Een rijdend museum, Cuba

Wel een teleurstelling dat de taxi die me zaterdag van het vliegveld haalde een Lada was. Als je over Cuba schrijft denk je namelijk al snel aan de oldtimers die hier nog veel rondrijden, allemaal van voor de revolutie van 1959! De Lada’s kwamen na de revolutie door de intensieve banden die Cuba met de Sovjet-Unie aan ging. Import van Westerse producten werd om politieke redenen gestaakt. Ook de Lada’s rijden hier nog veel rond ook al zijn de contacten met Rusland na de perestrojka bekoeld geraakt. De Cubanen noemen het autopark een rijdend museum. Knap dat ze auto’s vele tientallen jaren – tot meer dan 50 jaar – op de weg houden.

In Cuba heb je vele soorten vervoer: trein, bus, auto’s en verschillende fietstaxi’s. De gele staatstaxi hanteert Europese prijzen en is vooral voor toeristen. De collectivo’s zijn ‘gedeelde’ taxi’s die over vaste routes heen en weer rijden. De Amerikaanse oldtimers hebben meestal vijf plaatsen: twee op de voorbank, naast de chauffeur, en drie op de achterbank. Banken waar je diep in wegzakt. Het blikwerk van de auto’s rammelt behoorlijk. Veel auto’s hebben een soort vrachtwagenuitlaatpijp die veel geluid maakt en vaak zwarte rook produceert. Inventief is men. In een van de collectivo’s draaide een kleine ventilator op een motortje op het dashboard. Wel nodig met dit warme weer, hoewel ik niet het idee had dat het verkoeling bracht. Het idee van de collectivo’s is eigenlijk heel goed. Als een passagier uitstapt, zorgt de chauffeur er weer snel voor dat de plek opgevuld wordt. Zo wordt maximaal gebruik gemaakt van het vervoersmiddel. En het is ook heel gezellig, met de harde salsa muziek. Heel iets anders dan de files in Nederland, met in elke auto één persoon.

Vanuit de Spaanse cursus werd negatief geadviseerd om met de autobus te reizen. Ze zijn overvol, je kunt snel je spullen kwijtraken en vrouwen konden gemakkelijk een paar Cubaanse handen op borst of bil voelen. Ik verbleef de eerste dagen in de wijk Vendado en ging wel elke dag twintig minuten met de bus naar Mirarmar waar de taalschool in een lommerrijke buitenwijk van Habana ligt. Meestal sta je met 20-30 andere mensen bij een bushalte te wachten. Als de bus stopt, dromt iedereen bij de voorste ingang. Het lukt meestal niet om iedereen daar binnen te krijgen, dus hangt de bijrijder uit het raam om van de overige instappende passagiers de 40 centavos (1,6 cent) te ontvangen, zodat bij een van de andere drie ingangen ingestapt kan worden. Na wat duwen kan iedereen dan toch meestal wel mee. Mijn voet raakte een keertje beklemd toen ik op het trappetje stond en de deur dichtklapte. Gelukkig zat er nog een rubberen rand onder de deur en kon bij de volgende halte – na wat wringen met m’n voet – de deur weer open en was m’n voet weer bevrijd. Op een of andere manier heb ik deze thrill/vipe nodig om een land te leren kennen. ¡Yo disfruto!

Vinalis

Alleen voor de foto...