Lincoln

10% van de Amerikaanse presidenten werd doodgeschoten. Een gevaarlijk beroep dus. De moord op John F. Kennedy is de bekendste, maar ook de moord op Abraham Lincoln spreekt tot de verbeelding. Minder bekend zijn de moorden op Garfield in 1881 en op McKinley in 1901. Het motief was ook banaler. De moordenaar van Garfield was teleurgesteld dat hij geen baantje kreeg als ambassadeur. In het National Museum of American History in Washington is een aparte kamer ingericht over deze moordaanslagen en ook over de vier die niet lukten. Ik vind het wel mooi hoe men in de VS hun gekozen leiders eert. Trump is natuurlijk een rare gast, maar staat al in het rijtje van de 45 Amerikaanse presidenten.

First Ladies

Jurkje Jacqueline Kennedy

Trombone Bill Clinton 

George Washington was de eerste en had eigenlijk helemaal geen zin om president te worden. Hij had succesvol tegen de Engelse kolonisten gevochten en accepteerde in 1789 met tegenzin het presidentschap. Twee jaar later werd het huidige Washington uitgebouwd tot hoofdstad. Op de ‘hill’ verrees het Capitool, met het congres, de Eerste en Tweede Kamer in Amerika. De straten naar het westen en oosten werden 1e, 2e, 3e, etc. street en naar het noorden en zuiden, A, B, C street. Kaarsrecht. Afhankelijk van het kwadrant is er de toevoeging NW, NE, SW, SE.

De eedaflegging van de nieuwe president vindt plaats op de trappen van het Capitool. Vanuit het Capitool ligt een brede groene strook, de National Mall, waar dit jaar veel minder mensen stonden ("America First") dan bij de inauguratie van Obama ("Yes we can"). De Mall eindigt bij het Lincoln Memorial. 

Voor het Lincoln Memorial

Maar wie was nou Lincoln? Een heel andere man dan de aristocraat Washington. Lincoln was een autodidact, had zichzelf leren lezen en schrijven, en volgde later in z’n vrije tijd een studie rechten. In 1861 werd hij gekozen tot president van Amerika en verzette zich tegen (uitbreiding van de) slavernij. Elf zuidelijke staten splitsten zich af: Geconfedereerde Staten. Lincoln hield vast aan de Unie en de afschaffing van de slavernij. De burgeroorlog die volgde had meer dan een half miljoen doden tot gevolg. Vier jaar later was het pleit beslecht. Lincoln werd herkozen, de slavernij was (vrijwel) afgeschaft en de zuidelijke staten werden herenigd na de overgave van generaal Lee. Een paar weken later werd Lincoln echter in een theater in z’n hoofd geschoten door een acteur die een fel tegenstander van hem is. De Lincoln Memorial herinnert aan zijn presidentschap, de burgeroorlog en vooral aan zijn inzet om de slavernij af te schaffen. Het is dan ook niet voor niets dat Martin Luther King hier zijn rede hield: “I have a dream”. Nog steeds mooi om naar te luisteren: https://www.youtube.com/watch?v=3vDWWy4CMhE.  

Hoed van 'Abe' Lincoln

Aangescherpt beleid voor aanvragen visum/waiver 

Voetbalgekte

Op Utrecht CS zwalkten voetbalsupporters door het stationsgebouw. In Feyenoordshirtje en bijna allemaal de KNVB-schaal in de hand. Van karton of papier. De horeca draait vandaag goed. Wat een ontlading gisteren in de Kuip. Het hondstrouwe legioen toog vandaag naar Rotterdam. De NOS-app meldde vanochtend al dat de stad vol was. "Had ik er bij willen zijn?", vroeg ik mezelf af. Zoals ik bij de Elfstedentocht vanuit een Fries café het ziekenhuis belde waar ik coschap liep en vertelde dat ik ziek was? Ook de trein naar Lunetten kleurde rood-wit. Ik moest daar zijn voor een overleg bij GGD Nederland.

Weer op de terugweg, om half 7, stonden twintig reizigers op het perron van de avondzon te genieten, terwijl er midden op het perron een jongeman lag, in een rare kronkel. We liepen naar hem toe. Hij had een iPhone in z'n hand en een vinger op het beeldscherm. "Ben je in Rotterdam geweest?", vroeg ik, maar er kwam geen reactie. We trokken hem overeind. De trein kwam er net aan en de conducteur zei dat ze verder moest en we hem wel mee konden nemen naar Utrecht CS. Dat leek me geen goed idee en namen hem in de arm naar een bankje waar hij weer neer plofte. Ik belde 112 en de telefoniste vroeg of ik de brandweer, politie of ambulance moest hebben. "Ambulance", zei ik en beantwoordde haar vragen: of hij goed ademde of bloedde. “U moet terugbellen als hij niet meer goed ademt”, zei ze. De man leek nu wat beter aanspreekbaar, draaide met z'n ogen en keek me wazig aan. Ik vroeg nog een keer of hij in Rotterdam was geweest en hij schudde z'n hoofd. Ook ontkende hij dat hij pilletjes had genomen of iets had gerookt. Toen ik hem vroeg hoe hij heette, probeerde hij z'n naam te zeggen, maar zonder geluid. Uiteindelijk tekende hij de letters in de lucht. Dan is een 'D' wel moeilijk van een 'O' te onderscheiden. Ik vroeg of hij medicijnen gebruikte en toen zij hij met een wat dubbele tong: "ja, dat kun je wel ongeveer zeggen". En op mijn vraag wat voor medicijnen, zei hij “insuline” en wees naar z'n tas. Daar zat inderdaad een insulinepen in. Het broodje dat m'n collega had meegenomen voor onderweg, kwam goed van pas. Al tijdens het eten werd hij coherenter. Hij kwam net terug van een eerste dag stage in Eindhoven vertelde hij en, nee, dit overkwam hem niet vaak. Hij baalde ook stevig van de ambulancebroeders die hem even later meenamen voor een medische check en een glucosetest. M'n reisgenoot kreeg een zoen op haar wang en ik een handklap en een hug.

En dan die andere wedstrijd nog even: Ajax - Olympique Lyon. Zoveel scherpte niet meer gezien sinds Johan Neeskens bij Ajax speelde. Ik was die avond in Bucharest en zat samen met een collega op een terrasje. Verbaasd zag ik ineens dat Ajax op het scherm achter ons speelde, terwijl daar eerder nog een autorally aan de gang was. We draaiden de stoeltjes om en zaten eerste rang. Het was nog maar 8 uur (7 uur in Nederland) en het eerste kwartier was al voorbij. Een moeilijk kwartier stond later op teletekst. Maar daarna ging Ajax los en ik ook. Het trok in ieder geval de aandacht van de obers. De tweede helft volgden we in een restaurant en met groot scherm. Een geweldige wedstrijd. Ik had dezelfde analyse al gemaakt bij een bord spareribs als Peter Bosz later: “Het had ook 9-4 kunnen zijn”. Het Belgisch paar dat na afloop langs onze tafel liep, feliciteerde ons nog even: "Geniet van uw overwinning!".