Stall, Oostenrijk

We zijn vier dagen onderweg en weten waarom deze wandeltocht een 'trail' heet. Bij voorkeur worden we namelijk over smalle paadjes geleid door weilanden (Kuheweiden) en langs bergwanden. En als ze niet bestaan dan moeten we ze zelf maken. De rood-witte stenen of met deze kleuren gemarkeerde bomen zijn soms het enige herkenningspunt op de alpenweiden of in de naaldbossen. De grond is dus vaak oneffen en het is nooit vlak. Maar het brengt ons ook door prachtige omgevingen. Zo lopen we voortdurend langs besneeuwde bergtoppen en kolkende watervallen. En we leggen veel hoogtemeters af.

Gisteren was het eindpunt in Marterle, een dorpje op 1800 meter hoogte met 1 kerk, 1 Gasthaus, een paar huizen en verspreid Almhutten, waar boeren in de zomer verblijven met hun koeien. Het familie-Gasthaus was 150 jaar oud. We waren de enige gasten.

In de middagzon trakteerden we ons eerst op bier, waar standaard een Schnapps bij wordt geserveerd. In no-time had de eigenaresse daarna een menu klaar: goulashsoep en Bratwurst met rast patat. 's Avonds praatten we bij de kachel met een boer over hoe hij de bloemen (geraniums) onderhield bij de Almhutten. Toch lastig te verstaan die Oostenrijkers. En daarna was het vroeg slapen onder twee dekbedden en een paar dekens. Het gordijn lieten we open om zo nu en dan even naar het geweldige uitzicht te kijken:

En vandaag ging de weg naar beneden. We zijn nu in Stall, op 900 meter hoogte. In ons boekje was de trail blauw, een makkelijke route dus, maar er waren nog behoorlijk lastige rivieroversteekplaatsen en diepe afgronden. We slaan daarom de komende dagen de zwarte etappes over en wandelen langs de rivier de Möll. Even geen hoogtemeters. En vrijdagavond willen we in Salzburg zijn. Die stad begint ineens te trekken!

Heiligenblut, Oostenrijk

Na het Pieterpad, het Hollandse Kustpad en de Camino tijd voor een nieuwe uitdaging. In de Volkskrant bijlage stond een aardig stuk over de Alpen-Adria trail, een wandeltocht door Oostenrijk, Slovenië en Italië; met startpunt op de Grossglockner en eindpunt in de buurt van Triest. Dat leek ons wel wat. Het Duitstalige boekje viel een paar weken geleden in de brievenbus. Ik schrok wel van de hoogteverschillen, de ene dag 1000 meter omhoog, de andere dag 1000 naar beneden, en soms op dezelfde dag zowel 1000 omhoog en als 1000 naar beneden. Maar we hadden onze zinnen er al opgezet,  het vliegtuig naar München en een hotel in Heiligenblut geboekt...

20 minuten overstap naar andere bus

De reis was gisteren een hele onderneming. In Worgl bleek onze aansluitende trein niet te gaan vanwege de overstromingen. De lokettiste stuurde ons naar Zell am Zee, maar de conducteur in die trein adviseerde ons om terug te gaan naar Kitzbühel en daar de bus te pakken naar Lienz. We moesten na een uurtje wel uit de bus, omdat 100 meter weg door een steenlawine weggevaagd was. Alle buspassagiers moesten een steil pad afdalen om 20 minuten later in een andere bus over te stappen. Om 9 uur waren we dan eindelijk in Lienz.  Uiteraard was er geen openbaar vervoer meer en bracht een taxi ons de laatste 40 km naar Heiligenblut.

We werden verwacht, in een ander hotel dan we geboekt hadden...

Hier in het hotel adviseerde men ons om niet vanaf Grossglockner naar beneden te lopen, maar er naartoe. Bergop is veel beter voor je knieën dan bergaf.  Een prachtige wandeling langs ravijnen, watervallen en op veel plaatsen nog smeltende sneeuw. De tocht ging over smalle paadjes. Een keer moesten we halfleunend tegen de bergwand over het pad lopen, waar je nog maar net met een voet kon opstaan.

Op 2000 meter hoogte

We wilden naar Kaiser Franz-Josef Hohe,  maar drie kilometer voor de top vertelde een vrouw ons dat het weer ging omslaan en dit stuk nog erg steil was.  We liepen hetzelfde stuk over de sneeuw terug. Eigenlijk waren we wel blij, want de energie was helemaal op na al het klimmen en dalen. En we zaten nu op 2200 meter hoogte, wat we behoorlijk merkten.

Het is nog vroeg in het seizoen en bussen rijden nog niet. Er zat dus maar een ding op en dat was liften, terwijl het zachtjes begon te regenen.  Alle grote auto's reden ons voorbij, maar een witte Fiat 500 stopte.  We konden opgevouwen op de achterbank, bij een Hongaars stel die hier ook op vakantie was en ons afzette voor het hotel in Heiligenblut. Het regent hier nu stevig en het dal zit dicht.