Laptop crisis

In de trein wilde ik in m'n laptop pakken. "Shit!", dacht ik toen de conducteur op zijn fluit blies: "laptop in de vliegtuigstoel laten liggen". En dat was niet de eerste keer, want dat gebeurde ook al eens met een portemonnee. Ik kon nog net uit de trein springen. De KLM-baliemedewerkster was erg behulpzaam. Er werd overal naar toe gebeld. De purser ging nog even het vakje van de stoel checken, voordat het vliegtuig weer naar Helsinki zou gaan. Maar geen laptop. Er zat niets anders op om naar huis te gaan en af te wachten. Ook de telefoontjes naar 'Lost and Found' leverden niets op. 's Nachts werd ik om 4 uur onrustig wakker. Ik was er behoorlijk ziek van, want zo'n laptop bevat toch heel wat vertrouwelijke informatie. En hoe de komende dag(en) verder zonder. Je realiseert je dan pas dat de laptop een verlengstuk van je brein is geworden en je communicatie-instrument in de wereld. Ik zegde m'n afspraak elders in Nederland af en ging al vroeg met de trein naar kantoor. De presentatie die ik later die dag bij het afscheid van een collega in Apeldoorn moest houden, moest ik onder andere opnieuw maken. Het werk in het vliegtuig was niet voor niets geweest, want ik had bedacht om hem aan de hand van een Hans Aarsman-achtige fotobespreking te typeren. Gelukkig kwam om 8 uur het verlossende telefoontje van de KLM Security medewerker al. Geen idee hoe hij aan het telefoonnummer kwam. De grootste zorg was weg, maar het duurde nog 24 uur voordat ik m'n laptop vandaag op kon halen op Schiphol. Ik voel me weer 'compleet'. 
Nog een bericht over de 5,25 floppy: "niet te lezen". Gelukkig heeft Florence aangeboden de tekst over te typen.... Ik zal eerst wel proberen de tekst te scannen.

Europese Tuberculose cursus in Helsinki

Palliatieve zorg was een van de onderwerpen op de Europese cursus die we deze week samen met drie andere organisaties in Helsinki organiseerden. Palliatieve zorg voor tbc? Dat is toch vreemd want palliatieve zorg is toch bedoeld voor patiënten die niet meer kunnen genezen, zoals bij sommige kankerpatiënten?
De arts uit Letland vertelde over het hospice, die zij hebben opgezet voor niet meer te behandelen tbc-patiënten. Patiënten met een bacterie resistent tegen alle medicijnen, vaak jaren behandeld en zonder effect. Een van die ernstige vormen van resistente is XDR: extensief (zeg maar extreem) resistente tuberculose. Het is niet helemaal onbehandelbaar want de vier patiënten die we in Nederland tot nu toe hadden, zijn wel genezen; soms na het verwijderen van de aangedane long, een jaar opname in het ziekenhuis en altijd minimaal 20 maanden heel veel pillen en injecties. Van de 88 Letse patiënten die sinds 1998 op deze palliatieve afdeling waren opgenomen, was twee derde na gemiddeld 3 jaar overleden. Bij slechts twee patiënten werd het sputum spontaan 'negatief'; zij waren dus niet meer besmettelijk. Het zijn verhalen uit de sanatoria-tijd, nog zonder medicijnen, toen ook de helft van de patiënten tijdens de ligkuur stierven. Gelukkig is het aantal 'hopeloze' tbc-patiënten de laatste jaren in Letland afgenomen met nog slechts enkele nieuwe per jaar. Ik vond het moedig te horen dat Letland deze maatregelen genomen heeft, want in veel landen gaan deze 'chronische' patiënten gewoon naar huis of naar werk en besmetten anderen met de resistente bacterie. Geen fijne gedachte.

Dit was onze eerste Europese tbc-cursus met 80 deelnemers, vooral Finse longartsen. Volgend jaar is de cursus in Nederland. Of we de organisatie kunnen overtreffen is maar de vraag. Vooraf konden we bijvoorbeeld online het restaurant boeken, de gerechten kiezen (noble crayfish (rivierkreeft) of Jerusalem artichoke soup als voorgerecht, een hoofdgerecht met uiteraard zalm op het menu en cream pudding met blueberry jam na), vervolgens betalen met de creditcard, waarna je de routebeschrijving in je mailbox krijgt en via een klik de afspraak in je Outlook agenda. Het 'mandje' op de webpagina zou ik wel graag vervangen door een obertje met dienblad. Een ander voordeel: de ober wist precies wat hij uit moest serveren, want de tafelschikking was vooraf al gemaakt. De bestelde drankjes werden ter plekke afgerekend. Ik had me al op de prijs ingesteld...

Dubbele regenboog op Suomenlinna, eiland bij Helsinki (de tweede niet te zien)

Colmenar, Spanje

De oerknaltheorie is nota bene afkomstig van een Belgische rooms-katholiek priester Lemaître  In 1927 stelde hij dat er 10-20 miljard jaar geleden een oeratoom uiteenspatte en de tijd en het heelal ontstond. Het was een 'dag zonder gisteren'. Existentiële vragen die je bezighouden als je naar een prachtige sterrenhemel kijkt, zoals nu op dit tijdstip om half zes in Colmenar in Andalusië. De heldere lucht kondigt weer een stralende dag aan, met temperaturen van 28-30 graden. Dat zal vanavond wennen zijn als we op Schiphol landen. De herfst is in Nederland al vroeg begonnen.

Het was een heerlijk weekje uitrusten, bijpraten, genieten van het samen zijn. Dat kan hier goed aan de rand van het zwembad. 's Ochtends een duik in het water dat eind van de zomer nog lekker warm is, 's middags op een ligstoel in de volle zon met een San Miguel-biertje en zo nu en dan een verkoeling in het bad en laat avond zwemmend naar de sterren kijken. 

Ooit maankraters gefotografeerd? "Nee, dat kan niet", riep Florence verbaasd toen ze de foto van de halve maan nog een keer inzoomde. De foto zal ik uploaden als we thuis zijn.

Het Zuid-Spaanse landschap is na de lange zomer vooral geel gekleurd. Vruchten volop, hoewel nog niet allemaal rijp. Alleen al op het pad langs dit huis kom je bomen met olijven, amandelen, kweeperen, avocado's, mandarijnen, granaatappels, sinaasappels en vijgen tegen. Ook de cactussen hangen vol met honderden vruchten of vijgen. Zeer uitnodigend om er eentje af te halen en de smaak te proeven. Ik had 30 jaar geleden voor het eerst en laatst zo'n vrucht gegeten. Het was niet moeilijk om de rijpe rode vrucht van de cactus te duwen. Maar hoe maak je zo'n vrucht open? Met een steen lukte het ons om de schil half af te pellen. Voorzichtig pakte ik de vrucht vast en at het vruchtvlees eruit. Een beetje melig, ook door de warme temperatuur, en met veel pitjes. Maar hoe voorzichtig ook, de kleine bijna onzichtbare stekeltjes zaten in mijn vingertoppen en geen idee hoe het kwam: ook in mijn bovenlip. De hele dag bleef ik kleine naaldprikjes voelen. Maar ach, na een dag was het ook weer weg.