (zetel van het Amerikaanse Congres)

Het Witte Huis, nu de woning van Barack en Michelle Obama

Ik wandelde vanochtend (vrijdag) al vroeg door de stad, het voordeel van een jetlag, langs het Capitool en het Witte Huis naar het Lincoln Memorial waar Martin Luther King in 1963 zijn bekende woorden “I have a dream” sprak en Obama zijn eerste presidentiële toespraak hield. 

Lincoln Memorial

Uitzicht vanaf het Lincoln Memorial met in de verte het Washington Memorial

De ochtendzon verdreef al snel de kou. De bomen hadden mooie gele en rode herfstkleurige bladeren. In het oosten van de stad liggen prachtige parken met herdenkingsmonumenten voor de (vele) oorlogen waarbij de VS betrokken was: de eerste en tweede wereldoorlog, maar ook de oorlogen in Korea en Vietnam. Wanneer komt er een memorial monument voor de gevallen militairen in Irak en Afghanistan?

Vietnam Veterans Memorial met de namen van 58.000 omgekomen Amerikaanse militairen

D.C. heeft net als veel andere Amerikaanse steden een netwerk van brede en rechte straten die van oost naar west en van noord naar zuid lopen. Vanaf het Capitool zijn de ‘horizontale straten' met cijfers genummerd (1st Street, 2nd Street, etc.) en de 'verticale straten' met een letter (A Street, B Street, etc.). Afhankelijk van de ligging ten opzichte van het Capitool is er een toevoeging SE (zuidoost), NE (noordoost), SW (zuidwest) en NW (noordwest). De naamgeving maakt oriëntatie op deze wijze gemakkelijk in een vreemde stad. 

Federal Bureau of Investigation (FBI)

Het kantoor van de FBI ligt in NW. Een betonnen gebouw waar de hoofdingangen met ijzeren platen zijn afgegrendeld en medewerkers via kelderingangen naar binnen gingen. Ik merkte in E Street dat een bewakingsman met kogelvrij vest me volgde. Ik had misschien geen foto’s moeten maken.... Op de hoek sloeg ik de 10th Street in, maar aan het eind had hij me ingehaald. “Taking pictures?” vroeg hij. “Yes, I’m visiting”, zei ik. Hij stelde me nog een paar vragen waar ik vandaan kwam en waar ik nu heen ging en wenste me “a nice day”. Ik vroeg me af of hij me ook had laten gaan als ik een lange baard had gehad.

Het was mooi om op “Johns Hopkins” te zijn. Ik had er mijn Masters bijna gedaan maar koos in 1996 uiteindelijk voor Londen. De Verenigde Staten is een interessant land om beter te leren kennen. De JFK special ligt nu in de kiosk. Op 22 november is het 50 jaar geleden, dat John F. Kennedy werd doodgeschoten toen hij in een open auto door Dallas reed. Het maakte veel los in de wereld, bij mijn ouders en daardoor ook bij mij. Ik weet het nog..

Country visit

Drie weken geleden was er een team van acht internationale tuberculose experts in Nederland om de tbc-bestrijding kritisch te beoordelen. We laten dit eens per vijf jaar doen. Dit keer dus mijn beurt om als hoofd van de Nederlandse tbc-bestrijding dit te organiseren. Een leuke activiteit, en het werd een "feestje".. Na een gezamenlijke startdag bij VWS splitste het team zich in tweeën en trok het land in. Donderdags kwamen de twee teams weer samen op het RIVM in Bilthoven en 's middags was er een boeiende "rondetafelgesprek" met vertegenwoordigers van zes beroepsgroepen. Voor de afsluiting met terugkoppeling van bevindingen en aanbevelingen door het team, had ik een leuke locatie gevonden: het oude sanatorium Zonnestraal in Hilversum. Omdat ons beleid- en richtlijnencommissie voor tbc-bestrijding 60 jaar bestond, was er ook reden voor een feestje en dansten we nog heel wat uurtjes op de live muziek van een rock band.

Op YouTube staat een beeldverslag, met muziek van Mubanga!:

http://www.youtube.com/watch?v=R-j4PAxbRtQ.

Laptop crisis

In de trein wilde ik in m'n laptop pakken. "Shit!", dacht ik toen de conducteur op zijn fluit blies: "laptop in de vliegtuigstoel laten liggen". En dat was niet de eerste keer, want dat gebeurde ook al eens met een portemonnee. Ik kon nog net uit de trein springen. De KLM-baliemedewerkster was erg behulpzaam. Er werd overal naar toe gebeld. De purser ging nog even het vakje van de stoel checken, voordat het vliegtuig weer naar Helsinki zou gaan. Maar geen laptop. Er zat niets anders op om naar huis te gaan en af te wachten. Ook de telefoontjes naar 'Lost and Found' leverden niets op. 's Nachts werd ik om 4 uur onrustig wakker. Ik was er behoorlijk ziek van, want zo'n laptop bevat toch heel wat vertrouwelijke informatie. En hoe de komende dag(en) verder zonder. Je realiseert je dan pas dat de laptop een verlengstuk van je brein is geworden en je communicatie-instrument in de wereld. Ik zegde m'n afspraak elders in Nederland af en ging al vroeg met de trein naar kantoor. De presentatie die ik later die dag bij het afscheid van een collega in Apeldoorn moest houden, moest ik onder andere opnieuw maken. Het werk in het vliegtuig was niet voor niets geweest, want ik had bedacht om hem aan de hand van een Hans Aarsman-achtige fotobespreking te typeren. Gelukkig kwam om 8 uur het verlossende telefoontje van de KLM Security medewerker al. Geen idee hoe hij aan het telefoonnummer kwam. De grootste zorg was weg, maar het duurde nog 24 uur voordat ik m'n laptop vandaag op kon halen op Schiphol. Ik voel me weer 'compleet'. 
Nog een bericht over de 5,25 floppy: "niet te lezen". Gelukkig heeft Florence aangeboden de tekst over te typen.... Ik zal eerst wel proberen de tekst te scannen.

Europese Tuberculose cursus in Helsinki

Palliatieve zorg was een van de onderwerpen op de Europese cursus die we deze week samen met drie andere organisaties in Helsinki organiseerden. Palliatieve zorg voor tbc? Dat is toch vreemd want palliatieve zorg is toch bedoeld voor patiënten die niet meer kunnen genezen, zoals bij sommige kankerpatiënten?
De arts uit Letland vertelde over het hospice, die zij hebben opgezet voor niet meer te behandelen tbc-patiënten. Patiënten met een bacterie resistent tegen alle medicijnen, vaak jaren behandeld en zonder effect. Een van die ernstige vormen van resistente is XDR: extensief (zeg maar extreem) resistente tuberculose. Het is niet helemaal onbehandelbaar want de vier patiënten die we in Nederland tot nu toe hadden, zijn wel genezen; soms na het verwijderen van de aangedane long, een jaar opname in het ziekenhuis en altijd minimaal 20 maanden heel veel pillen en injecties. Van de 88 Letse patiënten die sinds 1998 op deze palliatieve afdeling waren opgenomen, was twee derde na gemiddeld 3 jaar overleden. Bij slechts twee patiënten werd het sputum spontaan 'negatief'; zij waren dus niet meer besmettelijk. Het zijn verhalen uit de sanatoria-tijd, nog zonder medicijnen, toen ook de helft van de patiënten tijdens de ligkuur stierven. Gelukkig is het aantal 'hopeloze' tbc-patiënten de laatste jaren in Letland afgenomen met nog slechts enkele nieuwe per jaar. Ik vond het moedig te horen dat Letland deze maatregelen genomen heeft, want in veel landen gaan deze 'chronische' patiënten gewoon naar huis of naar werk en besmetten anderen met de resistente bacterie. Geen fijne gedachte.

Dit was onze eerste Europese tbc-cursus met 80 deelnemers, vooral Finse longartsen. Volgend jaar is de cursus in Nederland. Of we de organisatie kunnen overtreffen is maar de vraag. Vooraf konden we bijvoorbeeld online het restaurant boeken, de gerechten kiezen (noble crayfish (rivierkreeft) of Jerusalem artichoke soup als voorgerecht, een hoofdgerecht met uiteraard zalm op het menu en cream pudding met blueberry jam na), vervolgens betalen met de creditcard, waarna je de routebeschrijving in je mailbox krijgt en via een klik de afspraak in je Outlook agenda. Het 'mandje' op de webpagina zou ik wel graag vervangen door een obertje met dienblad. Een ander voordeel: de ober wist precies wat hij uit moest serveren, want de tafelschikking was vooraf al gemaakt. De bestelde drankjes werden ter plekke afgerekend. Ik had me al op de prijs ingesteld...

Dubbele regenboog op Suomenlinna, eiland bij Helsinki (de tweede niet te zien)

Colmenar, Spanje

De oerknaltheorie is nota bene afkomstig van een Belgische rooms-katholiek priester Lemaître  In 1927 stelde hij dat er 10-20 miljard jaar geleden een oeratoom uiteenspatte en de tijd en het heelal ontstond. Het was een 'dag zonder gisteren'. Existentiële vragen die je bezighouden als je naar een prachtige sterrenhemel kijkt, zoals nu op dit tijdstip om half zes in Colmenar in Andalusië. De heldere lucht kondigt weer een stralende dag aan, met temperaturen van 28-30 graden. Dat zal vanavond wennen zijn als we op Schiphol landen. De herfst is in Nederland al vroeg begonnen.

Het was een heerlijk weekje uitrusten, bijpraten, genieten van het samen zijn. Dat kan hier goed aan de rand van het zwembad. 's Ochtends een duik in het water dat eind van de zomer nog lekker warm is, 's middags op een ligstoel in de volle zon met een San Miguel-biertje en zo nu en dan een verkoeling in het bad en laat avond zwemmend naar de sterren kijken. 

Ooit maankraters gefotografeerd? "Nee, dat kan niet", riep Florence verbaasd toen ze de foto van de halve maan nog een keer inzoomde. De foto zal ik uploaden als we thuis zijn.

Het Zuid-Spaanse landschap is na de lange zomer vooral geel gekleurd. Vruchten volop, hoewel nog niet allemaal rijp. Alleen al op het pad langs dit huis kom je bomen met olijven, amandelen, kweeperen, avocado's, mandarijnen, granaatappels, sinaasappels en vijgen tegen. Ook de cactussen hangen vol met honderden vruchten of vijgen. Zeer uitnodigend om er eentje af te halen en de smaak te proeven. Ik had 30 jaar geleden voor het eerst en laatst zo'n vrucht gegeten. Het was niet moeilijk om de rijpe rode vrucht van de cactus te duwen. Maar hoe maak je zo'n vrucht open? Met een steen lukte het ons om de schil half af te pellen. Voorzichtig pakte ik de vrucht vast en at het vruchtvlees eruit. Een beetje melig, ook door de warme temperatuur, en met veel pitjes. Maar hoe voorzichtig ook, de kleine bijna onzichtbare stekeltjes zaten in mijn vingertoppen en geen idee hoe het kwam: ook in mijn bovenlip. De hele dag bleef ik kleine naaldprikjes voelen. Maar ach, na een dag was het ook weer weg.

5,25 inch flop

Al bijna een jaar ben ik op zoek naar de persoon of het bedrijfje die een 'vijfeneenkwart inch floppie' voor me kan lezen. Voor de jongeren: dat is zo'n grote slappe schijf met een gat erin die vroeger in de floppy drive ging, nog voordat er diskettes (3,5 inch), CD/DVD-roms of usb-sticks waren. Ik had nog een box met drie van die 5,25 inch floppen.

Eén met mijn 'doctoraalscriptie'. Het zal rond 1982 zijn geweest dat ik bij Frank (zwager) achter de Commodore 64 dit verslag typte en de flop per post naar Roelof (broer) stuurde die het uitprintte. Hij had een letterprinter. De toetsen van zo'n printer tikten de letters uit het plastic lint een voor een op het papier. Heel anders dan de matrixprinter die heen en weer ratelde en een veel minder mooie print maakte. Nadeel was dat je het plastic lint na één keer kon weggooien, dus duur. Maar dat mocht wel voor deze gelegenheid. Twee dagen later lag de scriptie over chondropathia patellae in mijn brievenbus.

Op de andere twee floppies stond "Afrika Tours"en 'backup Afrika Tours'. In 1980 reisde ik voor het eerst naar Afrika. De kennismaking destijds met een aantal reisgenoten en de truck was op de plek waar nu de Amsterdam Arena staat. In de jaren tachtig schreef ik recalcitrant/alternatief 'truuk'. We vonden toen dat we onze eigen taal mochten bepalen. Zo was de c in die tijd in de ban; het was aktie, reklame, kode en ko-assistent!
De reis duurde 5 maanden, van november 1980 tot april 1981, via Italië, Tunesië uiteindelijk naar Kameroen; tijdens de reis hield ik een reisverslag bij. Toen ik in 1986/87 in Soest woonde en werkte typte ik op de Commodore 64 die ik inmiddels zelf tweedehands had bemachtigd, de pagina's over. In mijn boekenkast staat het Afrika Tours reisverslag: circa 100 vellen met verhalen -ook toen nog met de letterprinter- en met allerlei frutseltjes zoals Algerijnse sigarettenpakjes, telex- en telegramberichten, kaarten, adressen van mensen die ik onderweg tegenkwam, et cetera. Een paar jaar geleden las ik Florence voor en was verbaasd de grappige verhalen van een 21-jarige te lezen.

Daarom was ik erg blij toen ik een jaar geleden de flops ergens op zolder tegenkwam. Helaas konden de IT-vrienden en kennissen de flop niet even lezen. Ook Internet gaf maar beperkt mogelijkheden. Harry van Digiklus in Valthermond  -zelf even googlen waar dat ligt- meldde op z'n website dat hij dat kon. Hij stuurde me nog aanvullend advies voor verpakking en verzending: "Doe de diskette's tussen twee stevige stukjes karton. Wikkel het geheel in een paar lagen keukenpapier. Pak dat rondom in, in aluminiumfolie (om te voorkomen dat de diskette onderweg in aanraking komt met magneten). Doe het pakketje in een plastic zak en sluit die goed (tegen vocht onderweg). Doe het geheel in een doosje, en vul de doos met vulmateriaal (stukjes papier oid)". Hij schreef ook "dat niet alle diskettes de tand des tijds overleven". Ik stuurde de backup zoals voorgeschreven, maar kreeg na vele weken bericht dat er niets op stond.

Daarmee is het verhaal niet af, want nu wordt het spannend. Via via kwam ik vanmiddag bij V-Sign op een bedrijventerrein in Nieuwegein terecht. De deur stond open. Op "goedemiddag" verscheen een 60-er die bezig was filmspoelen over te zetten. Hij had al gehoord van mijn verzoek en ik wist dat hij wat tijd nodig had om de 5,25 inch drive weer te installeren omdat hij maar sporadisch vragen krijgt deze flops te lezen. Het laatste half jaar niet. Ik hoop dat deze diskette wel de tand des tijds heeft doorstaan. Aan het transport zal het niet liggen, want dat was gewoon met de auto. En als er nog wat op staat, dan zet ik met terugwerkende kracht verhalen en foto's in de blog voor wie interesse heeft. 
Wordt vervolgd.

Stall, Oostenrijk

We zijn vier dagen onderweg en weten waarom deze wandeltocht een 'trail' heet. Bij voorkeur worden we namelijk over smalle paadjes geleid door weilanden (Kuheweiden) en langs bergwanden. En als ze niet bestaan dan moeten we ze zelf maken. De rood-witte stenen of met deze kleuren gemarkeerde bomen zijn soms het enige herkenningspunt op de alpenweiden of in de naaldbossen. De grond is dus vaak oneffen en het is nooit vlak. Maar het brengt ons ook door prachtige omgevingen. Zo lopen we voortdurend langs besneeuwde bergtoppen en kolkende watervallen. En we leggen veel hoogtemeters af.

Gisteren was het eindpunt in Marterle, een dorpje op 1800 meter hoogte met 1 kerk, 1 Gasthaus, een paar huizen en verspreid Almhutten, waar boeren in de zomer verblijven met hun koeien. Het familie-Gasthaus was 150 jaar oud. We waren de enige gasten.

In de middagzon trakteerden we ons eerst op bier, waar standaard een Schnapps bij wordt geserveerd. In no-time had de eigenaresse daarna een menu klaar: goulashsoep en Bratwurst met rast patat. 's Avonds praatten we bij de kachel met een boer over hoe hij de bloemen (geraniums) onderhield bij de Almhutten. Toch lastig te verstaan die Oostenrijkers. En daarna was het vroeg slapen onder twee dekbedden en een paar dekens. Het gordijn lieten we open om zo nu en dan even naar het geweldige uitzicht te kijken:

En vandaag ging de weg naar beneden. We zijn nu in Stall, op 900 meter hoogte. In ons boekje was de trail blauw, een makkelijke route dus, maar er waren nog behoorlijk lastige rivieroversteekplaatsen en diepe afgronden. We slaan daarom de komende dagen de zwarte etappes over en wandelen langs de rivier de Möll. Even geen hoogtemeters. En vrijdagavond willen we in Salzburg zijn. Die stad begint ineens te trekken!

Heiligenblut, Oostenrijk

Na het Pieterpad, het Hollandse Kustpad en de Camino tijd voor een nieuwe uitdaging. In de Volkskrant bijlage stond een aardig stuk over de Alpen-Adria trail, een wandeltocht door Oostenrijk, Slovenië en Italië; met startpunt op de Grossglockner en eindpunt in de buurt van Triest. Dat leek ons wel wat. Het Duitstalige boekje viel een paar weken geleden in de brievenbus. Ik schrok wel van de hoogteverschillen, de ene dag 1000 meter omhoog, de andere dag 1000 naar beneden, en soms op dezelfde dag zowel 1000 omhoog en als 1000 naar beneden. Maar we hadden onze zinnen er al opgezet,  het vliegtuig naar München en een hotel in Heiligenblut geboekt...

20 minuten overstap naar andere bus

De reis was gisteren een hele onderneming. In Worgl bleek onze aansluitende trein niet te gaan vanwege de overstromingen. De lokettiste stuurde ons naar Zell am Zee, maar de conducteur in die trein adviseerde ons om terug te gaan naar Kitzbühel en daar de bus te pakken naar Lienz. We moesten na een uurtje wel uit de bus, omdat 100 meter weg door een steenlawine weggevaagd was. Alle buspassagiers moesten een steil pad afdalen om 20 minuten later in een andere bus over te stappen. Om 9 uur waren we dan eindelijk in Lienz.  Uiteraard was er geen openbaar vervoer meer en bracht een taxi ons de laatste 40 km naar Heiligenblut.

We werden verwacht, in een ander hotel dan we geboekt hadden...

Hier in het hotel adviseerde men ons om niet vanaf Grossglockner naar beneden te lopen, maar er naartoe. Bergop is veel beter voor je knieën dan bergaf.  Een prachtige wandeling langs ravijnen, watervallen en op veel plaatsen nog smeltende sneeuw. De tocht ging over smalle paadjes. Een keer moesten we halfleunend tegen de bergwand over het pad lopen, waar je nog maar net met een voet kon opstaan.

Op 2000 meter hoogte

We wilden naar Kaiser Franz-Josef Hohe,  maar drie kilometer voor de top vertelde een vrouw ons dat het weer ging omslaan en dit stuk nog erg steil was.  We liepen hetzelfde stuk over de sneeuw terug. Eigenlijk waren we wel blij, want de energie was helemaal op na al het klimmen en dalen. En we zaten nu op 2200 meter hoogte, wat we behoorlijk merkten.

Het is nog vroeg in het seizoen en bussen rijden nog niet. Er zat dus maar een ding op en dat was liften, terwijl het zachtjes begon te regenen.  Alle grote auto's reden ons voorbij, maar een witte Fiat 500 stopte.  We konden opgevouwen op de achterbank, bij een Hongaars stel die hier ook op vakantie was en ons afzette voor het hotel in Heiligenblut. Het regent hier nu stevig en het dal zit dicht.