Sevilla, Spanje

Er is toch nog een warmer plaatsje in Europa, met temperaturen boven de 30 graden: Sevilla.

En wow.., wat een stad. Een van de mooiste steden die ik ooit gezien heb, misschien wel dé mooiste. Onze TomTom navigeerde ons perfect door de kleine straatjes naar Pension Nueva Pino, straatjes waar net één auto door kan, en dus ook allemaal eenrichtingsverkeer.

Ons verblijf is 10 minuten lopen van de kathedraal. Volgens Wikipedia is de kathedraal van Sevilla na de St. Pieterskerk en de St. Paul's Cathedral de derde in grootte ter wereld. Ik heb nu de top-3 gezien en hoef voorlopig dus geen kerk meer te bezichtigen. Ik wacht nog even op de afronding van de Sagrada Familia in Barcelona.

De Giralda, toren van de Kathedraal

(geen trappen maar hellende gang zodat paarden omhoog konden...)

In de kathedraal van Sevilla staat de graftombe van Christoffel Columbus. Columbus dacht in 1492 dat na een lange reis naar het westen Indie te bereiken, maar er lag nog een continent tussen: Amerika. Met Columbus kwam ook een wereldwijde uitwisseling van planten, dieren en ziektes. Syfilis, een geslachtsziekte, kwam zo via de mannen in Europa en volgens mij brachten wij Europeanen tuberculose naar Amerika (in ieder geval brachten we deze ziekte naar Afrika).

De oude binnenstad van Sevilla is autoluw, bijna geheel autovrij. En ook al kan er nog net een auto door de smalle straatjes, met dit hete weer zijn de straatjes volgebouwd met tafeltjes en is de stad één groot eetcafé.

Balkons, trappen, fonteinen zijn betegeld met kleurrijke mozaiek. De Moorse invloed is goed te zien. Ook de regeringsgebouwen op het Plaza de Espana zijn van een onwaarschijnlijke schoonheid, maar naar onze maatstaven totaal inefficient. Niet voor te stellen dat daar overdag - vandaag niemand aanwezig want het is zaterdag - ambtenaren mogen werken. 

Sevilla is ook een stad van muziek. Op straathoeken muzikanten en elke avond Flamenco-voorstellingen. In een uitverkocht huis, want dat was het: een patio in een groot huis met een voorstelling waarvoor we nog net twee kaartjes konden bemachtigen, luisterden we met zo'n 100 toeschouwers naar de dans en zang van 4 mensen: een Flamencogitaarspeler, een zanger die Arabisch klinkende teksten zong, en twee dansers die gepassioneerd over de houten vloer dansten. Olé.

De Flamenco-voorstelling

Flamenco-zanger, op straat


Flamenco-gitaarspeler, op straat

Straatzangers/universiteitsmedewerkers

Algarve, Portugal

We hadden deze zomer nog geen vakantie gehad, maar nu 10 daagjes weg. De vraag was waarheen. De Griekse eilanden leek ons een goed plan. De Grieken kunnen onze steun wel gebruiken in deze tijd van (Griekse) economische crisis. Maar ja, zul je zien: zit je daar, worden ze uit de eurozone gestoten en moet je ineens weer drachmen kopen en geld omrekenen. Portugal is nog niet reddeloos verloren. Via Google kwamen we een leuk huisje tegen 10 km ten noorden van Faro (http://www.casakamari.org/).

 

Casa Avos

Vlak voor vertrek keken we nog even hoe de 10-daagse weersvooruitzichten waren: zon, zon en zon. Op BVN (het Beste van Vlaanderen en Nederland) stellen we tevreden vast dat Algarve het warmste plekje van Europa is.

Ik zit nu in de ochtend in de koelte op het terras bij het huis te schrijven. Het is nog stil. De zon komt net tussen de cactussen en palmen op. Het gaat snel warm worden. Ik ga zo eerst een rondje hardlopen in Vilamoura, een plaatsje met brede wegen, aangelegde parkjes en geplaveide voetpaden. Vilamoura, stad van de Moren, was tot 1960 een verwilderd terrein op de kliffen, maar is door projectontwikkelaars omgevormd tot een groot appartementencomplex, met vooral Engelse bewoners, en maar liefst 4 golfbanen!

