Bij de Bizztravel-kroegentocht haakte ik gisteren in de derde kroeg af. Een clubje van 20 Nederlanders verzamelde zich om 9 uur in de sport Lounge, 10 uur sharp verhuisden we naar de Harakiri-bar, en 11 uur trok Loes, de Bizztravel-reisleidster, ons mee naar een Après Ski bar-discotheek naast Hotel Brücke. De schreeuwende en hossende mensenmassa ("Nossa nossa. Ai Se Eu Te Pego") is niks meer voor mijn leeftijd, en ik vroeg me af of ik er ooit wel wat aan vond. Douwe vond het wel tof dat ik meegegaan was. De laatste twee Après Ski tenten waren beter zei hij toen hij me om 2 uur wakker belde om de deur open te doen. Ook de Sunweb Travel- en andere vakantiegasten hadden zich later aangesloten, tot zo'n 50 Nederlanders. Het was gezellig geweest.
Vanochtend dus alleen naar de piste. 't Is krap aan om om 9 uur boven te zijn, want de Skibus vertrekt half 9 van het pension, en moet je nog in de rij voor de gondel en 10 min in de gondel. Mijn skiklasje bestaat uit een aantal Nederlanders, paar Duitsers en Mike, een Filipijn. Manuel, een Oostenrijkse student, is onze skileraar. Het kaartje laat een beetje zien wat we zo'n dag doen.
We begonnen met een blauwe afdaling om de spieren wat los te krijgen. Daarna nieuwe oefeningen. Dit keer leerde hij ons om de piste zijdelings af te glijden: zijdelings druk wisselen op de laagste ski. En om voor/achter uit te gaan druk wisselen op punt/achterste deel ski. Gisteren hadden we geleerd hoe we over een bergpiste moesten slalommen: gewicht op de laagste ski, lichaam gedraaid naar de berg en gezicht naar het dal, waarbij je voorover moet hellen. Je maakt dan vanzelf een curve de berg op. Het klinkt allemaal heel simpel en als Manuel het voordoet ziet het er heel elegant uit. Maar het is toch ook verbazend hoe snel je zoiets leert, ook al ziet het er vast nog niet stijlvol uit.
Douwe en ik zoeken overdag vaak even mobiel telefonisch contact om wat af te spreken. Vandaag ontmoetten we elkaar toen ik, na twee uur les, pauze had. Hij had de laatste (ochtend) Skibus genomen en net één afdaling gemaakt, maar voelde zich "vet brak". We gingen samen een afdaling maken om bij een berghut te lunchen. Douwe daalt veel sneller met z'n snowboard, dus bij afslagen of bij liftjes stond hij op mij te wachten. Omdat de bestelling lang duurde bij de berghut, liet ik mijn twee uurtjes middagles voorbijgaan. We zijn samen nog wat afdalingen gaan maken, of ik kan beter zeggen, dat we samen regelmatig in de skiliftjes zaten, want daar tussen zijn we elkaar kwijt.
Op de pistes staan routes in kleuren aangegeven: blauw is eenvoudig, rood is wat moeilijker en zwart alleen voor heel goede skiërs en snowboarders. Douwe wil vrijdag over de steilste piste: de Harakiri.
Ons klasje doet soms een stukje rood. Bij mijn laatste afdaling zocht ik dat stukje piste, maar kwam op een steile (rode) helling terecht. Dat is andere koek. Ik maakte me wel zorgen hoe ik beneden moest komen. Gelukkig wist ik nu hoe ik zijdelings naar beneden kon glijden, en toen het wat vlakker werd, kon ik vol in de ploegschaar naar beneden. Ik blijf toch maar liever op de blauwe piste.
We komen nu net terug van ons avondeten in Hotel Brücke. Vooraf hadden we de diners geregeld. Een typische Oostenrijkse ober, grijs haar naar achteren, groen pak aan, wist de eerste dag gelijk dat we kwamen. Op de tafels staan de namen van de gasten, en we weten nu al wat we morgen eten, want net als in het ziekenhuis bestel je de dag ervoor. Het worden dus twee biefstukjes. Het salade- en dessertbuffet is trouwens ook uitstekend: vanavond Apfelstrudel met vanillesaus.
Vanochtend dus alleen naar de piste. 't Is krap aan om om 9 uur boven te zijn, want de Skibus vertrekt half 9 van het pension, en moet je nog in de rij voor de gondel en 10 min in de gondel. Mijn skiklasje bestaat uit een aantal Nederlanders, paar Duitsers en Mike, een Filipijn. Manuel, een Oostenrijkse student, is onze skileraar. Het kaartje laat een beetje zien wat we zo'n dag doen.
We begonnen met een blauwe afdaling om de spieren wat los te krijgen. Daarna nieuwe oefeningen. Dit keer leerde hij ons om de piste zijdelings af te glijden: zijdelings druk wisselen op de laagste ski. En om voor/achter uit te gaan druk wisselen op punt/achterste deel ski. Gisteren hadden we geleerd hoe we over een bergpiste moesten slalommen: gewicht op de laagste ski, lichaam gedraaid naar de berg en gezicht naar het dal, waarbij je voorover moet hellen. Je maakt dan vanzelf een curve de berg op. Het klinkt allemaal heel simpel en als Manuel het voordoet ziet het er heel elegant uit. Maar het is toch ook verbazend hoe snel je zoiets leert, ook al ziet het er vast nog niet stijlvol uit.
Douwe en ik zoeken overdag vaak even mobiel telefonisch contact om wat af te spreken. Vandaag ontmoetten we elkaar toen ik, na twee uur les, pauze had. Hij had de laatste (ochtend) Skibus genomen en net één afdaling gemaakt, maar voelde zich "vet brak". We gingen samen een afdaling maken om bij een berghut te lunchen. Douwe daalt veel sneller met z'n snowboard, dus bij afslagen of bij liftjes stond hij op mij te wachten. Omdat de bestelling lang duurde bij de berghut, liet ik mijn twee uurtjes middagles voorbijgaan. We zijn samen nog wat afdalingen gaan maken, of ik kan beter zeggen, dat we samen regelmatig in de skiliftjes zaten, want daar tussen zijn we elkaar kwijt.
Op de pistes staan routes in kleuren aangegeven: blauw is eenvoudig, rood is wat moeilijker en zwart alleen voor heel goede skiërs en snowboarders. Douwe wil vrijdag over de steilste piste: de Harakiri.
Ons klasje doet soms een stukje rood. Bij mijn laatste afdaling zocht ik dat stukje piste, maar kwam op een steile (rode) helling terecht. Dat is andere koek. Ik maakte me wel zorgen hoe ik beneden moest komen. Gelukkig wist ik nu hoe ik zijdelings naar beneden kon glijden, en toen het wat vlakker werd, kon ik vol in de ploegschaar naar beneden. Ik blijf toch maar liever op de blauwe piste.
 |
| Kinder/kleuterskiklasje met rechts 'de rode' helling |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten