Het
was geen “Day at the Races” of “A Night at the Opera”, maar een “An Afternoon
in the Sewer” oftewel een middagje stappen in het riool van London. Via de John Snow Society waar ik inmiddels lid
van ben geworden, kon ik mee met de “John Snow Society London Sewer Tour”, een
riooltocht. Het was een unieke kans want weinig mensen worden toegelaten om het
riool in te gaan. Op de 20 beschikbare plaatsen hadden een aantal professoren
en mensen van het Public Health Laboratory ingeschreven. Toevallig hoorde ik
ervan en samen met een andere student werd ik toegelaten tot deze trip. Op de
uitnodiging stond dat een extra set kleding geadviseerd werd om mee te nemen,
in het geval je ongelukkig zou zijn en in het riool zou vallen....
Vanmiddag vond de
excursie plaats en stond een busje ons op te wachten op het Bromley By Bow
metrostation. Van daaruit werden we naar Wick Lane Main Drainage Depot
gebracht. Thames Water is de grootste van de 100 water- en rioolbedrijven in
Engeland en voorziet het grootste deel van London. Dit zijn hun cijfers: per
dag 2.600 miljoen liter water door 31.191 km distributienetwerk waterleiding naar
7.3 miljoen klanten. 11.5 miljoen klanten produceren per dag 3.200 miljoen liter
rioolwater, wat door een netwerk van 81.208 km riolering gaat. Uiteindelijk wordt
het bewerkt in het oosten van London, voordat het afvalwater de Thames in gaat.
De Thames is een getijden rivier en men moet dus goed uitkienen wanneer dit de
Thames in gaat. De Thames wordt aan de westkant ook gebruikt voor drinkwater.
We kregen eerst een
praatje over de historie van de riolering in London. Tussen 1859 en 1873 is het
grootste deel aangelegd, met het doel om rioolwater naar het oosten te
verplaatsen. Tot die tijd werd het gewoon overal in de Thames geloosd, met o.a.
de cholera epidemieën tot gevolg. Toen de riolering eindelijk klaar was,
stroomde het gelijk over omdat tegelijkertijd de helft van de straten geplaveid
werden, en het afvoerwater van regen etc. niet meer de grond in ging, maar ook
het riool in. Na het praatje en de dia’s werden we eerst vergast met een tafel
lekkere hapjes en een drankje, daarna begon het echte werk.
We gingen in twee groepjes van 10 naar beneden. We
moesten ons eerst omkleden, in gele plastieken overalls, kniehoge dikke sokken,
lieslaarzen, een plastic hes met ogen en riemen, handschoenen en een helm.
Vervolgens gingen we achter het gebouw het luik in, een verticale trap af,
nadat we eerst vastgegespt waren. We kregen ook een tas om de nek met een
gasmasker en een zuurstoffles erin, in het geval het alarm van gevaarlijke
gassen af zou gaan. Na de 4-5
meter steile afdaling werd ik weer losgemaakt en stond
ik in het riool, met m’n benen zo’n 30 cm in het rioolwater. De ondergrond was een
beetje glibberig. Het rioolwater was grijs, en drollen en toiletpapier
stroomden langs me heen. De stank viel erg mee. Langzaam schoven we door het
riool. Een ronde “buis”, 9
feet hoog dat is 2,7 meter, gemaakt van
baksteen. Een deel van het riool was nog het oude uit 1873, en ander deel was
van 1920. Het zag er eigenlijk net zo uit als de metro: een ronde holle buis.
We werden begeleid door 3-4 mensen van het bedrijf, die lampjes op hun helmen
droegen om ons het pad te wijzen in de duisternis. Je moest je voorzichtig
voortbewegen, want er waren veel ondefinieerbare oneffenheden op de ondergrond.
Soms harde voorwerpen, zoals stenen, maar meestal zachte massa. Halverwege de
toer hadden we een stop om ter plekke wat vragen te stellen. Hier kwamen verschillende
‘buizen’ samen. We stonden naast de buis die Oxford street en omgeving
verzorgt. In feite de koninklijke riolering, want deze voert ook de
uitwerpselen van Buckingham Palace af. Zo hoorden we dus ook dat ratten in deze
snel stromende riolen niet goed overleven, hoewel ze wel voorkomen. Kikkers
doen het beter. De meeste werkzaamheden heeft het bedrijf aan de kleinere
rioleringen: met een doorsnee van 4 feet, 1.20 meter, men moet er
door kruipen. Onze toer vervolgde door een andere buis parallel aan de eerste.
Hier en daar leek het een druipsteengrot, met stalactieten. Als het regent dan
vullen de riolen zich tot de top, zodat ook poep aan de bovenkant vastplakt.
Gelukkig drupte het niet.... Na 45 minuten in het riool geweest te zijn, werden
we weer aangegespt om een andere steile trap te beklimmen en konden we onze
spacemanpakken weer uittrekken. Iedereen had het droog gehouden. Na een kopje
koffie en een biscuitje, konden we nog even in de buitenlucht wachten op het
busje, voordat we weer de tube ingingen, onderweg naar een warme douche.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten