Burendag in het azc Gouda

Eén keer per jaar zetten de asielzoekerscentra in Nederland hun deuren open voor buren en belangstellenden. Dit jaar leek dat belangrijker dan ooit. Ik ging langs bij het azc in Gouda, op loopafstand van mijn huis. Het centrum is relatief nieuw en is pas uitgebreid naar een capaciteit van 400 mensen. Ik had er nooit een wanklank over gehoord in de gemeente.

Wachtkamer van de medische dienst in het azc

Binnen viel vooral de ruimte en de frisse uitstraling op: een gezondheidspost, een fitness- en recreatieruimte met biljart en tafelvoetbal. In een andere zaal zaten twee kinderen te tekenen. Terwijl we stonden te kijken, kwam een lange vrouw met een warme glimlach naar ons toe en zei dat ze wel uitleg kon geven bij de tekeningen als dat nodig was. We raakten in gesprek. 

Ze was de moeder en afkomstig uit Gaza. Twee jaar geleden was ze in Nederland voor een tweeweekse cursus watermanagement. Maar toen ze terug wilde vliegen, was er op 7 oktober de aanslag in Israël en daarna de oorlog. Teruggaan was onmogelijk. Sindsdien woont ze in azc’s, onder andere in Gouda. Haar man en vier kinderen zijn pas drie maanden geleden naar Nederland gekomen. Dat moet een heftig weerzijn zijn geweest. Het herenigde gezin verbleef tot gisteren op een andere locatie, maar kon naar het azc Gouda nu daar sinds kort ook gezinsunits zijn.

Ze had de twee jongste kinderen verteld dat er vandaag een feest was in het azc Gouda. Vanwege hun aankomst... Met misschien een  knipoog naar de film La vita è bella, waarin een vader de verschrikkelijke waarheid van het concentratiekamp voor zijn zoontje probeert te verbergen, door te doen alsof het kamp het decor is van een spannend spel. Als je de film nog niet gezien hebt, zeker doen!

Giosué moet zich van zijn vader (Guido) verstoppen totdat iedereen is vertrokken.

De woonunits zagen er anders uit. Drie sobere kamers: één met twee bedden en twee met drie bedden, met voor iedere bewoner een smalle aluminiumkast. Een gemeenschappelijke ruimte met tafel, acht stoelen en keukenblok. En verder één toilet en één douche voor de acht personen.

Ik sprak ook met een Eritrese jongen van 17, die over zijn lange vluchtroute vertelde: via Soedan, Egypte en Libië, en daarna in twee dagen de Middellandse Zee over naar Italië. En met een Jemeniet, die inmiddels een status en woning heeft, maar voor deze dag gezellig terugkwam. Nu hij zekerheid heeft en de taal steeds beter beheerst, is hij in gesprek over een hbo- of universitaire studie.

Hoe anders is deze werkelijkheid dan het verhitte Haagse debat of het luide verzet van rechts-Nederland tegen nieuwkomers. Dit zijn mensen met dromen, talenten en kracht. Met wat steun kunnen zij een aanwinst worden voor onze samenleving.

Ik hoop dat de familie uit Gaza ooit terug kan. Maar eerlijk gezegd vrees ik dat Israël de Palestijnen volledig wil verdrijven en het gebied annexeert.