Jammer dat ze bij ons weggaan, die Engelsen.
Vreemde en interessante
snuiters. Ik ben net terug van een weekje Liverpool. Geen tijd voor John, Paul, George en
Ringo.
De conferentie slokte al mijn tijd op, aangevuld met side meetings voor/na
het programma of tussendoor. Maar toch wel een impressie gekregen van deze stad
en het volk. Vrijdagavond liepen al heel wat mensen op straat in Halloween-uitdossing.
Terug in mijn hotel maakte iemand me attent op een bokswedstrijd.. in het
hotel. In een zaal met kroonluchters aan het plafond stond de ring met het schreeuwende
publiek eromheen. In de blauwe hoek stond een magere Engelsman met tattoos
in z'n nek, vol met adrenaline of stijf van de speed. Zijn tegenstander, een wat kleinere
half-Aziaat, beukte er aardig op los en was na drie ronden de winnaar. Zijn
tegenstander ging met een bloedneus en bloedend gezicht de ring uit.
M'n maag
draait zich nog om als ik er weer aan denk.
Raar om dit in een hotel te doen, in sowieso
een vreemd hotel vol met ‘volkstypes’. Toen ik maandag aankwam werd ik in de
lounge al uitgenodigd door een dronken stel om bij hen te komen zitten.
"Hey mate, have a drink. Come sit with us", bleven ze maar
aandringen. Bijboeken was op zaterdag geen optie omdat de hotels volgeboekt waren met Liverpool-supporters. De stad maakt met de vele rough sleepers een
armoedige indruk, terwijl het dokgebied de grootsheid van de zeevarende natie
nog ademt. Het staat terecht op het Werelderfgoedlijst van de UNESCO. James
Onedin zou hier zo weg kunnen varen. Liverpool is zeker een plek om nog eens
terug te komen, maar dan met een kaartje voor Anfield Road en een Magical Mystery
Tour.
 |
| Voor een aardig prijsje kun je in de Yellow submarine overnachten |
