Beste jullie. Zo begonnen we de nieuwsbrieven die we tussen 1989 en 1992 vanuit Chilonga, Zambia schreven. We zijn nu voor een vakantie terug in Zambia en voelen ons gelijk weer thuis. Sinds onze aankomst op 13 juli hebben we al veel ondernomen. We hadden per e-mail via een Mr. Simon een 4WD (four wheel drive) gehuurd. Dit blijkt een 16-jaar oude Toyota Landcruiser Prado te zijn die het tot nu toe goed doet. Mr. Simon haalde ons ook van het vliegveld en bracht ons naar het eerste hotel. Net voor ons vertrek uit Nederland sms'te hij ons nog even en ook in Nairobi tijdens onze tussenstop hadden we nog even op die manier contact. Communicatie heeft in Zambia ook een grote vlucht genomen. Bijna iedereen loopt met een mobiel telefoontje en Mr. Simon heeft de hele dag een oortje in om met jan-en-alleman contact te houden. Een tweede grote verandering kwamen we tegen toen we de volgende dag wat inkopen gingen doen. Er zijn nu giga shopping malls in Lusaka waar alles te koop is. Grote supermarkten met 30 kassa's waar je met je Mastercard betaalt en ook grote campingwinkels. De eerste ochtend zijn we een paar zaken langs geweest voor voorraad, een coolbox en na wat zoeken kochten we uiteindelijk een 3 kg gastank bij Game en een gaspit bij de Shoprite. Daarna moest de fles nog gevuld worden en ook dat lukte nog redelijk goed, alhoewel dat als vanouds door heel wat personen uitgevoerd moest worden met een aantal bonnen. We reden uiteindelijk pas begin van de middag uit Lusaka en kwamen de eerste dag niet verder dan Mkushi, 300 km van Lusaka, waar nu toevallig een camping langs de Great North Road was.

De tweede dag bereikten we Kasanka National Park, waar we een aantal safari's gemaakt hebben, heel veel kudu's en ook vier olifanten hebben gezien. De olifanten, indrukwekkend groot, hadden een paar dagen eerder op een camping een toilet vermorzeld. Ook naast onze tenten lagen grote olifantdrollen. Verder was het heel bijzonder om zo in het park te kamperen bij een kampvuurtje en 's nachts alle geluiden te horen. We stonden dicht bij een stroompje met nijlpaarden. Zo nu en dan kwam er een grommend geluid achter het riet vandaan. Verder zaten er ook een paar apen die hoog van boom tot boom sprongen. Om door het park te rijden moesten we met een pontje over de Kasanka rivier. Dit is een houten vlot waar je met ijzeren oprijplaten oprijdt; vervolgens word je met een touw overgetrokken. Douwe en Koen hebben zich ook verdienstig gemaakt om de auto over te zetten. Na Kasanka zijn we over een moeilijk begaanbare weg naar Chiundaponde gereden. We overnachtten in een dorp die speciaal voor toeristen een aantal hutten ingericht had. 's Avonds was er muziek en dans bij een houtvuurtje en natuurlijk aten we het traditionele eten: nshima, gemaakt van maismeel en casavemeel. Chiundaponde ligt in Mpika District en werd regelmatig door ons bezocht. We hebben nu dus ook een korte stop gemaakt bij het rural health centre. Een van de nurses werkte daar in 1991 ook al en kende ons nog. De 70-km "weg" naar de verharde weg (tarmac) was erg slecht en we deden er zo'n 4-5 uur over. Een van de bruggen was ook in de regentijd weggespoeld, waardoor we langs de Chief’s Palace moesten. Je kunt de chief niet passeren zonder hem te groeten, te vertellen wat je kwam doen, en vooral wat geld achter te laten. We zijn dus ook 5 minuten op audientie geweest bij Chief Chiundaponde die met een rood gewaad op een gele plastic stoel in z'n insaka recht zat te spreken.

En toen waren we in Chilonga! Veel was nog hetzelfde. Francis Katongo, die vroeger werkte bij Hedie en Rene werkte, is nu watchman en zat in uniform bij de ingang van het ziekenhuis. Hij heeft ons door het ziekenhuis geleid. Wat vooral opviel was dat een aantal afdelingen omgebouwd waren. Ward 4 was nu een VTC (voluntary testing and counselling), oftewel de aids/hiv-afdeling waar poli-patienten aids-remmers krijgen. Ward 2 was een fysiotherapie afdeling. Aan ward 6 waar Florence bevallen is en Douwe geboren, is nu een nieuwe vleugel aangebouwd. De tbc-afdeling was vrijwel helemaal leeg omdat patienten in de dorpen worden behandeld en niet meer twee maanden in het ziekenhuis hoeven te liggen. Ook de compound was sterk veranderd met heel veel nieuwe stafwoningen en een guesthouse waar wij konden logeren. We zijn totaal twee dagen in Chilonga geweest en hebben heel veel bezoekjes afgelegd. Indrukwekkend was het contact met Peter Mulaita, de zoon van Brendah, die voor Douwe gezorgd heeft en hem z'n tweede naam gegeven heeft: Mubanga. Brendah is in 1999 overleden, waarschijnlijk ten gevolge van aids. Peter heeft nu een winkeltje tegenover het ziekenhuis in Malama. We zijn met hem ook even naar z'n huis gegaan en hebben zijn vrouw en twee kinderen gezien. Ook hun oudste heet Mubanga, vernoemd naar oma. Ze hadden ook een mapje foto's in huis met de foto's van Douwe en Koen die wij regelmatig naar Brendah stuurden.

En toen was de power off... Inmiddels zijn we al weer heel wat dagen verder en opnieuw in Mpika beland. We gaan zo meteen door de North Luangwa Valley. Het zal een trip worden van 4 dagen om uiteindelijk in South Luangwa Valley te komen. Daar hebben we vast wel weer toegang tot e-mail.