Gerard de Vries: Op stap met de jongens van de kampong

‘Je kunt het weekend met de jongens mee’, zei Venski, de zzp touroperator. In Nederland en afgelopen week hier in Suriname had ik geprobeerd mijn weekend in te vullen met een leuke trip, maar zonder succes. Er zijn weinig toeristen en het is nu regentijd. Vrijdagmiddag meldde Venski zich. Ik kende hem via-via. De ‘jongens’ waren 50-jarige Javaanse dorpsgenoten. En als ik wilde, kon ik ’s nachts de zeeschildpadden eieren zien leggen op het strand. Dit was natuurlijk veel beter dan een trip met een reisbureau.

Ik werd direct opgenomen in de groep. ‘Oom Gerard’ en ‘meneer Gerard’ grapte één van de reisgenoten, want ik was tien jaar ouder dan hij. Dat ik als arts mee ging naar het kampement, maakte ook indruk. Surinaamse artsen doen dat niet. Van Venski moest hij me gewoon Gerard noemen, maar dat werkte niet.

Sleephelling tussen zoet en brak water

Met twee auto’s reden we naar Mariënburg en staken met een korjaal de Commewijnerivier over naar de (oude) plantage Johanna & Margaretha. Hier werden de koelboxen, hangmatten, voedsel en het bier overgeladen in drie bootjes. Eerst voeren we een kwartiertje door het kanaal van de plantage, en na de sleephelling door het natuurgebied dat Matapica heet. Vroeger waren hier ook plantages, maar door het ingestroomde zoute water van de Atlantische Oceaan is het nu een moeras met brak water. Er leven veel vogels en kaaimannen. Ook de anaconda, een wurgslang, komt er voor.

Deze kaaiman/vrouw werd 's nachts door de jongens geschoten.

De jongens kwamen vooral voor de vissen. Na een uurtje hingen de uitgezette netten al vol met snoek en tilapia. De koelboxen werden tot de rand gevuld; de vis werd met het meegebrachte ijs gekoeld. Men was sowieso heel goed voorbereid, want er kwam een tandenborsteltje uit de verpakking om de krabben vakkundig schoon te maken. De krabben werden gefrituurd, uiteraard met rode peper, en samen met de rijst was het een lekker pittg ontbijt.

In de avond/nacht ging ik met Venski en een bootsman naar het strand om de zeeschildpadden te zien. Groene schildpadden zijn 250 kg zwaar. Ze drijven 's nachts met opkomende vloed naar het strand, graven zich in een half uurtje in, en leggen dan zo’n 100 tot 150 pingponggrote eieren in een kuil, die ze vervolgens met hun flippers dichtstampen. Na 70 dagen komen de jonge schildpadjes uit. Maar helaas…, ik heb ze niet gezien. De opkomende vloed was maar matig. En verderop waren schippers met netten aan het vissen, waardoor de schildpadden het strand waarschijnlijk niet konden bereiken. Na 3 uur wachten, lek gestoken door muskieten en tot op de draad nat geregend (maar ook weer opgedroogd), hielden we het om 11 uur voor gezien. In het kamp sliep ik goed op het matras en onder een klamboe in de houten keet. Alleen de 'beheerder' was erg luidruchtig in zijn slaap vanwege de alcohol. De ‘jongens’ sliepen in hun hangmatten op de ‘veranda’.

Hangmatteren

Het was heel ‘gezellig’ om zo 24 uur met hen door te brengen. Venski vertelde dat de ‘jongens’ komende weken hun verhalen zullen vertellen bij de Chinese supermarkt in het dorp, die ook als bar dient. En de mannen sturen me deze week nog pompelmoes, ananas en mango om mee te nemen naar Nederland, want fruit eten doen ze niet. Bij een volgend bezoek aan Suriname ga ik de mannen zeker opzoeken in hun dorp. En men kijkt uit naar het filmpje dat ik beloofd heb te maken van ons avontuur. Ik zal het ook in deze blog zetten:

Vrijdag vlieg ik weer terug naar Nederland, tenminste als de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) niet failliet gaat. Op de heenreis hadden ze een vliegtuig gehuurd met een Spaanssprekende crew. Het zat maar voor een kwart vol. Het verbaast me niet dat SLM in de problemen zit.