We naderen het einde
van het eerste trimester en het eerste proefwerk zit erop. Ik heb het goed
doorstaan. Het is wel grappig om na zoveel jaren weer een test te moeten doen.
Ik geloof niet dat ik de laatste 10 jaar een serieus examen heb gedaan.
Afgelopen dinsdag hadden we een test voor Statistiek. Dit was slechts om te
zien hoever iedereen was met het begrijpen van de stof. Sommigen werden daar
echt nerveus van, konden slecht slapen, praatten dagen ervoor alleen nog over
die test. Het was dus slechts een progressietest, want het echte examen is in
juni. We zaten in een zaaltje met potlood en gummetje de multiple choice vragen
aan te kruisen. Ik bracht het er goed vanaf met 15/16 goed. Een oude liefde
keert terug: de wiskunde en statistiek. De laatste weken moeten we nog twee van
deze voortgangstests doen en moeten tevens twee werkstukken inleveren. Dus nog
even hard blokken voor de kerst.
Afgelopen weekend
kwam daar niet zo veel van, want Maire uit Ierland kwam op bezoek. Samen zijn
we naar Victor Crutchley gegaan, die we nog uit Zambia kenden. Ik had Victor al
meer dan 5 jaar niet gezien en waarschijnlijk nooit meer, als Maire hem niet
had opgebeld om dit weekend bij hem door te brengen. Met de trein zijn we naar
Dorchester gegaan, in de Zuidpunt van Engeland, 2½ uur vanuit London. Victor
woont nu in een klein dorpje, Powerstock, waar zijn vader veel landerijen
bezit. Een herenboer (landlord). Victor haalde ons op en na een half uurtje
rijden over boeren-weggetjes, eindigden we bij zijn huis. Een prachtig oude
mansion, een beetje vervallen, volledig “Victoriaans” ingericht, met al z’n
snuisterijen. De woonkamer had een paar oude stoelen en een bank, bedekt met
een paar kleden. Ook oude kleden op de grond. De verf aan de plafonds was aan
het bladeren. Het haardvuur brandde, en we hebben gezellig zitten kletsen met
hem en zijn vrouw Tisha. ‘s Nachts op de zolder geslapen, kruik in bed en
straalkacheltje aan, want het was roetkoud die nacht.
Zaterdagochtend zag
ik waar we beland waren. Een prachtige omgeving, een glooiend landschap. Het
huis staat in een vallei. We hebben een stevige wandeling gemaakt over velden
met veel schapen. Een ruig landschap. De wind woei hard en dus een hoge
chilling factor. We bleken maar een paar mijl van de kust te zitten en konden
de zee zien.
In Zambia gaf Victor
veel cursussen in toegepaste technologie en hier doet hij eigenlijk hetzelfde.
In een schuur was een zelfgemaakte draaibank, waar hij hout op draaide. Ook
heeft hij in een bos een tent opgezet waar hij in de zomer cursussen
houtdraaien geeft. Wij zijn ‘s middags ook een bos ingegaan, omdat we zondags
een hockeywedstrijd zouden spelen en we slechts drie sticks hadden. We zochten
geschikte kromme takken aan bomen en zaagden die af. In de schuur kregen Nick
(een neef van Victor) en ik een spoedcursus hockeystick maken. We hebben nog 5
“sticks” gemaakt.
‘s Avonds hadden we
een footballdance in het lokale houten gebouwtje naast de kerk. Er speelde een
live band muziek uit de jaren zestig: Stones, Kinks en Small Faces. Het
grootste deel van het dorp (er wonen maar 400 mensen) was aanwezig, jong en
oud. Heel gezellig.
Zondag was dan de
match tussen een vriend van Victor (the Reds) en ons team (the Blues). Terwijl
wij achterop de oude landrover naar het voetbalveld reden, kwamen the Reds in
een paar grote Landcruisers aangereden. Netjes gekleed in cricket shirts, mooie
hockey sticks en goed schoeisel. Wij, the Blues, echter waren slechts gekleed
in oude broeken, hadden voornamelijk laarzen aan onze voeten (niet super op het
drassige veld) en waren dus uitgerust met de “self-made hockey sticks”. Victor
met bromfietshelm in doel, de doelman van de tegenpartij met volledige
bescherming. Het was een aardig contrast. Op de meegebrachte werkbank hebben we
nog even voor de wedstrijd de laatste schaafjes gedaan, onze stokken
aangescherpt.
Het was de eerste keer dat we ze konden uitproberen, omdat we
geen bal hadden. Toch functioneerden deze sticks verrassend goed. Het werd dan
ook een stevige partij hockey, waarbij techniek en spel waarschijnlijk meer
leek op ijshockey dan op veldhockey. Iedereen heeft zeker wel een paar blauwe
plekken opgelopen. Ik heb er ook flinke spierpijn aan over gehouden. We
verloren met 4-0, maar waren zeker niet kansloos en hadden een paar goede
kansen op doel. Fun was het zeker. Na bezoek aan de plaatselijke pub met een
ploughman’s lunch was een gezellig weekend weer voorbij. Maire is gisteren weer
teruggevlogen naar Ierland.
Inmiddels zitten we
hier al in de Christmas sfeer, met mooie verlichte kerstbomen in Oxford Street.
Iemand nog behoefte om hier kerstinkopen te doen? Het is een waanzinnige,
commerciële drukte, die ik niet helemaal kan ontwijken, want ik moet nog even
voor St. Nicolaas op stap...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten