Op het
Louis Armstrong vliegveld in New Orleans juichten nog twee Nederlanders bij de
doelpunten van het Nederlands elftal tegen Chili. Ook in Amerika hangen in alle
kroegen grote screens waarop het voetbal is te volgen. Een dag eerder zag ik de
Amerikanen bijna winnen, maar de teleurstelling was groot toen Portugal in de
94½ minuut langszij kwam.
Bij de
gate werd omgeroepen dat de vlucht naar Atlanta vertraagd was. Het vliegveld
in Atlanta was gesloten vanwege zwaar weer en het was onbekend wanneer Atlanta weer
open zou gaan. Welkom in het ‘hurricane’ gebied! Atlanta is het centrale
vliegveld aan de oostkust; een knooppunt tussen allerlei steden. M’n vlucht
naar Baltimore ging ik niet meer halen dus liet ik me op de wachtlijst voor de
volgende vlucht zetten. Dat was een goede set, want eenmaal in Atlanta bleek er
een lange wachtlijst te zijn, maar ik had ondertussen wel een stoel. Het zou
wat zijn als ik de volgende dag mijn presentatie aan de Johns Hopkins
School of Public Health niet zou kunnen geven, want dat is de reden dat ik hier ben. Het
ging allemaal goed! En na mijn presentatie treinde ik ‘s avonds in 2½ uur naar
New York en had nog een dagje in deze stad voordat ik weer in het vliegtuig
stapte.
 |
| Ontbijtservice voor Hotel 17, in 17th Street |
Het
hotel voorzag niet in een ontbijt, maar toen ik om 8 uur naar buiten stapte,
liep ik gelijk tegen een geweldige ontbijtkar aan. Luxe broodjes uitgestald. Fruit,
koffie, etc. Cool, dacht ik, zo springt men dus in op behoeftes. Maar helaas: de
croissants waren voor een filmploeg die opnames ging maken voor een commercial
voor L’Oreal.
M’n
koffie kocht ik op de hoek en m’n scrambled egg werd gebakken in een kar die
iets verderop op het trottoir stond. In China Town zag ik veel Chinese vrouwen in
de rij voor de promotie van een nieuw Danoontje. Ik sloot achter aan en kreeg m’n
twee yoghurtjes. M’n ontbijt was compleet.
Uiteraard
moest ik ook naar “9/11”. Op de plek van de ingestorte torens zijn nu twee
gaten met watervalletjes. De namen van alle overleden personen zijn rondom
aangebracht. Een meisje wees naar één van de namen. Ik vroeg of zij die persoon
kende. Het was de naam van haar oom die bij de aanslag omkwam. Zij was toen nog
maar 3 en liep hier nu met 2 vriendinnen rond.
Het is een mooie serene plek geworden.
Het is een mooie serene plek geworden.
Als je
wel eens in New York bent geweest, dan heb je je vast verbaasd over de
fietsers. Met hoge snelheid laveren ze door het verkeer. Ik wilde die ervaring
ook wel eens en huurde een sportfiets. Al snel zei iemand “Use the bike lane!”.
Een aantal straten heeft een “fietspad”, maar die is wel links van het verkeer.
Ik fietste over de big avenues naar Central Park en was een uurtje later terug
in 17th Street. Met de rechte straten en een paar stijgingen en dalingen was
het inderdaad gaaf.
Toen
zat het dagje Big Apple er op en stond ik in een overvolle trein naar het Newark
vliegveld. Bij een wat gezette man liepen druppeltjes zweet van het voorhoofd. We
raakten in gesprek. Hij vertelde dat hij elke dag (twee keer) een mijl van het
Rockefeller gebouw naar Penn Station loopt en werkt bij een verzekeringsmaatschappij.
Terloops zei hij dat ze vandaag een bank in Genève hadden aangekocht. En toen vertelde
hij zijn ongelooflijke verhaal van 9/11. Hij was die dag om 8 uur in Toren 1 en
moest op zijn kantoor op de 93e verdieping om 9 uur een presentatie
geven. Maar had nog wat vergeten en liep naar Toren 2, naar de 28e verdieping waar zijn bedrijf ook een kantoor had. Een telefoontje uit Engeland
hield hem op, en op dat moment stortte het eerste vliegtuig zich in Toren 1; een
kwartier later het tweede vliegtuig in Toren 2. Hij voelde het gebouw trillen
en liep met veel anderen de 28 trappen af. Eenmaal buiten, na 5 minuten,
stortte Toren 2 als eerste in. Zijn honderden collega’s in Toren 1 zijn allemaal bij
deze aanslag omgekomen. Zijn bedrijf had de bovenste 10 verdiepingen. Om 12 uur
’s avonds kwam hij pas thuis en tot die tijd had hij geen contact gehad met z’n
vrouw en kinderen. Hij vertelde dat er foto’s van hem gemaakt zijn terwijl hij
dik onder het stof zat, en daarna veel is geïnterviewd. Maar ook dat hij op
gegeven moment stopte om naar de begrafenissen (memorials) te gaan, omdat hij niet
meer kon aanzien dat jonge echtgenoten, vaak met kleine kinderen, afscheid moesten
nemen van hun partner/ouder. Ik bedankte Paul voor het delen van zijn verhaal
en wenste hem het beste toe.
 |
| De nieuwe en hoogste WTC toren |
