Luipaarden in Etosha

De kilometerteller staat op 4700 als we de 4WD vandaag terugbrengen naar de garage. De meeste kilometers hebben we afgelegd op gravel of zand, de laatste 50 km voor het eerst op een vierbaans snelweg. Namibië is een groot land, anderhalf keer zo groot als Frankrijk. Er wonen maar 2,6 miljoen mensen. Gisteren kwamen we op een strook van 120 km welgeteld twee tegenliggers tegen. De jongeman die bij de afslag stond, hebben we maar meegenomen, ondanks het advies van de Namibische reisorganisatie geen lifters mee te nemen. Hij werkte in de bush om houtskool te maken. Twintig kilometer voor de Waterberg camping stopten we voor een vrouw met een kindje op haar rug. Ze sprak geen Engels. Bij de afslag naar de camping wilde ze niet uit de auto. We reden daarom maar even door naar de camping, waar duidelijk werd dat ze een paar kilometer verder afgezet moest worden, buiten het afgezette resort terrein. Vanochtend checkten we nog even: ze had de vorige dag gelukkig een vervolg-lift gekregen.

Vorige week waren we drie dagen in Etosha. Dit nationaal park in het noorden van Namibië, de helft van Nederland, is volledig omheind. We reden van west naar oost, over de 355 km lange ‘hoofdzandweg’. Springbokken, giraffen en zebra’s zie je hier in overvloed. Bij een waterpoel kwam een kudde olifanten in draf aangerend om water te drinken en zich nat te spuiten. Een mooi gezicht. 

Ik werd wat onrustiger toen ineens naast de weg een grote olifant opdook. Rustig schopte hij met z’n poot het droge gras los en sloeg het met z’n slurf naar binnen. Ik ben toch maar even helemaal naar de andere kant van de weg gegaan om er langs te rijden. Met één beweging had hij – het was een bull – de auto kunnen raken. 

Onze highlight was op de laatste dag in het park. We stopten bij een auto die langs de kant stil stond. Twee mensen tuurden met een verrekijker in de verte. Ze hadden drie luipaarden gespot, die achter elkaar door het gras liepen. We volgden ze - het waren jachtluipaarden (cheetahs) - een half uur, langzaam meerijdend in onze auto’s. Het aantal volgauto’s werd steeds groter.

Na de Eerste Wereldoorlog werd Namibië een mandaatgebied van Zuid-Afrika. In de jaren zestig voerde Zuid-Afrika, net zoals in haar eigen land, hier het systeem van thuislanden in. Elke bevolkingsgroep kreeg een reservaat toegewezen, een bantoestan, waar de zwarte en gekleurde bevolking moest wonen. Het waren veelal droge, dorre, onvruchtbare stukken. De oorspronkelijke bevolking kreeg slechts 40% van het land, het overige meer vruchtbare land ging naar het blanke deel van de bevolking. Met de onafhankelijkheid van Namibië in 1990 werden de thuislanden afgeschaft. De namen blijven nog wel hardnekkig aanwezig in de reisgidsen, zoals Damaraland en Kaokoveld.

Rotstekeningen van de Damara.

Rotsgravures van de san (bushmen)

De meest bijzondere plek was wel Opuwo. Een plaatsje in het noordwesten van Namibië met vooral Himba’s en Herero’s. Deze bevolkingsgroepen hebben vrijwel dezelfde taal, maar totaal verschillende kleding en outlook. De Himbavrouwen bedekken hun borsten niet en smeren zich in met oker, waardoor de huid rood wordt. Het beschermt hen ook tegen de zon. Het gevlochten haar wordt ingesmeerd met geitenvet en oker. Getrouwde vrouwen dragen daarbij nog een kleine kroon van geitenvel op hun hoofd.

Bezoek aan een Himba village

Na het bezoek gaf de gids meel, rijst en olie aan het dorp. De kinderen waren vooral dol op het ijs.

De Hererovrouwen liepen oorspronkelijk ook met ontbloot bovenlichaam, maar Duitse missionarissen bevalen hen zich te kleden volgens de geldende Europese mode. Vandaag de dag lopen vooral oudere vrouwen nog in deze Victoriaanse jurken met daaronder vele onderrokken, en op hun hoofd een dwarsgeplaatste grote hoed, die de hoorns van de koe symboliseert.

Namibië heeft ons verrast: ontzettend aardige mensen, geweldige natuur, mooie zonsondergangen, fantastische campings met braaigelegenheid, elektriciteit en vaak een eigen douche en toilet. Het stond op mijn bucketlist en ik denk dat ik het er gewoon op laat staan!

Secretarisvogel