12. Geboorte van Douwe Mubanga

Dat was een snelle berichtgeving van de geboorte van Douwe via de laatste rondzendbrief. Die brief is op de dag van Douwe's geboorte bij Roelof en Marga aangekomen. Zij hebben het weekend hard gewerkt om het jullie zo snel te laten weten.

De geboortekaartjes zijn vorige week met de Zambiaanse post gegaan. De vraag is of jullie die inmiddels al hebben want de postbodes op het hoofdpostkantoor zijn in staking, dus gaat alles wat·trager. Vanuit Nederland begint nu de post binnen te stromen. We willen jullie hartelijk danken voor alle brieven, kaarten en pakjes voor Douwe. Natuurlijk is het jammer dat jullie niet op kraambezoek kunnen komen om Douwe te zien. Daarom maakt het voor ons al die belangstelling via jullie brieven veel goed.

Ik had jullie het vervolg al beloofd en moet dat maar snel schrijven voor we weer een maand verder zijn.

Ik schreef jullie 5 september en was toen 37 weken zwanger. Op 10 september ben ik gestopt met werken en zou eens lekker van m'n vrije dagen gaan genieten. Eerst maar eens wat puin ruimen in huis. Alles weer eens keurig op stapeltjes leggen. Op woensdag nog tegels in de babykamer gelegd. Donderdag 13 september 's morgens met Brendah de keukenkastjes uitgeruimd en gesopt. Ik haakte op een gegeven moment af omdat ik rugpijn kreeg. Vermoedelijk van de bezigheden in de keuken. Ik dacht nog "even wat rustiger aandoen". 's Middags zou Kathleen komen om wat ademhalingsoefeningen met me te doen. Ze is een echte Amerikaanse, zoals ik je al eerder schreef. Het leek haar makkelijk aan deze oefeningen aan te duiden met een level. Level I: het weg zuchten van de weeën. Level II: het weg zuchten van de meer hevige weeën (eind ontsluiting) en level III het zogenaamde 'kaarsjes uitblazen'. Zodat ze bij de bevalling alleen maar het levelnummer hoeft te noemen en ik dan weet wat ik moet doen (Amerikaanse efficiëntie).

We aten 13 september bietjes

Die middag stelde ze voor alleen level I te oefenen. Vrijdag level II en zaterdag level III. Ik vroeg haar of dat wel zo handig was want stel dat ik morgen nou ging bevallen. Niet dat ik het gevoel had dat het zou komen, maar die rugpijn gaf me toch het gevoel dat er wat stond te beginnen. Ze vroeg me direkt "hoezo heb je al tekenen". "Nou nee niet echt, alleen maar rugpijn". Toen vroeg ze of ik al schoonmaakwoede had gehad. Nou dat had ik wel, maar ik kan in geen enkel medisch boek terugvinden dat dat een teken van het begin van een bevalling is. Misschien zijn er ervaringsdeskundigen die zulke symptomen ook hebben gehad. Sr. Kathleen wilde meteen inspecteren hoever ik was, maar dat vond ik voorbarig. Goed we deden dus twee levels en ze stond erop 's avonds nog even terug te komen om te zien wat ik 'ging doen'. Ik had tot dan toe nog geen weeën. 's Avonds om half 7 braken de vliezen en begonnen ook de weeën. Gerard was 'on call' en ging snel even een ronde in het ziekenhuis doen voordat Kathleen mij ging onderzoeken. Hij vertelde dat hij nog even een bevalling had gedaan en toen hij weer terug was. Om 20.00 uur toucheerde Kathleen: ik had al 7 cm ontsluiting. Om 21.00 uur werd ik met de auto naar het ziekenhuis gebracht. 

De weeën zijn begonnen

Op het verlosbed op Ward 6, met Annie Lambwe

Omdat ik op de MCH-clinic (moeder en kindzorg) werk en ook werk op de klinieken voor zwangeren (Ante-natal clinic) ken ik dus veel zwangere vrouwen en zij mij. Het werd een groot onthaal toen ik met Gerard de afdeling opliep; een groot applaus en gejoel en het gonsde in het Bemba 'Florence is gekomen' (“Florence massa”). Toen het verlosbed op, het leek allemaal zo vertrouwd , maar gelijk zo onwerkelijk. Het gaat gebeuren, maar wat gaat er nou gebeuren? Je hebt al zo vaak bevallingen gezien en je hebt je er zelf ook op voorbereid, maar nu is het echt dan zover met je. Om 22.00 uur had ik volledige ontsluiting en kon ik gaan persen. Jammer genoeg had ik geen sterke persweeën en wist ik beslist niet waar ik nou op moest persen. Na een uurtje vorderde het en na 1 uur en 20 minuten persen werd Douwe geboren om 23.17 uur. Wat een wonder zo'n kindje met alles erop en eraan en zo groot 3840 gram en 56 cm lang. Niet een echte dikkerd, maar vooral een groot kind. 

paus-chitenge

Het verhaal met de paus-chitenge gaat nog verder. Na de bevalling moest ik nog gehecht worden. Het was nogal een bloederig geheel geworden en de lakens moesten onder mij weg. Waar kan ik nu zo snel op gaan liggen. Aan linnen is namelijk een tekort in ons ziekenhuis. Sr. Kathleen kwam op het idee de chitenge te gebruiken. Die had z'n dienst nu gedaan. Ik lifte m'n billen en de paus werd onder me geschoven. Ik maakte nog een geintje, maar bracht dat serieus naar Kathleen: of ik niet precies op het gezicht van de paus lag te bloeden. Zij ging daar nogal serieus op in en ik moest weer omhoog. Geruststellend kon ze me meedelen dat ik op de duifjes lag, dus het was oké. Ik heb het zo gelaten, maar inwendig moest ik wel lachen om haar reactie. 

Terwijl ik gehecht werd ging Gerard Douwe showen op de kraamafdeling. Ik hoorde het geklap en gejoel. Dat gebeurde nogmaals toen ik om 1.00 uur van de afdeling af ging terug naar huis, waar we met de andere Nederlanders en de Ierse verpleegkundigen beschuit met muisjes hebben gegeten. Bijzonder toch zo'n klein feestje midden in de nacht. Toen ze weg waren hebben we de ziekenhuistelefoon omgezet naar ons huis en met Nederland gebeld. We hadden alles mee, want de telefoon deed het weer sinds twee dagen. De lijn was nog nooit zo goed geweest en dan te bedenken dat de volgende dag de telefoon weer twee weken niet werkte. Hij doet het ook meer niet dan wel. Het was bijzonder om het zo snel aan onze moeders te vertellen. Uit de reakties te merken waren zij er ook blij mee en maakte het tijdstip niets uit. Slapen kwam er niet echt van, met Douwe de rest van de nacht tussen ons in.

Vanaf de volgende morgen begon de drukte. Iedereen van het ziekenhuis wilde Douwe komen bewonderen. Hedie, de vrouw van René de laboratorium technieker, heeft bij me gekraamd. Ik moet je zeggen dat was heerlijk en heel gezellig. En zij zorgde er ook voor dat wij wel aan onze rust toe kwamen. Op zaterdag kwamen zo'n 15 vrouwen en de village-headman van Malama, het dorp tegenover Chilonga, om voor ons te dansen en te zingen en ons te vertellen dat we nu volwassen zijn ('grown-ups'). We kregen nsima en relish aangeboden, zoals nog vaak die week. Het is de gewoonte dat als mensen je feliciteren dat ze voedsel meebrengen, vaak al helemaal voor je klaargemaakt. Gelukkig hebben ze dat niet allemaal gedaan, want ik kon na een paar dagen geen nshima meer zien.

Zoals jullie op het kaartje hebben gezien heeft Douwe ook een Bemba naam: Mubanga. Gegeven door Brendah die bij ons in huis werkt. Ze had er maar 5 tellen voor nodig om hem die naam te geven. Later bleek dat het haar eigen Bemba naam ook Mubanga is. Mubanga is de naam van een boom en staat voor groot en sterk. Nou groot is Douwe met z'n inmiddels ruim 58 cm en sterk ook, want hij trekt zich al op tot staan als je hem zo aan z'n handjes omhoog laat komen en staat dan echt stevig op z'n dunne pootjes (niet echt hoor).

Het is inmiddels 23 oktober. Douwe is bijna 6 weken, de tijd vliegt. Alles gaat prima met ons. We zijn al aardig aan elkaar gewend. Douwe begint al lekker terug te utteren als je tegen hem praat. Gerard is al helemaal doorgewinterd in het luier-verschonen. Moet je na gaan dat hij dat nu pas voor het eerst heeft gedaan in z'n leven. Ik ben weer helemaal hersteld en begin ook te wennen aan het chronisch slaaptekort.

Douwe is veel wakker, maar huilt weinig, ligt meestal tevreden om zich heen te kijken en wil op z'n tijd wat aandacht. Ik zal proberen in de rustige uurtjes weer eens persoonlijk naar jullie te schrijven en te reageren op jullie leuke brieven.