Het is donderdag en er is tijd om de stad Florence te bezichtigen. We raakten een deel bij de bushalte al kwijt. Terwijl we nog kaartjes aan het kopen waren, vertrok een aantal anderen al zonder kaartjes. In Florence kwamen we elkaar weer tegen. Met Alouette, Ida, Karin en John ging ik de stad in. Veel winkeltjes gezien en bij verschillende pleintjes en marktjes geweest. Op het plein bij het stadhuis waren koetsjes met paarden en een hoop mooie beelden, waarbij een onthoofding zat. Bij de Ponte Vecchio liepen we ook een tijd rond, een schitterende brug. 's Middags door het park gewandeld, een heel mooi maar gemaakt stukje natuur.

Ponte Vecchio, Florence

‘s Avonds· stond de spaghetti met saus op de kaart. Ui, tomaat, paprika, champignonsaus.

Iedereen ging die avond zo'n beetje uit. Pieter, Johan, Alouette en ik bleven bij de truuk. De oudere vrouwen sliepen in een karavan en Pieter was de vorige avond uit de karavan gezet, omdat hij volgens z'n vriendin/verloofde Corina dronken was. Van ons kreeg hij ook wijn en was inderdaad snel aangeschoten. Hij vertelde over z'n wereldreizen: Rusland, India, Amerika en 3? jaar door China, gratis rondgeleid, als een van de eerste westerlingen. Ook over het wielrennen was hij aan het vertellen. Op 17-jarige leeftijd werd hij prof bij KAS, in de ploeg van Bahamontes. Het grootste Nederlandse talent wat er toen was. Had 1x Luik-Bastenaken-Luik gewonnen. Toen hij tweede in de Giro d'Italia stond achter Fausto Coppi, was hij op weg naar een etappezege en de roze trui, maar kwam ten val en was 4 jaar verlamd geweest. De dokters zeiden dat hij nooit meer kon lopen, maar zijn wilskracht en doorzettingsvermogen had hem weer op de been geholpen. De verpleegsters van het revalidatie-instituut hadden staan huilen toen hij er lopend uit ging. Een wonder. Als 14-jarige was hij in Scheveningen begonnen als visser en nu staat hij met gokautomaten op de kermis. Later vertelde hij dat hij nog nooit in China geweest was. Z'n wielerverhalen namen we ook maar met een korreltje zout…