1. Eerste kennismaking met 's lands autoriteiten

Chilonga, Mpika, Zambia. Beste jullie, 
Zoals je leest zijn we op de plaats van bestemming aangekomen. Zo'n eerste week gebeurt er ontzettend veel en doe je veel indrukken op. Daarom gelijk maar een brief rondzenden. Na weken afscheid nemen, was het op Schiphol dan definitief. In Lusaka beseften we pas, dat we hier de eerste 1½ jaar zullen blijven en onze vrienden en familie niet zullen zien. Op Schiphol was het ook het begin van iets waar we jaren naar toe gewerkt hebben. De laatste maanden waren heel intensief geweest. Ook wij vonden het moeilijk om afscheid te nemen. In het vliegtuig kwamen de tranen. Vooral toen we in onze bagage allerlei briefjes, snoep en gelukkig ook een paar zakdoekjes vonden.

"De vogel is gevlogen"

Het vliegen stelde niet zoveel voor. Het was donker en bewolkt boven Afrika. Om half zeven (een uur later dan in Nederland) meldde de cockpit dat we gingen landen. De temperatuur in Lusaka was inmiddels 23ºC. Twee mensen van de CMAZ (Churches Medical Association of Zambia) stonden ons op te wachten met een bord: DE VRAIS, VAN WIJNGARDEN. In een oude Renault 4-bestel werden we naar een hotel buiten Lusaka gebracht. Het gesprek van de dag was de voetbalwedstrijd Zambia-Zaïre, die 's middags gespeeld werd. Een voor-rondewedstrijd voor het WK 1990. Overal in het hotel stond de radio hard aan. We konden bij de manager tv kijken en 'we wonnen met 4-2'.

De dagen in Lusaka stonden in het teken van de bureaucratie. Mr. Kulukulu van de CMAZ moest ons langs verschillende instanties leiden. Later werd duidelijk dat we dit in verkeerde volgorde deden, met als gevolg dat we bijna overal 3 keer geweest zijn. Dinsdags werden we 'overgedragen' aan het Ministry of Health en vertelde men dat we een kontrakt hadden met de Zambiaanse overheid en dat zij ons dus konden plaatsen waar we nodig waren.... Bij een paar andere instanties ging dat ook zo. We waren dus blij toen Ietje de Vries, de arts uit Chilonga, ons op sleeptouw nam. Langs de Registratie, Personnel Division, Ministry of Health, Ministry of Finance, Immigration Office en de Nederlandse ambassade. Totaal meer dan 15 bezoekjes. Of dit in Nederland sneller was gegaan, betwijfel ik. Wel werd duidelijk dat de CMAZ weinig voor ons gedaan had. Het zal nu allemaal wel loslopen. De werkvergunning en de registratie moeten volgende week klaar zijn. We zullen wel zien.

Door al deze toestanden kwamen we er niet aan toe om onze onbegeleide bagage op te halen. Een ander deel van onze bagage zal binnenkort moeten komen. We missen een paar spullen toch wel (zoals een radio).

Lusaka is verder wel een aardige stad. Het centrum is maar heel klein en na twee dagen verdwaal je niet meer. Toch wonen er 1 miljoen mensen. Door al onze voorbereidingen voelden we ons helemaal niet vreemd. Krijgen we nog een uitgestelde kultuur-shock?

Een ritje met de taxi is een hele belevenis. Alles wat nog enigszins kan rijden, rijdt. Deuren gaan bijna niet open. Ramen die alleen nog met een tang open gaan. Ruitenwissers die eraf zijn. En dat alles soms met een snelheid van 80 km/uur, in de stromende regen over wegen met grote gaten erin. Een Nederlandse APK-keuring zou de stad autovrij maken! In Lusaka hebben we verder nog wat boodschappen gedaan, omdat er in Mpika bijna niks te krijgen is. Voorlopig zullen we niet verhongeren.

Donderdagmiddag begonnen we aan onze rit naar Chilonga over 650 km. Een lange rit door een eentonig savannegebied. Overal langs de kant van de weg lopen mensen. Soms probeert men wat te verkopen. Simon, de ziekenhuischauffeur, kocht nog een paar visjes aan een touwtje, en hing dit over de buitenspiegel, wat niet zo’n sukses was... De geasfalteerde weg was goed begaanbaar. Simon reed soms 130 km/uur. Na 7 uur rijden kwamen we in donker in Chilonga aan. Na een korte introduktie bij de nonnen in het Convent gingen we bij Yvonne (de arts die vertrekt) aan tafel (spaghetti!).

De eerste nacht in ons tijdelijk huis. We sliepen slecht. Zoveel indrukken. Eindelijk in Chilonga.

Gisteren leidde Frits ons rond in het ziekenhuis en stelde ons aan iedereen voor. De werkelijkheid klopte aardig met het beeld dat we vooraf hadden. Het ziekenhuis heeft acht afdelingen (2 interne, 2 chirurgische, 1 kinderafdeling, 1 verloskunde-gynaecologie, 1 isolatieafdeling (met o.a. vieze wonden) en een TB-afdeling).

Verder een laboratorium, apotheek, röntgen, mothers waiting hostel (voor ''hoogzwangeren") en de OPD (=poli). Verpleegkundigen dragen uniformen met verschillende banden en badges naar gelang de opleiding, en natuurlijk kapjes. Bij het ziekenhuis zijn twee scholen, 1 voor verpleegkundigen (ZEN) en 1 voor verloskundigen (ZEM). 's Middags bij het afscheid van Yvonne kwam Sr. Josephine, ''hoofd" van het ziekenhuis naar ons toe. Ze was heel blij dat we er waren, en dat Florence Public Health nurse is. Ze is al lange tijd op zoek naar iemand die het distriktswerk kan coördineren. Dinsdag gaat ze naar Lusaka en zal proberen de werkvergunning voor Florence te versnellen.

Onze verwachtingen zijn goed!