Big Apple, USA

Op het Louis Armstrong vliegveld in New Orleans juichten nog twee Nederlanders bij de doelpunten van het Nederlands elftal tegen Chili. Ook in Amerika hangen in alle kroegen grote screens waarop het voetbal is te volgen. Een dag eerder zag ik de Amerikanen bijna winnen, maar de teleurstelling was groot toen Portugal in de 94½ minuut langszij kwam.

Bij de gate werd omgeroepen dat de vlucht naar Atlanta vertraagd was. Het vliegveld in Atlanta was gesloten vanwege zwaar weer en het was onbekend wanneer Atlanta weer open zou gaan. Welkom in het ‘hurricane’ gebied! Atlanta is het centrale vliegveld aan de oostkust; een knooppunt tussen allerlei steden. M’n vlucht naar Baltimore ging ik niet meer halen dus liet ik me op de wachtlijst voor de volgende vlucht zetten. Dat was een goede set, want eenmaal in Atlanta bleek er een lange wachtlijst te zijn, maar ik had ondertussen wel een stoel. Het zou wat zijn als ik de volgende dag mijn presentatie aan de Johns Hopkins School of Public Health niet zou kunnen geven, want dat is de reden dat ik hier ben. Het ging allemaal goed! En na mijn presentatie treinde ik ‘s avonds in 2½ uur naar New York en had nog een dagje in deze stad voordat ik weer in het vliegtuig stapte.

Ontbijtservice voor Hotel 17, in 17th Street

Het hotel voorzag niet in een ontbijt, maar toen ik om 8 uur naar buiten stapte, liep ik gelijk tegen een geweldige ontbijtkar aan. Luxe broodjes uitgestald. Fruit, koffie, etc. Cool, dacht ik, zo springt men dus in op behoeftes. Maar helaas: de croissants waren voor een filmploeg die opnames ging maken voor een commercial voor L’Oreal.

M’n koffie kocht ik op de hoek en m’n scrambled egg werd gebakken in een kar die iets verderop op het trottoir stond. In China Town zag ik veel Chinese vrouwen in de rij voor de promotie van een nieuw Danoontje. Ik sloot achter aan en kreeg m’n twee yoghurtjes. M’n ontbijt was compleet.

Uiteraard moest ik ook naar “9/11”. Op de plek van de ingestorte torens zijn nu twee gaten met watervalletjes. De namen van alle overleden personen zijn rondom aangebracht. Een meisje wees naar één van de namen. Ik vroeg of zij die persoon kende. Het was de naam van haar oom die bij de aanslag omkwam. Zij was toen nog maar 3 en liep hier nu met 2 vriendinnen rond. 
Het is een mooie serene plek geworden.

Als je wel eens in New York bent geweest, dan heb je je vast verbaasd over de fietsers. Met hoge snelheid laveren ze door het verkeer. Ik wilde die ervaring ook wel eens en huurde een sportfiets. Al snel zei iemand “Use the bike lane!”. Een aantal straten heeft een “fietspad”, maar die is wel links van het verkeer. Ik fietste over de big avenues naar Central Park en was een uurtje later terug in 17th Street. Met de rechte straten en een paar stijgingen en dalingen was het inderdaad gaaf.

Toen zat het dagje Big Apple er op en stond ik in een overvolle trein naar het Newark vliegveld. Bij een wat gezette man liepen druppeltjes zweet van het voorhoofd. We raakten in gesprek. Hij vertelde dat hij elke dag (twee keer) een mijl van het Rockefeller gebouw naar Penn Station loopt en werkt bij een verzekeringsmaatschappij. Terloops zei hij dat ze vandaag een bank in Genève hadden aangekocht. En toen vertelde hij zijn ongelooflijke verhaal van 9/11. Hij was die dag om 8 uur in Toren 1 en moest op zijn kantoor op de 93e verdieping om 9 uur een presentatie geven. Maar had nog wat vergeten en liep naar Toren 2, naar de 28e verdieping waar zijn bedrijf ook een kantoor had. Een telefoontje uit Engeland hield hem op, en op dat moment stortte het eerste vliegtuig zich in Toren 1; een kwartier later het tweede vliegtuig in Toren 2. Hij voelde het gebouw trillen en liep met veel anderen de 28 trappen af. Eenmaal buiten, na 5 minuten, stortte Toren 2 als eerste in. Zijn honderden collega’s in Toren 1 zijn allemaal bij deze aanslag omgekomen. Zijn bedrijf had de bovenste 10 verdiepingen. Om 12 uur ’s avonds kwam hij pas thuis en tot die tijd had hij geen contact gehad met z’n vrouw en kinderen. Hij vertelde dat er foto’s van hem gemaakt zijn terwijl hij dik onder het stof zat, en daarna veel is geïnterviewd. Maar ook dat hij op gegeven moment stopte om naar de begrafenissen (memorials) te gaan, omdat hij niet meer kon aanzien dat jonge echtgenoten, vaak met kleine kinderen, afscheid moesten nemen van hun partner/ouder. Ik bedankte Paul voor het delen van zijn verhaal en wenste hem het beste toe.

De nieuwe en hoogste WTC toren