Koninginnedag in Afrika is altijd speciaal. Een arts, Wilbert, die vroeger
in Luwingu werkte, had zelfs een weekje vrij in Nederland genomen om dit alles
in Lusaka mee te maken. Deze keer was de receptie ’s avonds bij de ambassadeur: een grote massa mensen in zijn tuin, zo’n paar honderd. Je botst voortdurend
tegen een bekende aan en kletst de tijd zo vol. Zoals met Grainne, een medische
student uit de Chilonga tijd, die nu als arts in Senanga werkt. Of met Piet
Reijer die na 20 jaar nog steeds in Zambia zit. Het vertrouwde toosten ‘to the
president of the Republic of Zambia’ en ‘to her majesty the Queen of the
Netherlands’ en natuurlijk de volksliederen. Dit keer heb ik ze beide
meegezongen en bleek ik vooral te struikelen over de oud-Nederlandse woorden van
het Wilhelmus. Ik las trouwens deze week dat het Wilhelmus het oudste Europese
volkslied is, uit 1573, dus misschien is dat de reden. Het welkomsdrankje was
oranjebitter. Verder was er ook volop haring, paling, kaas en Heineken. De
ambassadeur had lovende woorden over deze biergigant. De Nederlandse vlag was net niet vervangen door de Heineken, hoewel die wel volop in de tuin
aanwezig was.
Zo rond een uur of 10 verschoof de party zich naar het huis van Rik, de
sector specialist gezondheidszorg. Tot diep in de nacht geswingd op de disco
muziek. Mijn gewoonte om als laatste de tent te verlaten, kwam weer even boven.
Zo rond 3 uur bracht Ini ons naar Corina’s huis, waar Wilbert ook logeerde, en
ik de sleutel van had. Corina was al eerder vertrokken.
De Dutch doctors meeting vond traditineel plaats op 29 april. De naam is veranderd in Dutch health workers and their counterparts meeting. Het stond vooral in het teken van de ‘health reforms’, de hervormingen in de gezondheidszorg die nu in volle gang zijn. Ik heb maar een klein gedeelte meegemaakt, omdat ik andere bezigheden had, maar hield nog wel een praatje over het polioprogramma.
Verder hebben we op 30 april een marathonzitting gehouden om kandidaten
voor de nationale en regionale surveillance officers te interviewen. Een totaal
van 15 kandidaten verscheen voor het panel van vier. Van 9 tot 6 uur zijn we
bijna non-stop bezig geweest. Gelukkig zaten er goede kandidaten tussen
en hebben we nu vijf voorgedragen (met een paar als reserve) aan het WHO-AFRO kantoor in Harare voor goedkeuring. Er zit dus schot in het programma. Eindelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten