“Nooit meer” schreeuwde
iemand vanaf het podium. De mensenmassa op het Malieveld riep terug: “Nooit
meer!”. “Nooit meer”. “Nooit meer!” En toch gebeurt het weer. Elke dag gooit
Israël bommen op Gaza. Op vluchtelingenkampen, ziekenhuizen, kraamklinieken en
scholen. En doodt kinderen, vluchtelingen, hulpverleners en journalisten. Onschuldige
mensen. Inmiddels elke dag meer dan honderd doden. Mensen worden uitgehongerd omdat
er geen hulp naar binnen mag. Natuurlijk mag een land zich verdedigen, zo je
wil: geweld met geweld vergelden. Wat nu gebeurt is niet alleen disproportioneel.
Een onzalig duister scenario tekent zich steeds duidelijker af. De vastgoed-president
van de Verenigde Staten heeft het beeld neergezet van een Israëlische Riviera,
met uiteraard Trump Towers en Trump-golfbanen. De van oorlogsmisdaden verdachte
minister-president van Israël voert het plan uit. De woon- en leefruimte van
twee miljoen Gazanen is vernietigd. Gazanen worden opgejaagd van het ene deel van
de Gazastrook naar het andere, een gebied twee keer zo groot als Texel. En we
kijken toe. Elke avond weer. Ook onze regering. Rutte had het al over ‘de rode
lijn’. Dat lijkt een dun lijntje dat steeds verder verdwijnt aan de
horizon. Maar voor veel mensen is die rode lijn al lang overschreden. Ook voor
mij.
Ik zocht naar een manier om mijn gevoel van ongemak, boosheid, afkeuring, verdriet,
maar ook van solidariteit, te uiten. In de Volkskrant las ik over de
demonstratie in Den Haag en meldde me aan. Ik was niet de enige. Op
verjaardagen en tijdens andere gesprekken hoorde ik ook van anderen die naar Den
Haag zouden afreizen. Allemaal in het rood. Om als bevolking de rode lijn te demarqueren
die de overheid niet trekt. Als burger heb je het gevoel dat je zo weinig kan,
maar afgelopen week en zondag besefte ik dat we wel veel kunnen tegen dit
staatsterreur. Samen staan we sterk. Onze staat, onze regering, moet zich niet
alleen uitspreken tegen de staat Israël maar ook met daadwerkelijke acties
komen. Stop de samenwerking met de staat Israël, stop de levering van wapens.
De roep
tijdens de demonstratie was duidelijk. “Kabinet schande! Bloed aan je handen!”
“Nederland schande! Bloed aan je handen!” Want ja, ons belastinggeld wordt gebruikt,
dus wij zijn ook medeplichtig. “Niet in mijn naam!”
