Winter in Helsinki en Tallinn

"Can history repeat itself?", vroeg ik de New Yorkse spreker vrijdag tijdens het Wereld Tuberculosedag-symposium. In de jaren tachtig had men daar het tbc-bestrijdingsapparaat te snel afgebouwd en verdubbelde het aantal tbc-patiënten in vijf jaar van 1500 naar 3000. De ingestelde maatregelen hadden effect, want New York City heeft nu nog maar 600 tbc-patiënten. Zijn advies: houd tuberculose op de politieke agenda!
Delen van kennis en ervaring is essentieel in ons vak. Zo mocht ik gisteren in Helsinki een verhaal houden over tuberculose en immigratie. In Nederland is het effect van migratie al twintig jaar merkbaar in de tbc-bestrijding, in Finland ziet men dat pas de laatste jaren. Het komt bijvoorbeeld tot uitdrukking in het percentage tbc-patiënten dat in het buitenland geboren is: in Nederland 70%, in Finland 30%.
Eind 2010 was ik in Finland voor een country review (visitatie) van het nationale tbc-programma. Toen werd ik een beetje overvallen door de temperatuurverschillen. Bij aankomst stond er -17^oC op een groot digitaal scherm. Ook nu was het gek om bij zomerse temperaturen in Nederland handschoenen, sjaal en muts in de tas te stoppen, wat ik dus niet deed, ook al vertelde het internet dat het 's nachts vroor.

naar Suomenlinna

Met de uitnodiging voor deze presentatie leek het me/ons leuk om er samen een lang weekend van te maken in Helsinki en Tallinn (Estland), met voor mij allerlei déja vu-momentjes. Zondag naar Suomenlinna, het eiland voor Helsinki dat op de UNESCO-Werelderfgoedlijst staat. Ook nu kwamen we net op tijd aan en wenkten de bootmensen dat we zonder kaartje maar snel op de veerboot moesten springen, net als de vorige keer.
Je moet even een knopje omzetten, en vergeten dat je niet in zonovergoten Nederland bent, maar dan is het ook heel bijzonder om over de verse sneeuw te wandelen. Uiteraard snijdend koud op zo'n eiland. En ook nu was alleen het theehuisje open.

op Suomenlinna

Thee/koffiehuis in een oude Russische garnizoenswoning

Finland is nog maar een jonge staat. In 1917 werd het land onafhankelijk. Daarvoor was het 100 jaar onder Russisch heerschap en 600 jaar onderdeel van het Zweedse koninkrijk. Finland is officieel tweetalig (Fins en Zweeds). En sommige orthodox-Russische kerken worden nu gebruikt voor protestantse doeleinden.

Estland is nog maar sinds 1989 onafhankelijk, na een geweldloze afscheiding van de Sovjet-Unie. De Estse bevolking en maatschappij heeft zich heel snel op het westen gericht, met sinds vorig jaar ook de euro. En het land heeft een geweldige internetontwikkeling doorgemaakt. Skype is hier uitgevonden.  

Olde Hansa in Tallinn, Estland

In Tallinn boekten we hetzelfde hotel L'Ermitage, gingen we naar de Olde Hansa, een met kaarsen verlicht restaurant in middeleeuwse stijl, en vanavond waren we bij het Estse symfonieorkest. Helemaal niet verkeerd om hier nog eens naar toe te gaan, nu met z'n tweetjes. Morgen vaart de veerpont ons weer in twee uurtjes terug naar Helsinki en eind van de middag vliegen we naar de zon in Nederland.

Alexander Nevski-kathedraal, Tallinn, Estland

Tweet

Vandaag een voorzichtige stap op het twitterpad gezet en mijn eerste tweets de wereld ingestuurd. Zaterdag is het #wereldtuberculosedag. In 1882 maakte Robert Koch op 24 maart bekend dat hij de tuberculosebacterie ontdekt had. Twitteren was toen op z'n plaats geweest om dit nieuws wereldkundig te maken, maar dat was er uiteraard niet. Koch hield een gedegen wetenschappelijke rede voor zijn collega's in Berlijn. In 1905 kreeg hij de Nobelprijs voor deze belangrijke ontdekking.

Of we vandaag de dag nog iets belangrijks te tweeten hebben vraag ik me na vanmiddag echt af. De communicatieafdeling van KNCV had mij gevraagd om namens onze organisatie om 4 uur, net als de rest van de Europese tbc-community, me op twitter te begeven.
Tweets bevatten maximaal 140 lettertekens. Je begint met een hashtag (#) en eventueel het onderwerp dat besproken wordt. In ons geval was dat #TBchat. Nou, chatten was het niet. Ik had het gevoel dat het een grote flaneersessie was: gezien worden en je laten zien. Tweets rollen om de seconden binnen. Je hebt geen tijd om ze te lezen. En niets nuttigs. Vooral meldingen van persberichten, nieuw verschenen rapporten, symposia die worden gehouden. Sommige organisaties zijn nu al bezig om het aantal tweets en volgers te tellen. Het is een grote poppenkast.

Nee, dan is een blog mooier en nuttiger. Ik vertel hier dan ook graag dat we a.s. vrijdag een symposium houden in het stadhuis in Rotterdam om aandacht te vragen voor de tuberculoseproblematiek in de wereld. Net als Koch houden we vrijdag voordrachten. Rob van Hest vertelt over de Rotterrdamse activiteiten, ik over de Nederlandse, de directeur van het Europese Centrum van Ziektebestrijding (ECDC) belicht het Europese perspectief van tbc-bestrijding en een New Yorkse specialist komt speciaal naar Nederland om over de bestrijding in New York te vertellen. De wandschilderingen in de Burgerzaal van Johan Thorn Prikker geven het extra historische teintje voor zo'n bijzondere dag. En de communicatiemedewerkers zullen erop los tweeten.

Wandschildering Johan Thorn Prikker, Burgerzaal, Rotterdam

Met Koen had ik vanmiddag op Utrecht CS afgesproken. Hij zou er 15 minuten later zijn. Ik wachtte op een reling bij Hoog Catharijne. Naast me zat een onopvallende donkere man te wachten. Hij keek ook wat om zich heen. Even later kwam hij naar me toe en identificeerde zich met een pasje van het Stadstoezicht. "Waarom zit u hier doelloos?", vroeg hij. Ik vertelde hem dat ik op mijn zoon zat te wachten. Op mijn vraag legde hij uit dat hij iedereen die op Hoog Catharijne rondhangt moet aanspreken en zonodig vragen zich te verwijderen. Goed, dat hij geen onderscheid maakt, en ook mensen in colbertjasje aanspreekt. Even later kwam Koen en groette ik hem. Hij hield nog wel in de gaten of we niet met z'n tweeën doelloos bleven hangen.

Terugreis Tirol - Nachrichten

Taxi Kröll liet het gisteren even afweten. Tien minuten later dan afgesproken kwam het busje voorrijden. Het zou allemaal goed komen zei dat taxichauffeur en zette ons 1 minuut voor vertrek (8.18 uur) bij Bahnhof Mayrhofen af. De Zillertalbahn had meer weg van een tram en stopte op verzoek in de valleidorpjes. Overstappen in Jenbach en Wörgl was geen probleem, maar in München moesten we toch nog flink doorstappen met 7 stuks bagage (koffers, snowboard, tas met snowboardschoenen/helm, etc.). Van de laatste coupé van de ene trein naar bijna het andere end van het perron waar de trein naar Hannover/Hamburg aankwam. De 20 minuten waren maar net genoeg. Het was flink proppen met de bagage, want alle passagiers hadden aardig wat bagage bij zich. In Hannover lukte het om in 8 minuten over te stappen op de trein naar Schiphol. Negen uur Gouda leek helemaal haalbaar, totdat plotseling de trein hevig remmend tot stilstand kwam. De conducteur vertelde via de intercom dat het "unbekannt" was wanneer we weer verder gingen. Al snel kwam brandweer, politie en ambulance met zwaailichten aanrijden. Met schijnwerpers keek men onder de trein. Even later werd omgeroepen dat we de trein moesten evacueren. Een uur na de noodstop konden we voor uitstappen, over een aantal houtblokken en geholpen door brandweermannen.

Een van hen vertelde me dat er een "aanrijding met persoon" was. 
http://www.ivz-online.de/lokales/hoerstel_artikel,-240-Intercity-Fahrgaeste-evakuiert-_arid,41050.html
De bussen stonden al klaar en via stops in Rheine en Bad Bentheim kwamen we een uur later in Hengelo aan. In Hengelo was het nog wel even zoeken naar het station, omdat de Duitse TomTom geen routebeschrijving had buiten Duitsland. Uiteindelijk viel de vertraging wel mee. Desondanks wil Douwe een deel van zijn geld terug, maar op de website staat dat compensatie is uitgesloten als er sprake is van overmacht, waaronder aanrijding met een persoon. Bovendien had ik de treinreis betaald. Om 23.30 uur waren we weer terug in Gouda.

Mayrhofen, Tirol, Oostenrijk (3)

Panoramafoto op de Rastkogel (Foto Douwe)

Woensdagmiddag stuurde Manuel, mijn skileraar, ons de Schneekar af. Het waaide op 2200 meter hoogte. De pistes waren wisselend blauw en rood. Naar mijn idee erg steile hellingen voor een beginner die het slalommen nog niet echt onder de knie heeft. De benen waren ook stijf en moe. Maar goed, er was geen weg terug, alleen naar beneden! Op één helling kon ik de scherpe draaien niet meer maken en raasde ik naar beneden, mijn klasje voorbij. Gelukkig kwam ik onderweg niemand tegen en ging aan het eind deze piste omhoog. Manuel zei dat ik mijn gewicht op de verkeerde ski hield. Maar dat anders doen is makkelijker gezegd dan gedaan. Ben ook nooit een danser geweest. De volgende rode piste ging het weer mis en rutschte ik recht naar beneden over de hobbelige helling. Dit keer zette ik de ploegschaar (snow plough) in en kwam achterstevoren tot stilstand. De Israeliër uit mijn groepje gaf me een 8 voor de acrobatiek. 's Nachts zag ik de afdalingen weer voor me en moest me de volgende dag er wel even  toe zetten om me weer bij het klasje te melden. Nu begon de les met een nieuwe rode afdaling die me dit keer wel goed afging. Toen we halverwege de ochtend weer naar de 'verschrikkelijke Schneekar' gingen, nam ik afscheid van het groepje en ging mijn eigen afdalingen doen. Rustig in eigen tempo slalommen over niet te steile hellingen die ik ondertussen wel kende.
's Middags gingen Douwe en ik met een grote gondel naar een ander gebied, de Rastkogel, met onder andere de Horbergjoch op 2500 meter hoogte.

Hier, blauwe brede pistes, waar ik het slalommen kon oefenen. En, met een geweldig uitzicht op de toppen van de bergen: on top of the world.

Vandaag eerst naar een ander skigebied (Ahorn), ook met een liftje vanuit Mayrhofen. 's Ochtends vroeg is zo'n piste ijzig. Niet echt lekker skiën dus. De ligstoelen bij de White Lounge waren veel aantrekkelijker om deze laatste dag vooral relaxed door te brengen. De lucht was helder en de zon brandde al lekker. Heel bijzonder om te zonnen, op 2000 meter hoogte, in de sneeuw.

Ze hadden hier ook een aantal iglo's gebouwd, waar je kunt overnachten tegen een aardig prijsje. Voor een Romantische Zimmer betaal je 365 euro, maar dan wel met 's avonds champagne, een 3-gangen diner, ijspijlen schieten en marshmallows maken.

 

's Middags gingen we weer naar de Rastkogel, omdat bij 15 graden, want dat was het vandaag, de sneeuw op de lager gelegen pistes dan al snel papperig is. We hebben het deze vakantie wel getroffen met het weer. De eerste ochtend keek ik wat teleurgesteld naar de regen. Op de bergen sneeuwde het uiteraard, maar was er weinig zicht. De tweede nacht was er in het dal 10 cm sneeuw gevallen, en op de berg was het heerlijk skiën op de verse sneeuw. En nu aan het eind van de vakantie 's nachts heldere hemel met mooie sterren en een halve maan, en overdag hoge temperaturen. Je ziet de sneeuw letterlijk wegsmelten. Water stroomt in beekjes naar beneden en in het dal kolkt het riviertje. Het voorjaar komt eraan.
Vond het "Super" om een keertje zo'n skivakantie te doen, in de bergen te zijn met pakken sneeuw, en dat samen met Douwe te doen. We hebben het heel goed en gezellig gehad. Zeker voor herhaling vatbaar.