2. Beef or No Beef? That’s the question!

Maandag 7/10. De tweede week van de cursus begint. Het begin is lekker ontspannen geweest, maar ik denk dat we binnen één of twee weken in het huiswerk zitten.

Dit weekend verkende ik de winkels een beetje en kocht wat noodzakelijke spulletjes. Fascinerend wat je hier op straat ziet. Ik liep over Oxford Street. Op Oxford Circus werden op de hoeken van de straat shirts en parfums verkocht. Er waren wel 10 standjes. Een van de mannen zei tegen de voorbijgangers “Do you want to know why it’s so cheap? It’s stolen!” en dat was het waarschijnlijk ook, want er stonden andere mannen op de uitkijk. Ze werden vanuit zijstraatjes voorzien van nieuwe voorraden. Eenmaal pakte iemand z’n tray en rende weg. Even later zag ik iemand met een paar shirts door het winkelende publiek stormen. Iets verderop reed een politieauto...

Op een hoek werd m’n aandacht getrokken door een man die hoog achter een toonbank met allerlei audio en elektronica met een microfoontje mensen probeerde binnen te krijgen. Eerst leek het of er een ordinaire verkoop of afslag was. Ik had het gevoel dat hij dingen ging verkopen van de lommerd. Op een gegeven moment had hij een aardige groep binnen en begon de verkoop. Je hoefde je hand maar op te steken of je kreeg een walkman voor 1 pond toegegooid. Ik kocht ook een fotocameraatje voor 50p. Ook verkocht hij organisers, laptops en gameboys, samen voor 5 pond. Op een bepaald moment vroeg hij mensen om hem 5 pond te geven “for what is on my mind”. Als je niet in hem geloofde werd je verzocht weg te gaan. De harmonica deuren in de winkel waren ondertussen ook dicht gegaan. Een Engelsman die een beetje vervelend was, werd de deur uitgezet. Een Noorse dame die zei geen geld te hebben werd ook verzocht te vertrekken. Prijzen gingen ook omhoog, maar echt verkocht werd er nog niet. Het was een heel opzwepend gebeuren, bijna sekteachtig en ik ben uiteindelijk ook maar weggegaan. Waarschijnlijk ook allemaal gestolen waar.

‘s Avonds begon ik met Rob van Hest (ook Memisa-arts uit Ghana) een zoektocht naar fufu. Dit lukte maar gedeeltelijk, want we hebben nog geen Ghanees restaurant kunnen vinden. Uiteindelijk zijn we bij een Nigeriaans restaurant in Noord-London beland waar we pounded yam met chicken-okra soup konden krijgen. Je eet het op dezelfde manier als fufu, dus met je handen. De ¾ liter flessen Star Beer (ook Nigeriaans) completeerden ons “Ghanees” avondje.

Woensdag 9/10. “Beef or No Beef? That’s the question!” Toch wel een beetje bang geworden door alle verhalen + het feit dat de Engelsen gewoon in hun supermarkten adverteren met “British meat!” heb ik toch maar besloten om beef uit m’n overlevingspakket te houden. Engelsen lachen ons uit die een “No Beef Policy” willen houden. Zij zijn namelijk toch al besmet met BSE en wachten gewoon af tot ze een beetje gek gaan doen.

Wat gewoon en gek is, is soms toch niet helemaal duidelijk. Ik heb nog nooit zoveel mensen mobiel zien telefoneren. In de bus, trein, achter het stuur in auto’s, op drukke straathoeken, al wandelend over straat, etc. overal kom je mensen tegen met zaktelefoons. Het begint zo langzamerhand een normaal verschijnsel te worden, zodat ik ook aan het uitvinden ben of zoiets niet handig voor mij zou zijn.

Dat e-mail (en ook internet) de wereld verandert, heb ik deze week weer eens aan den lijve ondervonden. Via mijn jaarverslag ben ik eens in contact gekomen met ene Bruce Campbell, die een aantal jaren geleden in Ghana gewerkt heeft. Hij werkt nu voor een VN organisatie in Nepal. Deze week dacht ik eraan om hem weer eens te schrijven (via e-mail). 40 minuten later was er een reactie van hem. Dat is op zich al bijzonder, maar hij schreef ook dat hij een kwartiertje na mijn bericht een e-mail ontving van een Mongoliër die ook een bericht vanuit de London School naar hem stuurde. Die was van Mash afkomstig, die bij mij in de klas zit en op dat moment een paar computers bij me vandaan zat! Ik riep Mash en vroeg of zij Bruce kende en of ze hem net gemaild had. Zij was natuurlijk helemaal verbaasd en samen hebben we met veel verbazing naar het antwoord van Bruce zitten kijken. Zij kende Bruce van een missie van hem naar Ulan Bator, ik hem alleen van e-mails. Hij vertelde ook dat we aan een paar mensen in de London School ‘groeten’ moesten doen: “networking”, dus.

Dat mijn jaarverslagen veel vruchten afgeworpen hebben, heb ik gisteren weer eens kunnen constateren. Bij mijn aanmelding voor deze cursus had ik ook twee jaarverslagen (‘93 en ‘94) meegestuurd. Het zal zeker geholpen hebben om me op deze cursus te krijgen. Gisteren hadden we een rondleiding door de bibliotheek. In één van de ruimtes stonden documenten per land gerangschikt. Toevallig stond ik tijdens de uitleg van de bibliothecaresse naast de G, en ik keek een beetje naar de Ghana boeken. Naast de oude Gold Coast boeken en andere Ghana overzichten zag ik plotseling mijn twee jaarverslagen naast een jaarverslag van Korle Bu Teaching Hospital staan. Niet slecht. Ik voelde mij zeer vereerd.

Nou, tot zover weer een bericht uit London. Ik weet niet of ik het in deze frequentie vol houd.