Overdag bekijken we wat kustplaatsje, maar ook hier is veel oud Portugal weggevaagd door bulldozers. Het is met 28-30 graden ook te heet om iets anders te doen dan luieren op het strand, zwemmen in zee of in het zwembad en een boek te lezen.

Abufeira

Huisje met zwembad

’s Avonds eten we hier om de hoek in een restaurantje waar je in de vitrine aanwijst welke vis je wilt eten, drinken bij volle maan nog een glaasje Portugese wijn en kijken nog even naar Nieuwsuur en Pauw & Witteman.

Algarve, geen slechte keus voor deze tijd van het jaar.

Groetjes, Gerard & Florence

Wandeling bij Estoi

Ondergaande zon, Praia da Rocha, Portimão

Cuby

So many roads to travel, so many ways to go, even if I travel a 100.000 miles I still don't know where to go. Harry's reis is vandaag ten einde.

Dertig geleden zat mijn leven in een dipje en ontdekte ik de blues van C&B. Teksten die betekenis kregen. Ik zocht de platenbakken door bij Concerto, Amsterdam op zoek naar tweedehands LP's van C&B. Ze staan er allemaal nog, op zolder. De platenspeler heeft het al lang begeven.

Grollo (en cafe Hofsteenge) werd in 1982 het doel van een liftwedstrijd, trippin' thru' a midnight blues. Ik zag dat het Drentse landschap Harry inspireerde: 'One misty morning I'm gonna write your name in the sky'.
Harry is nu in Another land: 'My other land is a feeling that I call the blues. Let me tell you people that the blues is the only feeling that is so true'.
Dag Harry. Je blues blijft.

Elfstedenskatetocht (4)

Vandaag brandde de zon al vroeg op mijn tentje. Het is mijn laatste dag en het is natuurlijk prettig om de tent droog in te pakken. Met de korte tocht in het vooruitzicht bleef ik nog wat lezen, slapen en zonnen op de boerderijcamping. Naast de caravans en campers verblijven er op de camping ook gasten die met hun bootje in het kleine haventje liggen.

Met de trein ging ik van het station Sneek-Noord naar Leeuwarden. Bij de kaartjesautomaat was een vrouw minutenlang onhandig bezig om een kaartje te betalen, terwijl de Arriva-trein er al was. Ik vroeg de machinist of hij nog even wilde wachten en dat deed hij. Waar kom je dat nog tegen? In de trein deed ik mijn beschermers om en skates aan en kon gelijk van start bij aankomst op het station Leeuwarden. Ik had gisteren namelijk al gezien dat het daar helemaal gelijkvloers was.

Een super asfaltweggetje voor een skeeler

(voorbij Wirdum)

Ik haalde mijn routebeschrijving van twee A4-tjes weer te voorschijn. De lijst met plaatsnamen, afslagen en straatnamen heeft me goed door het Friese landschap geloodst. Vrijwel niet fout gegaan. Met het mooie weer is de wind gedraaid naar zuidwest en dat is de richting die ik vandaag op ga... De 70 km van gisteren zat nog goed in de benen (ben ook geen 50 meer) en het asfalt was ook zwaar. Maar, in ruim twee uurtjes was ik weer terug op het station Sneek-Noord. Mijn eerste Elfstedentocht zit er op en een Magnum-ijsje mijn beloning.

 

 

Elfstedenskatetocht (3)

Leve de McDonald’s met de gratis WiFi. Het geeft me gelegenheid om elke avond deze blog te uploaden. Gisteravond was ik bij een free concert van de Sneker Simmer van een lokale band die muziek van Pink Floyd speelde uit The Wall, met ‘de teacher’ die hoog boven het podium uitsteeg en een mooie lichtshow. In het publiek veel oude rockers, waarvan een aantal hun dochters zagen optreden als ‘de scholieren die niet willen leren’. Op de camping een paar kilometer buiten het stadje drong het geluid ook later op de avond nog langdoor en viel ik met de Pink Floyd-muziek in slaap.

Vanochtend had ik de tocht weer vervolgd in Franeker. Onderweg zag ik al een vroege skeeler die al om 8 uur over de stille wegen door het Friese landschap gleed. Ik volgde zijn voorbeeld een kwartiertje later. Mooi, die stilte en rust op de wegen. In Stiens ging ik onderuit toen ik net voor de top van een te steil bruggetje stil viel. Het was geen harde klap, maar viel wel automatisch op mijn beurse rechter heup. Bij Stiens sloeg ik een klein weggetje, de Truerderleane, in en kwam via de Wurgedyk in Bartlehiem.

Wurgedyk

(naar Bartlehiem)

Het gehucht heeft maar een paar huizen aan de noordkant van de Dokkumer Ee, waar ook het beroemde bruggetje is waar de schaatsers tijdens de Elfstendentocht afslaan naar Dokkum. De leuningen zijn niet al te best meer en houden het bij een volgende Elfstedentocht niet. Ik vertelde een paar Duitse toeristen -in mijn beste Duits- wat zo bijzonder aan de brug en het dorp was. Ze wilden van alles weten zoals wanneer de eerste Elfstedentocht gereden werd - ze dachten in de 16e eeuw - en hoe men weet wanneer de tocht door kan gaan. De verlossende woorden “It giet oan” waren eenvoudig te vertalen in het Duits: ‘Es geht los’.

In Dokkum ging ik ravitailleren in hotel ‘De Posthoorn’, met uitzicht op het water waar de schaatsers van de Elfstedentocht keren. Via de zuidkant van de Ee ging de weg terug. Tot aan Burdaard kon ik bijna 10 km lang met m’n handen op de rug en een beetje kopwind doorskaten. Daarna was het pet. De weg naar Bartlehiem en verder naar Wijns was vorige week geteerd en lag vol met kleine steentjes. Uitkijken dus en veel krabbelen. Ook in de echte Elfstedentocht hield ik mezelf voor is het ijs niet overal optimaal.

Grindweg tussen Burdaad en Wijns, 6 km grind

De flatgebouwen van Leeuwarden kwamen al snel in zicht en met het goede asfalt kon ik weer  lekker door skaten naar het NS Station. Leeuwarden is voor mij niet het eindpunt. De laatste 25 km die ik morgen nog naar Sneek moet skaten om het rondje te voltooien, is met een beetje rugwind zo gedaan. Eenmaal zonder skates merkte ik dat de 70 km behoorlijk in de benen zaten. Maar de voldoening overheerst om zo’n lange tocht door het mooie Friese landschap te kunnen maken. Het was weer een mooie dag.

Elfstedenskatetocht (2)

Het ANP nieuws meldde dat er een frisse noordwesterwind was. Dat was nou juist de richting die ik vandaag op moet. Met het Arriva-treintje ging ik terug naar Hindelopen. De machinist van deze trein is tevens conducteur, steekt bij elk station z’n hoofd even uit het raam en blaast op de fluit als hij vertrekt. Ik moest de Lange Leane volgen naar Workum en kreeg de wind op kop. Meestal loopt de route langs de steden, maar in Workum moest ik door het plaatsje, over een hobbelig klinkerpad. Daarna kwam de beloning: een kilometerslang betonpad en ook bij Parraga een heerlijk stuk asfalt langs een vaart (Trekweg).

In Bolsward raakte ik de weg even kwijt en kwam in het centrum van het plaatsje. Niet erg hoor, want de route is niet vergeven van cafeetjes, dus hier gelegenheid voor koffie en appeltaart. Hoe ik naar Hichtum moest skaten konden de buren, een rookcafé met klaverjasvolk, me beter uitleggen. Ik vroeg of ik door het dorp moest.., en het werd stil in het café. “Wat zeg je me nou?” Had me dus even vergist. Bolsward is een stad, één van de 11 steden! Ik moest terug en had al snel weer de goede route, nu met de wind weer vol op kop. In Arum werd ik opgehouden door een optocht van praalwagens. Een bewoonster uit Grauwe Kat legde me uit dat de 5 wagens van de verschillende buurtschappen streden om de beste wagen (door een jury beoordeeld) en de publieksprijs. Vanavond is er feest in Arum met een kaatswedstrijd met de top van Nederland. En voor wie het wil volgen woensdag is de grote kaatswedstrijd (PC) in Franeker.

Praalwagen Grauwe Kat met gier!

Bij Harlingen ging ik 'rechtsaf' (richting oosten) en kon ik met een zijwindje lekker doortrekken naar Franeker. Daar besloot ik te stoppen (na 45 km), want in het weekend rijden er geen bussen in deze streek en ben ik dus aangewezen op Arriva. Ook  enkelspoor naar Leeuwarden. De machinist groette onderweg de boer op het land met z’n koeien. Het is hier gemoedelijk.

Elfstedenskatetocht (1)

Gisteravond besloten om toch maar niet in Bantega te starten, want hoe kom je daar ooit weer terug? Startplaats werd vanochtend Sneek.

Al snel had ik mijn "stempeltjes" in IJlst en Sloten. Het wegdek was glad en zoefde onder m’n oude skates weg met een lekker windje in de rug.

De Duitse fietsers die ik in IJlst inhaalde, waarschuwden elkaar dat een Schnellläufer onderweg was.

Aquaduct Jeltesloot, Hommerts

In de zuidwesthoek van Friesland kwam de wind uit verschillende hoeken en tussen Stavoren en Hindelopen had ik de wind helemaal tegen. De techniek laat het dan afweten en uiteraard ook de conditie: echt werken dus. Ook het wegdek werkte niet mee. Je moet goed uitkijken wat er op ligt. Bij Oudemirdum en Rijs in een bosrijke omgeving, lagen er veel takjes op de weg die je snelheid plotseling aardig kunnen afremmen. 

Dat gebeurde ook ergens onderweg toen ik nietsvermoedend over het zand reed van het uitrijpad van een weiland. Ik kon me alleen met veel acrobaatwerk staande houden. Even later lag ik wel aan de kant toen mijn skate tussen twee stoeptegels raakte. Je kunt dan maar het beste proberen door te vallen/rollen, en voelde me veilig met de helm op mijn hoofd, en beschermers op knie, elleboog en pols. De heup heeft wel een lelijke schaafwond opgelopen. Ik zag het doorgelekte opgedroogde bloed pas toen ik een paar uur later uitgeskate was.

Na 60 km was het genoeg en deed ik in Hindelopen mijn skates uit. Het stationnetje bleek echter een paar kilometer buiten het stadje te liggen. Eerst nog als een echte kluner met skates in de hand over de klinkers en het houten trapje gelopen (met skates was dat nooit gelukt), maar uiteindelijk na wat aanwijzingen toch maar weer de skates aangedaan. Toen deze man nog iets nariep, lag ik op de stenen. Weer een les geleerd: nooit omkijken als je aan het skaten bent….

Heb me net op de camping als een wielrenner volgestouwd met spaghetti en pizza. De energietank was volgens mij aardig leeg. Nu weer vol. Mijn tentje staat op een boerencamping en daar zal het straks goed slapen zijn. 

Elfstedenskatetocht (0)

En dan toch een keertje de Elfstedentocht schaatsen...sorry skaten?

Als kind had ik me voorgenomen dat als de tocht der tochten gereden zou worden, ik daar bij moest zijn. Toen het in 1985 eindelijk zover was, reden we in de nacht in onze 2CV naar Bolsward en meldde ik me ’s ochtends vanuit een café ziek bij het ziekenhuis waar ik mijn kindergeneeskunde coschap liep. Het was de enige keer dat ik sjoemelde bij een werkgever. Ook het jaar daarop stond ik langs het ijs in Sneek/Dokkum en in 1996 in Stavoren. En nu is het plan om de Elfstedentocht te skaten! Als je googelt dan blijkt IJsclub De Polder uit Bantega een Elfstedenskeelertocht over 225 km te organiseren (www.ijsclubdepolder.nl). Dat gaat mij uiteraard niet in één dag lukken. Het lijkt me ook veel aangenamer om vier dagen op mijn gemak door het Friese landschap te skaten.

Vandaag opgewonden door de mailreply van deze ijsclub met de routebeschrijving van hun tocht. Vrijdag start ik in Bantega!.

Het Hollands Kustpad (8)

Het ontbijt in het Broederschapshuis nuttigden we gisteren met zo'n vijftig 60+ Friezen die aan de Schoorlse fietsvierdaagse meededen. Het was een eenvoudig ontbijt met stapels bruine en witte boterhammen, kaas en vleeswaren, melk, koffie en thee. De botervloot en de potten jam en pindakaas stonden op de vierkante tafels. We werden vrijgesteld van corvee.

Het had 's nachts stevig geregend, en het miezeren hield op toen we om 9 uur vertrokken. In Callantsoog hadden we een overnachting kunnen regelen, dropten daar onderweg de rugzak en wandelden nog een stukje door naar Julianadorp. Grappig te lezen dat dit dorp tot 1909 'Loopuyt' heette. In dat jaar, het geboortejaar van Juliana, deed de kleinzoon van Pieter Loopuyt het verzoek aan het Koninklijk Huis om het buurtschap Julianadorp te noemen. Het verzoek werd ingewilligd. Het dorp is vooral een verzameling van bungalowparken en campings, en een snackbar op een winderige lokatie.

Vandaag sloegen we het ontbijt over en zaten om 7 uur weer in de bus naar Julianadorp om de laatste 13 km te wandelen. De zon was al lekker warm. In het duin zaten honderden konijntjes te eten of ook van de zon te genieten. Een stuk of tien helikopters vlogen westwaards, naar de booreilanden. Een trip die ik ook nog eens maakte toen we een tuberculosepatient op een booreiland hadden, en we daar contactonderzoek moesten uitvoeren. Op de punt van Noord-Holland draaide het Kustpad naar het oosten, langs het Marsdiep. De veerboot naar Texel was ook onderweg. De routebeschrijving vertelde dat we de kuststrook moesten verlaten en na een kilometer waren we bij het NS station, het eindpunt van het Kustpad. Het was kwart over 10. Het einde van een pittige wandeltocht door het mooie duin/kustlandschap van Nederland met verrassende natuur. Het ging letterlijk voor de wind, zeker met windkracht 5, zoals wij een dagje hadden.

Typische Hollands landschap

Julianadorp

Duinlandschap

NS Den Helder, eindpunt Hollands Kustpad

Watertoren Den Helder

Het Hollands Kustpad (7)

We hebben weer een heerlijke wandeldag achter de rug, over hoge duintoppen, door duinbos en over strand, tussen Egmond en Bergen. De wandelsnelheid is niet zo hoog omdat bijna alle 26 km over zand ging. We vertrokken om half 10 en kwamen pas om 6 uur aan, maar hadden uiteraard ook een paar keer een terrasje van een strandtent gepakt op deze zonovergoten dag.
Vannacht slapen we in kamer 37 van Slaaphuis 2 van het Broederschapshuis in Schoorl. Bij inschrijving kregen we twee linnenpakketjes: een laken, een dekbedhoes, een sloop, twee handdoeken en twee washandjes. De kamer is basic, zonder tv, maar met twee bedlampjes en een kleine schrijftafel, douche en toilet. We hebben ook niet meer nodig. Het huis van de Doopsgezinden ligt prachtig in een stil bos.

in de duinen

Nivon huis, Bergen

Broederschapshuis, Schoorl

Het Hollands Kustpad (6)

We hebben het vandaag wat rustiger aan gedaan, met een late start en maar ... 26 km, naar Bakkum. De benen waren nog behoorlijk stijf en pijnlijk na de lange tocht van gisteren. Via het verrassende dorpje Oud-Velsen stonden we ineens voor het Noordzeekanaal. Het kanaal werd in de 19e eeuw gegraven. Een deel van Velsen is daarvoor opgeofferd. Er was toen grote sociale ongelijkheid. De Amsterdamse bourgeoisie had in deze streek grote buitenverblijven, terwijl de lokale bevolking geen cent te makken had. De rijke mensen hadden uiteraard belang bij het kanaal dat in 1876 in gebruik werd genomen. Conny Braam beschrijft in haar historische roman 'De woede van Abraham' heel beeldend en gepassioneerd over deze periode: Een boek om aan te bevelen! Een pontje bracht ons nu naar de overkant, naar Velsen-Noord. Langs de Corus fabrieken (vroeger Hoogovens) en via Wijk aan Zee kwamen we opnieuw in een uitgestrekt duinreservaat terecht: 10 km zonder een huis tegen te komen, en ook maar heel weinig mensen. We voelden ons soms in het buitenland...

