Maandag 21/10. Weer terug
in London na een kort bezoek aan Nederland. Het was echt een vliegend bezoek,
want alles bij elkaar was ik maar 36 uur in Nederland. Ik vloog met Air UK
vanuit London Stansted en zou om 8.30 p.m. vertrekken. Ik zat me al op te
vreten toen ik de half uur vertraging op het bord zag verschijnen. Ook het
instappen en vertrekken ging allemaal erg traag, zodat we een uur later dan
gepland weggingen. Met nog het extra uur tijdverschil tussen Engeland en
Nederland kwam ik om 11.30 ‘s avonds op Schiphol aan. Te laat om Harderwijk nog
te halen. Om 1.00 uur ‘s nachts was ik in Amersfoort en gelukkig was Florence
daar om me op te halen. M’n late reizen heeft nog meer mensen wakker gehouden,
want Piety heeft op de slapende kinderen gepast. Om half 3 lagen we in bed, en
zoals gewoonlijk kwamen Douwe en Koen midden in de nacht even bijschuiven in
het bed. Koen was de eerste rond 4 uur. Hij zei slaperig “hé, Gerard” en sliep weer verder. Toen Douwe kwam keek ik slaperig
even op m’n horloge. Het was kwart over vijf GMT, maar al kwart over zes
Nederlandse tijd. “Hé papa, je bent terug”
en hij kroop tegen me aan. Douwe is een echt ochtendmens. Die slaapt dan niet
meer, ligt wat te woelen en wacht ongeduldig tot hij eruit kan/mag. Om 7 uur
waren we beneden. Je kunt je voorstellen dat Florence en ik half gebroken de
dag doorkwamen. Het was er niet minder gezellig om. Het was fijn om weer bij
hen te zijn. De dag was echter zo om en na een tweede korte nacht en het
ontbijt moest ik om 10 uur alweer met de trein naar Schiphol. Douwe wilde niet
mee naar het station en vroeg of hij thuis televisie mocht blijven kijken. Dat
kon niet. Op het station betrok z’n gezicht helemaal, stond sip te kijken toen
de deuren dicht gingen. Koen stond nog fanatiek te zwaaien toen de trein
wegging, maar stond daarna ook te huilen. Volgende keer loop ik wel gewoon naar
het station, want het afscheid nemen valt hen zwaar. Ik was wel blij dat we met
de auto naar het station gingen, want ik had weer een aardige hoeveelheid
kilo’s meegesleept. Boeken, koffiezetapparaatje en een tweede geluidsbox, de
spullen die ik de eerste keer niet mee kon nemen.
Dit keer vloog ik met
easyJet, de concurrent van de grote maatschappijen, naar London Luton. Het was
wel een aparte ervaring. Ten eerste krijg je geen ticket, alleen een
bevestiging van je vlucht op een fel oranje A-4tje. Op Schiphol gaf men mij een
plastic kaartje met een nummer erop, vergelijkbaar met een volgnummertje bij de
slager. Bij de gate stond het vliegtuig al, een Boeing 737, met het telefoonnummer
in grote koeienletters erop geschilderd. Een echte manier van luchtadverteren.
Je krijgt ook geen seatnummer. Ben je het eerst in het vliegtuig dan zoek je
zelf een plaatsje uit. De “stewardessen” waren gekleed in zwarte broek en
oranje poloshirt, eveneens met het telefoonnummer op de rug. Je krijgt een
prijslijstje en kan tijdens de vlucht koffie, thee, bier en andere drankjes van
hen kopen. Ook verkopen ze biscuitjes, koekjes en pinda’s tijdens de vlucht.
Nog net voor de landing kwam één van hen langs met een vuilniszak om de troep
op te halen. De landing was wel een beetje schokkerig, maar dat kwam hopelijk
door de harde wind die er stond. Ik vond het wel een plezierige ervaring. Weg
van het orthodoxe: de hoedjes, de parfummetjes en de maniertjes van de trutten
van de KLM. Laat die luchtbel maar knappen. Vliegen wordt hopelijk net zo
gewoon als treinreizen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten