23 november, zondag. De zon scheen gelukkig. Alouette kreeg het bij Herman voor elkaar dat we ontbijt in de tent geserveerd kregen. Boterhammen met een blik kaas en een pot thee. Tegen de middag kwamen we uit onze tent. De dag bracht ik door bij de Pavesi. Buiten in het zonnetje zaten we te lunchen. Herman en John waren met de truuk bezig en ik hielp hen wat. De zijkanten werden eraf gehaald, een mooi gezicht.

Jan bij de vastgelopen wielen

De dag vloog voorbij. Ik had tijd om m'n dagboek wat bij te werken. 's Avonds kregen we Hollandse kost. Aardappelen met sla, ui en ei. Jos was de hele dag aan het typen geweest en 's avonds werd het voorgelezen. Zonder Jos. Ook een paar opmerkingen van mij kreeg ik zo terug te horen. Hij noemde mij de Benjamin. Ik had die dag ook naar huis gebeld, bij de benzinepomp.

's Avonds gingen we vroeg slapen, althans dat dachten we. Om 1 uur hadden we nog geen oog dicht gedaan en zijn we in de Pavesi rummetjes gaan drinken. Ook een paar anderen zaten daar nog.

Opnieuw ontbijt op bed en laat opgestaan. Ik ging met Johan de heuvels in. We hielpen boer Julio met het plukken van olijven. In het dorpje Antella hoorden we het verhaal van de aardbeving, il terremoto. Het aantal slachtoffers was nog niet bekend. Op de T.V. zagen we de beelden van de aardbeving, in de buurt van Napels.

's Avonds hoorden we dat de truuk woensdag klaar zou zijn en donderdag vertrekken. De aardbeving zou voor ons geen gevolgen hebben.

De volgende dagen was er een druk transport. Loeiende sirenes en veel leger en politie. Het grootste deel van Italië’s materieel is opgeslagen in het rijkere noorden, zodat er een ware verhuizing plaats vond.