De Deutsches Bundesbahn bracht ons punktlich naar Jenbach. De “Umsteigungen” in Hannover en München gingen moeiteloos. Tussen Jenbach en Utrecht rijdt ook rechtstreeks een trein maar deze optie was in januari al volgeboekt. In Jenbach was om 8 uur het laatste boemeltje door het Zillerdal net weg. Dan maar een taxi. Bij de ingang van het station stonden twee Nederlanders al te onderhandelen met Oostenrijkse taxichauffeurs. Toen wij aankwamen was de deal snel gemaakt: zij 50 euro naar Gerlos en wij 40 euro naar Mayrhofen. Eenmaal onderweg wilde de rokende (5 sigaretten in een half uurtje) en bellende taxichauffeur de prijs naar Gerlos verhogen naar 70 en Mayrhofen naar 50. Hij had vooral geen zin in de slingerweg naar Gerlos, de twee Nederlanders op gegeven moment ook niet meer in zijn gezeur en stapten in Zell am Ziller uit, waar vrienden ze dan maar gingen ophalen. Gelukkig zette de chauffeur ons wel af voor Pension Widner en werden we begroet door Frau Widner.
We hebben een ruime kamer met houten balkon. Achter het huis is de Skiraum voor de latten, boards en schoenen, en daar weer achter staan de koeien op stal. De Skibus maakt hier ’s ochtends een paar keer een rondje om skiërs op te halen en af te zetten bij het Penkenbahn-station, midden in Mayrhofen. Vanaf hier word je met een gondeltje aan een kabelbaan in 10 minuten van 650 meter naar 1800 meter gebracht.
Op de zondagochtend moesten we onze skipassen, en ik mijn skischoenen, latten en helm ophalen. Om 10 uur waren we al boven en sloot ik me aan bij mijn skiklasje. De ochtend leerden we remmen. De snow plough was mij goed bekend van skeeleren (ploegschaar); in het (Nederlandse) kinderklasje naast ons heet deze rem ‘pizzapunt’. Van Douwe hoorde ik dat de uitdrukking om skiën parallel te houden, ‘French fries’ heet voor de kinderen. Makkelijk te onthouden. 's Middags maakten we al ons eerste afdaling en vandaag, de tweede dag, hebben we alleen maar tochtjes gemaakt, met mooie afdalingen, en steeds weer in andere liften. Onderweg stopten we om aan techniek te werken, de bochttechniek is vooral lastig!
Er is nog veel meer te vertellen over skiën, Mayrhofen en Tirol, maar laat het hier vandaag even bij, omdat we nu gaan eten en daarna meedoen aan de kroegentocht.. We zullen ons beter gedragen dan de Nederlanders de afgelopen week in Gerlos, hier 5 km vandaan.
 |
| Pension Widner, Mayrhofen (onze kamer is 1 hoog, op de hoek, op plaatje links) |
Op de zondagochtend moesten we onze skipassen, en ik mijn skischoenen, latten en helm ophalen. Om 10 uur waren we al boven en sloot ik me aan bij mijn skiklasje. De ochtend leerden we remmen. De snow plough was mij goed bekend van skeeleren (ploegschaar); in het (Nederlandse) kinderklasje naast ons heet deze rem ‘pizzapunt’. Van Douwe hoorde ik dat de uitdrukking om skiën parallel te houden, ‘French fries’ heet voor de kinderen. Makkelijk te onthouden. 's Middags maakten we al ons eerste afdaling en vandaag, de tweede dag, hebben we alleen maar tochtjes gemaakt, met mooie afdalingen, en steeds weer in andere liften. Onderweg stopten we om aan techniek te werken, de bochttechniek is vooral lastig!
Er is nog veel meer te vertellen over skiën, Mayrhofen en Tirol, maar laat het hier vandaag even bij, omdat we nu gaan eten en daarna meedoen aan de kroegentocht.. We zullen ons beter gedragen dan de Nederlanders de afgelopen week in Gerlos, hier 5 km vandaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten