Laptop crisis

In de trein wilde ik in m'n laptop pakken. "Shit!", dacht ik toen de conducteur op zijn fluit blies: "laptop in de vliegtuigstoel laten liggen". En dat was niet de eerste keer, want dat gebeurde ook al eens met een portemonnee. Ik kon nog net uit de trein springen. De KLM-baliemedewerkster was erg behulpzaam. Er werd overal naar toe gebeld. De purser ging nog even het vakje van de stoel checken, voordat het vliegtuig weer naar Helsinki zou gaan. Maar geen laptop. Er zat niets anders op om naar huis te gaan en af te wachten. Ook de telefoontjes naar 'Lost and Found' leverden niets op. 's Nachts werd ik om 4 uur onrustig wakker. Ik was er behoorlijk ziek van, want zo'n laptop bevat toch heel wat vertrouwelijke informatie. En hoe de komende dag(en) verder zonder. Je realiseert je dan pas dat de laptop een verlengstuk van je brein is geworden en je communicatie-instrument in de wereld. Ik zegde m'n afspraak elders in Nederland af en ging al vroeg met de trein naar kantoor. De presentatie die ik later die dag bij het afscheid van een collega in Apeldoorn moest houden, moest ik onder andere opnieuw maken. Het werk in het vliegtuig was niet voor niets geweest, want ik had bedacht om hem aan de hand van een Hans Aarsman-achtige fotobespreking te typeren. Gelukkig kwam om 8 uur het verlossende telefoontje van de KLM Security medewerker al. Geen idee hoe hij aan het telefoonnummer kwam. De grootste zorg was weg, maar het duurde nog 24 uur voordat ik m'n laptop vandaag op kon halen op Schiphol. Ik voel me weer 'compleet'. 
Nog een bericht over de 5,25 floppy: "niet te lezen". Gelukkig heeft Florence aangeboden de tekst over te typen.... Ik zal eerst wel proberen de tekst te scannen.