Je ziet dat het kopje
veranderd is. In een van de tijdschriften kwam ik de omschrijving van @ tegen
als apenstaartje. Het klinkt
wel niet, maar ik zal me aan de nieuwe spelling houden.
Zondag ben ik weer
met de Eurostar teruggekeerd naar Londen. Het was heerlijk om zo lang in
Nederland te zijn. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, kostte het me een
paar tellen om te realiseren waar ik nu was. De eerste dagen zijn altijd
moeilijk om weer op gang te komen. De knoppen moeten om, het vizier op de
nieuwe study units en de onvermijdelijke examens na afloop. Deze maand volg ik
Tropical Environmental Health, wat vooral over water en sanitatie gaat, en
Control of Sexually Transmitted Diseases (geslachtsziekten). Ik heb voor niet
te zware kost gekozen, probeer ook al wat voor te bereiden voor de juni examens
(23 en 24) en alvast een deel van mijn zomerthesis te schrijven.
De verkiezingen van
gisteren hebben voor een aardverschuiving (landslide) gezorgd. Volgens de
Britten zijn we nu in een nieuw tijdperk beland. Ik heb de verkiezingsuitslag
geboeid gevolgd vanuit m’n bed. Om 10 uur gingen hier de stembussen dicht en
tegen elf uur kwamen de eerste uitslagen binnen. In Engeland worden parlementsleden
(MPs) gekozen per kiesdistrict (659 constituencies). Het is dus een
alles-of-niets race. Per kiesdistrict één parlementslid. Labour won met een
meerderheid van 179 parlementsleden (2/3 van het parlement), terwijl ze 44% van
de stemmen kregen. De liberaal-democraten verdubbelden hun zetels tot 46,
terwijl ze over het geheel verloren (17% van de stemmen). Het Engelse volk
heeft dus overal de Tories (conservatieven) weggestemd. In conservatieve
bolwerken waar Labour de tweede partij was in 1992, hebben de liberaal-democraten
massaal op Labour gestemd, en waar de liberaal-democraten de tweede partij was
in 1992 heeft de Labour aanhang gestemd op LibDem om de conservatieven weg te
stemmen. Tactisch stemmen om bevrijd te worden van het juk van de Tories. Er is
veel opluchting in het land. Men was John Major en zijn ministers helemaal zat.
Zelfs de roddelpers kopte hier mee “He’s
gone”, eindelijk weg. Hoewel het economisch erg goed gaat in Engeland,
hebben onderwijs en gezondheidsinstellingen erg te lijden gehad onder 17 jaar
Tory bewind. Ook op school was er veel opluchting. Onze teacher van vrijdag
kwam met dikke wallen onder de ogen op school. ‘Till
what time did you celebrate? vroeg de andere professor. Er was geen twijfel dat ze gefeest had, want
zij had in de tijd van Thatcher flinke aanvaringen gehad met het parlement over
een seksueel gedragsonderzoek. Hier en daar zaten mensen champagne te drinken
in de school.
Wat de echte gevolgen
van de aardverschuiving zullen zijn, moeten we nog zien. Tony Blair is geen
socialist. Hij heeft het ook over New Labour. De meeste van de parlementsleden
zijn Cambridge-opgeleide veertigers, met professionele achtergronden. Veel
vrouwen zijn gekozen in het parlement. Zij hebben de stoffige dames en heren
van de conservatieven verdrongen. Een andere generatie neemt het land over.
Niet uit de tijd van bourgeoisie en werkende klasse, maar van maatschappijbewuste
mensen. De school is op dit soort dagen speciaal aangekleed. Slingers in het
restaurant. Tony Blair salmon, John Major rice & curry en Paddy Ashdown
mousaka op de kaart, met een 10-Downing Street gustard als toetje...
Wij, Nederlanders,
hadden natuurlijk ons eigen feestje al gehad, de dag ervoor. Queen’s Day. Met
een paar mensen zijn we naar het enige Nederlandse café in London gegaan. Café
Hems in Soho. Gelukkig was het mooi weer. De twee zalen puilden uit. De hele
avond hebben we op straat staan “drinken”, een Engelse gewoonte trouwens, want
wanneer er ook maar een paar zonnestralen doorkomen, dan zit Engeland op straat.
Veel mensen hadden wat oranjes aangetrokken, haren of gezicht oranje geverfd.
Rob had een verhaal dat ze tijdens Sinterklaas in dit café onderzocht hadden
wat Nederlanders nu in London uitspookten. Op de eerste plaats kwamen
studenten, tweede restaurant/receptionisten, derde bankmensen en vierde
au-pairs. Het bankgehalte was op 30 april erg hoog en ik heb een stropdas
gevraagd wat hij hier deed. ABN-Amro dus. We vonden beiden dat leven en wonen
erg duur was in London, alleen praatte hij over z’n appartement bij Hyde park
van meer dan 1000 pond
per maand en ik over mijn kamertje van 275 pond . Ik vroeg hem wat dan de gemiddelde
salarissen in de bankwereld zijn, waarop hij antwoordde dat 100.000 pond
jaarsalaris niet ongewoon is. Directer ben ik (helaas) niet geweest...
Tot slot Engelse
zelfkennis, het begin van het voorpagina artikel van the Guardian op zaterdag: This was our Velvet Revolution, and
yesterday the population went wild, British style. People were seen breaking into half-smiles in public while reading the
papers; some thought about making eye contact in the Tube; others even
considered talking to complete strangers, then remembered themselves and drew
back. (Dit was onze fluwelen revolutie, en gisteren
ging het volk uit z’n bol, op z’n Brits. Je zag mensen publiekelijk met een
glimlach terwijl ze de krant lazen; sommigen dachten eraan om oogcontact te
maken in de metro; anderen zelfs om een praatje te beginnen met een onbekende,
maar snel wisten ze wie ze waren en trokken zich weer terug).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten