maandag 8 september 2014

Ria

Ria, echtgenote van Dick; moeder van 4 dochters, nu vrouwen in de middelbare leeftijd; oma van 6 kleinkinderen, nu ook al grote mannen en vrouwen.
Elke keer als deze blog verscheen reageerde je enthousiast. Je vroeg vaak wanneer ik weer op reis ging en wanneer er weer een nieuw verhaal kwam. Deze blog is voor jou maar je zult het niet meer lezen. Vrijdag overleed je toch nog vrij onverwacht, 81 jaar oud.
Je was een zorgzame vrouw, stond altijd klaar voor iedereen. Gezellig, met een droge humor. Bij je thuis altijd een volle huiskamer met je kinderen, kleinkinderen, buurkinderen of vriendinnen die even langs kwamen. Altijd zeer geïnteresseerd in wat iedereen deed en wat er in de wereld gebeurde. Je reisde de wereld rond, naar Canada, Afrika en Praag. Je bezocht ons in Zambia en Ghana. Dat blijft een mooie herinnering, waarbij we een stuk van ons leven en passie konden delen. Ik weet nog hoe we door de diepe plassen over een zandweg de grens bij Malawi bereikten en een paar dagen later met onze auto van een modderige zandweg gleden. 
Je was een gul persoon, gaf van alles weg, koeken of geld, foto's of boeken. Je hechtte niet aan het materiële. 
Je was blij toen je vorig jaar uit je huis kon, en kleiner en overzichtelijker ging wonen. Het appartement aan de Lopes Diaslaan was vanaf de eerste dag jouw huis. We hadden het je zo graag gegund hiervan zoveel langer te genieten. 
Tot een paar maanden geleden was je nog druk in de weer met je iPad. Skypen met Florence waarbij je toch elke keer even naar het beeld- of geluidsknopje geleid moest worden. En Wordfeud spelen. Het interesseerde je niet wie er won, je ging voor de mooie woorden.
Je ging snel achteruit. Het zien was al minder, het lopen ging moeilijker. De rollator in plaats van de elektrische fiets. Deze zomer ging het snel minder met je. 
De laatste 7 weken lag je in ziekenhuisbedden. Het einde naderde. Vorige week zei je nog tegen ons: "Ik wil wel graag verder leven, maar ik moet er ook wat aan hebben". Ik hield je hand nog even vast voordat we weggingen. Het was de laatste keer. Bedankt voor wie je was Ria.