Yangon, Myanmar

De voortekenen waren al niet goed op Schiphol. Onze bagage kon niet doorgelabeld worden van Tokio naar Yangon (Myanmar), omdat KLM en All Nippon Airways (ANA) geen partners zijn. De bedoeling was om van Amsterdam naar Tokio (12 uur) en daarna naar Yangon (8 uur) te vliegen. Een ongewone combinatie. Een vakantie Myanmar hadden we al gepland, toen de Japanse tbc-organisatie me vroeg om begin maart een presentatie te houden. Zij betaalden een ticket Amsterdam-Tokio (1x hoor) en we hadden dus extra tickets Tokio-Yangon nodig.

De sneeuw gooide zaterdag definitief roet in het eten, want het vliegtuig vertrok ruim twee uur te laat en dat betekende dat eenmaal in Tokio onze aansluiting al weg was. Veel gedoe als je na een nacht vliegen brak uit het vliegtuig komt op een vreemd vliegveld en in een onbekend land. Na een paar uur hadden we alles op een rijtje, dat wil zeggen de enige automaat gevonden die Japanse yens uitspuwde, nieuwe tickets geboekt bij een andere maatschappij om de volgende dag via Bangkok naar Yangon te vliegen en dicht bij het vliegveld in Tokio een hotel geboekt. Leve WiFi en het internet!

Zo kwam het dat we maandagavond, 46 uur na het geplande vertrek uit Amsterdam, eindelijk op Yangon Airport landden. Behoorlijk gedesoriënteerd in tijd, want na een goed nachtje slaap zaten we al in de Japanse tijdzone, en moesten nu over naar de Birmese. Het tijdsverschil met Nederland is 5½ uur. Ooit gehoord dat een land een half uur tijdverschil heeft met andere landen? Myanmar heeft wel meer gekke dingen overgehouden aan de 50 jaar dat het militaire regime de touwtjes stevig in handen had. Vroeger heette het land Birma, maar de landsnaam werd in 1989 veranderd in Myanmar. Overigens is de schrijfwijze voor Birma en Myanmar in het Birmees hetzelfde, dus voor het land zelf was dit geen grote verandering. Rangoon werd Yangon en Naypyitaw (NPT) werd de nieuwe hoofdstad.

De bekendste Birmees is Aung San Suu Kyi, die in 1989 door de militairen onder huisarts werd geplaatst. Haar partij won in 1990 de 'vrije' verkiezingen, maar de uitslag werd niet erkend door de militaire machthebbers. Al in 1991 kreeg Aung San Suu Kyi de Nobelprijs voor de Vrede, maar het duurde tot 2010 tot het huisarrest werd opgeheven. Bij de laatste verkiezingen in 2015 kreeg haar partij de absolute meerderheid, maar omdat ze getrouwd was met een Brit, kon ze geen president worden. Een maatregel door het militaire regime ingesteld. En hoewel ze een belangrijke positie heeft in de regering, heeft het leger nog steeds veel te zeggen, met een kwart van de zetels in het parlement en 15-25% van het landelijk budget tot hun beschikking.

Vanavond in restaurant House of Memories gegeten.
Aung San, de vader van Aung San Suu Kyi, had hier vergaderingen.
Hij werd in 1947 vermoord, een jaar voor de onafhankelijkheid van Birma/Myanmar.

Kliniek Medical Action Myanmar 

Vandaag bezochten we met Richard een kliniek in een ‘her-huisvestigingsgebied’. In 2008 herplaatste het militaire bewind hier daklozen en gepensioneerde militairen. Aids, tuberculose en ondervoeding zijn veel voorkomende ziekten. Elke maand 50 nieuwe tbc- en 40 nieuwe hiv-patiënten. Totaal 2000 patiënten op hiv-medicijnen (antiretrovirale therapie). Indrukwekkende aantallen.

Op de terugweg reden we door het industrieel gebied met de kledingfabrieken. De textielwerkers, meestal vrouwen, worden elke ochtend om 6 uur uit de wijken opgehaald om voor een paar euro loon de hele dag T-shirtjes te maken. Het was onlangs nog in het Nederlandse nieuws. Ik kon me niet aan de indruk onttrekken dat de ‘gepensioneerde militairen’ hier flink rijk van worden.

Shwedagon