Herenhuis Driehuis

Oud-Velsen

Noordzeekanaal

Noord-Kennemerduinen Nationaal Park

Het Hollands Kustpad (5)

Vandaag ging de tocht eerst 13 km door de (Amsterdamse) Waterleidingduinen, dat werden er heel wat meer omdat we gelijk al een paar kilometer de verkeerde kant opliepen. We misten wel vaker een afslaand schelpen- of zandpaadje. Bijzonder was dat we bijna niet door 'de bewoonde wereld' kwamen. Zandvoort lieten we letterlijk links liggen en bij Overveen namen de short-cut waardoor Haarlem rechts bleef. En daarna bij Bloemendaal opnieuw een onwaarschijnlijk mooi natuurgebied: het Zuid Kennemerland Nationaal Park. Het Vogelmeer doet zijn naam eer aan met de vele watervogels. En toen we weer eens verkeerd liepen stonden we oog in oog de grote met grote bruine grazers (Schotse hooglanders). In Santpoort-Noord eindigde de dag, vermoeid. De 33 km waren wel 40 geworden, zeker als we de wandeling in Haarlem vanaf het station naar hotel nog meetelden. Oef.

Amsterdamse Waterleidingsduinen

Uitkijkpost Vogelmeer

Vogelmeer

Schotse Hooglanders

Het Hollands Kustpad (4)

Een budgethotel in Haarlem is dit weekend onze uitvalbasis voor het kustpad. We hebben het plan om deze week het pad uit te lopen. Woensdag hebben we een kort dagje, omdat we dan van het eindpunt Den Helder naar Gouda gaan en 's avonds het vliegtuig pakken naar Genève. Dus bedachten we om vrijdag na ons werk nog een avondje te stappen. De verwachte regen plensde naar beneden toen we om 6 uur met de bus een uur door de bollenvelden slingerden naar Noordwijk, de plaats waar we vorige keer geëindigd waren. En daarna was en bleef het droog! Zo'n avondwandeling heeft z'n bijzondere kanten: de stilte, honderden konijnen in het duin en de 10 reeën die bij het invallen van de duisternis overstaken/sprongen naar het duinbos. In De Zilk eindigde onze tocht en reden we in het donker terug naar Haarlem, waar we snel in slaap vielen.

bij Noordwijk

vaag avondzonnetje in de Noordwijkse duinen

strand met op de achtergrond Hoogovens bij IJmuiden

Het Hollands Kustpad (3)

Via het Haagse Bos wandelden we deze eerste Pinksterdag langs het Huis ten Bosch, de residentie van Koningin Beatrix. Het ligt slechts op 15-20 minuten lopen van het Centraal Station. Via Duindigt en Clingendael liepen we vervolgens de stad uit en kwamen op de Waalsdorpervlakte. In de Tweede Wereldoorlog zijn hier ruim 250 mensen gefusilleerd: verzetsmensen, medewerkers van kranten (veel CPN’ers) of vergeldingen voor aanslagen op Duitse officiers. Op 4 mei vindt elk jaar bij de grote klok de stille tocht plaats. De vogelgeluiden in de duinen zijn dan indrukwekkend tijdens die stilte.
Wij vervolgden ons pad door het prachtige duinlandschap. Interessant was te lezen dat het rivierwater uit de Maas hier naar toe gebracht wordt (2 x 30 km), waar het duinzand fungeert als een filter voor biologische zuivering. De volgende keer drink ik het Haagse water op kantoor met meer aandacht. De wandeling door het duingebied bij Berkheide was heel mooi, soms een beetje zwaar vanwege het mulle zand, en met duinpannetjes om even uit te rusten. Het laatste traject van de 27 km ging via Katwijk naar Noordwijk over verharde paden en was een makkie. We zijn klaar om volgende week in 5 dagen door te stomen naar Den Helder.

Huis ten Bosch, Koningin Beatrix

Grote klok, Waalsdorpervlakte

Mul zand van duinpad