London

Pas bij de Engels douane, die - als je met Eurostar reist - in Brussel al is, besefte ik dat het 10 jaar geleden was dat ik mijn laatste trip naar Londen maakte. We hadden vrijdag een werkbijeenkomst met Engelse collega's over tuberculose in de grote stad, ook het thema van mijn proefschrift. Volgende maand staat "Urban TB Control" centraal op de Europese Tuberculose Conferentie in Londen. Ik mag dan nog een keer vier dagen  naar Londen en zal o.a. een sessie voorzitten en een posterdiscussie leiden. Na een zeer productieve dag (we zullen 3 papers schrijven) gingen we volgens goed Brits gebruik naar de pub.

Ibrahim, Alistair, Rob en ik voor de King & Queen

En dat werd naar de King & Queen, op de hoek van Foleystreet, waar ik een jaar woonde toen ik mijn Masters deed. Paddy, de Ierse pubeigenaar is al lang dood, het interieur nog hetzelfde met rood tapijt op de grond, lage tafeltjes en krukken. Met het rookverbod is de lucht weer gezond en goed vertoeven. En, veel flatscreens op de muur met de openingswedstrijd Polen-Griekenland op. Een van de gasten vertelde dat de odds (gokverhouding) voor Rusland 22 tegen 1 was, voor elke pond krijgt hij er 22 terug. Hij had 30 ingezet. De Russen zijn het EK-toernooi (wel) goed begonnen.

Zaterdag had ik nog een dagje Londen en wandelde vanuit Alistair's woning de Portobello Road af in de Notting Hill buurt. Ik had geen benul dat deze kilometerslange straat een bekende markt van allerlei multiculti-, antiekkramen en straatmuzikanten is. Erg gezellig. En zo vroeg op de ochtend nog niet zo druk.

en een filmpje:

Zwanen in Serpentine Lake van Hyde Park, London

Via Kensington Park en Hyde Park liep ik door tot aan de Big Ben bij de Thames. Het werd tijd om terug te gaan, bagage op te halen op naar Gatwick vliegveld. De terugweg ging niet snel. En omdat ik veel fotootjes en filmpjes gemaakt had, was mijn iPhone leeg. Terug bij Alistair's flat zag ik geen naambord, en ik wist ook geen nummer. Hij woont op de 4e verdieping, maar alles wat ik met 4 intoetste antwoordde niet. Wat te doen? In de kroeg op de hoek vroeg ik of ze een iPhone konden opladen, maar de dames hadden alleen blackberries. In het Palestijnse restaurant had ik meer geluk en kon na 10 minuten bellen, mijn spullen ophalen en naar de metro gaan. De metro kwam na lang wachten, bij het overstappen naar de Circle Line nam ik de verkeerde metrolijn, en daarna was het bijna een half uur wachten voordat de volgende metro kwam. Ik had nog gedacht iets van het voetbal op Gatwick te zien, maar begon me nu meer zorgen te maken of ik mijn vliegtuig van 18.45 uur (GMT) wel zou halen. Om 17.30 uur zat ik dan toch in de Gatwick Express, en moest nog een half uur reizen naar het vliegveld. Ik hoorde een bellende Engelsman zeggen dat hij een vlucht had om 18.40, zich al wel had ingecheckt, maar omdat hij in de North Terminal moest zijn, er rekening mee hield om zondag een ander vliegtuig te nemen. Zaterdags is het meestal erg druk op het vliegveld. Oei. Ik wist niet eens in welke vertrekhal ik moest zijn en moest ook nog inchecken! Om 18.00 uur rende ik met mijn koffertje naar de vertrekborden van de South Terminal. Geen Amsterdam! Alle British Airways vluchten gaan van de North Terminal.. Rennen naar de shuttle, die er net aan kwam. North lag gelukkig niet ver van South. In de vertrekhal was het rustig en rende naar de eerste vrije dame aan een BA-balie. Het was 18.10 uur. Ze belde of ze me nog mocht inchecken. En dat mocht! De douane- en bagagecontrole verliep vervolgens vlotjes. Een kwartiertje later stond ik bij Gate 104 en kon nog 5 minuten van Nederland-Denemarken zien voordat ik als laatste ging boarden. Het vliegtuig was maar voor een kwart bezet, en net als alle Engelsen bestelde ik een gin-tonic met ijs en citroen. Had ik wel nodig! Bij de douane in Amsterdam vroeg ik nog even naar de uitslag van het Nederlandse elftal, maar die hoef ik hier niet te herhalen.

Ik heb weer een belangrijke les geleerd. En volgende keer ga ik met de trein naar Londen, want dan ben je gelijk in het centrum. Cheers!