Waarom ik schrijf...

Soms word ik vroeg in de ochtend wakker, deze keer om half 5, met allerlei ideeën in mijn hoofd. Het uitgeslapen brein komt op gang en mijn partner zal er wel eens gek van worden hoe het dan al op hol is. Het gesprek van DWDD zat nog in mijn hoofd. In de studio van Matthijs van Nieuwkerk waren Neelie Kroes en Matthijs Botman. Meestal lig ik wat onderuit bij dit programma en doe ik dan een powernap. Ook deze keer zat/lag ik daar klaar voor. Ik was net terug van onze jaarlijkse 1,5-daagse bijscholing, de studiedagen van/voor/door tuberculoseartsen. De eerste keer dat ik deze bijwoonde, in 2000, voelde ik me daar gelijk thuis. Dat kwam omdat een derde van de tbc-artsen (oud-)tropenarts was. In DWDD maakte Kroes zich nu sterk voor de tropenartsen en vond het vorig jaar een verkeerde beslissing van minister Schippers om geen geld meer te geven voor de opleiding. Zij benadrukte het belang van hun kennis en expertise voor de Nederlandse gezondheidszorg. Andre van Duin als side-kick maakte een statement: “Terugdraaien!”. 
Waar heb ik het verhaal over die unieke waarde  van de tropenartsen eerder gehoord. Nou, 20 jaar geleden, tijdens het 90-jarig bestaan van de tropenvereniging. Ik had de eer om daarover samen met twee andere tropenartsen een lustrumboek ‘Partnership in International Health’ samen te stellen.

Als er deze ochtend ECG-elektrodes op mijn hoofd waren geplakt, dan hadden deze heel wat hoge actiepotentialen laten zien. Het lijkt misschien op de REM (rapid eye movement) slaap, met dit verschil dat ik behoorlijk wakker was. Vroeger ging ik dan uit bed en zette deze energie om in iets nuttigs. Ook nu nog wel eens. In mijn hoofd maakte ik een afslag naar het schrijven van deze blogs. Inmiddels meer dan 250 verhalen. Ze vertellen wie ik was en wie ik ben geworden. Geschreven tijdens belangrijke periodes van mijn leven, met verschillende redenen. In 1980 en 1981 hield ik een dagboek bij tijdens mijn ‘Afrika-reis’. Pas 25 jaar later deelde ik het voor het eerst, las het zelfs voor. Ik beleefde de verhalen weer, en vond het eigenlijk ook wel knap en grappig geschreven. Tijdens onze 6 tropenjaren stuurden we in totaal 30 rondzendbrieven naar familie en vrienden. Deze werden gebundeld in boekjes, met van de Zambia-periode een oplage van drie en van Ghana ook een behoorlijk exclusieve oplage. De jaren daarna stuurde ik verhalen via de mail: apenstaartjes uit Londen (tijdens mijn studie daar), indrukken van de ‘Camino’, vakantieverhalen, beschrijvingen van buitenlandse bezoeken. Sinds 2011 als blogs en soms ook gewoon een verhaal. Ik had lol in het schrijven, maar vond het ook waardevol om mijn indrukken en gedachten vast te leggen. Voor mezelf, zoals ik ooit met het reisdagboek begon, maar ook voor anderen die het leuk vinden dit te lezen. En voor later zijn ze vast nog een mooie bron voor mijn kinderen en wie weet voor klein-, achterkleinkinderen en anderen. Die gedachte wordt nu nog eens versterkt door mijn zoektocht naar een aantal verwanten uit de negentiende eeuw.

Ook voor mij is het waar wat men gisteren in DWDD zei: de tropencarrière heeft me gevormd en daarmee heb ik ook mijn steentje bij kunnen dragen aan de gezondheidszorg in Nederland en elders in de wereld. Ik was trouwens ooit bij Matthijs van Nieuwkerk... Virtueel, tijdens een mediatraining. Ik vond het verschrikkelijk om zo door hem weggezet te worden en heb de test zelfs afgebroken omdat ik me niet kon voorstellen dat de werkelijke Matthijs zou onder de gordel zou zijn. En dat was vrijdagavond ook niet het geval (https://dewerelddraaitdoor.bnnvara.nl/media/381041).