Meneer Corona in Paramaribo

“Dag mevrouw. Alles goed met u?” 

“Het gaat wel.” 

“Oh, is er wat?” 

“Ja, iemand klopte ongevraagd op mijn deur.” 

“Dat is vervelend.” 

“Ja, en hij kwam ook binnen. 

Meneer Corona! 

Hij heeft me goed ziek gemaakt.” 

“En heeft meneer Corona nog wat achtergelaten?” 

“Jawel, ik ben nog lang niet fit.” 

“Maar had u geen prikje?” 

“Nee hoor, ik wil geen experimenteel medicijn.” 

“Ik wel, ik vertrouw op het RIVM. Na een prikje krijg je alleen milde klachten.” 

“Ik vertrouw het niet. Misschien word je de komende jaren niet ziek, maar je weet niet wat er later gebeurt. 

Ja, toch” 

Zo verliep de conversatie op straat, terwijl ik bij de dammers stond te kijken. De vrouw passeerde met trage pas de dammende mannen, toen ze door de (oudere) man (rechts op de foto) aan werd gesproken. Hier en daar mengde ik me ook in de discussie. Voordat we wegliepen, fluisterde ik tegen de oude man: “Wij zijn van het RIVM!”. 

En we gaven elkaar een box-groet.

Ik was in Suriname (samen met een collega) en meneer Corona dus ook. Suriname is deze week ‘afgezakt’ van plaats 3 van landen in de wereld met (relatief) de meeste covid-infecties (na Mongolië en Servië) naar plaats 7. 

In de ziekenhuizen is geen plek meer voor mensen in ernstige ademnood. Vaak gaat het om meerdere personen binnen een huishouden. “Soms zie je vijf mensen in een huis die om de beurt een beetje zuurstof pakken”, stond gisteren in de krant. Er zijn niet genoeg zuurstofconcentrators. 

De vaccinatiegraad is niet hoog, circa 40-50% is gevaccineerd. De overheid overweegt nu om bij presidentieel besluit personen op werkplekken te verplichten te bewijzen dat zij volledig gevaccineerd zijn tegen covid-19. Of men zal een negatieve PCR-test moeten overleggen. Een duur grapje als je je niet gevaccineerd, want de PCR-test kost in Suriname ook 100 US dollar. De demonstratie bij de Nationale Assemblee (de Tweede Kamer van Suriname) heeft deze week weinig veranderd aan de intenties van de regering.

De verkoper en de groenten, zoals kouseband, zijn nu ook achter plastic.

Het risico is dus hoog om in Suriname besmet te raken met het coronavirus. We hebben het aantal contacten zoveel mogelijk beperkt. Ik had bijvoorbeeld een vaste taxi geregeld. Irene, een Hindoestaanse taxichauffeur, had me een keertje verplaatst en gaf me haar telefoonnummer, mocht ik vaker van haar diensten gebruik willen maken. Ze is al 35 jaar chauffeur en volledig gevaccineerd. De afspraak was snel gemaakt toen ik voorstelde om in plaats van 40 SRD (Surinaamse dollar) elke keer 80 SRD voor de ritjes te betalen (4 euro in plaats van 2 euro). Stipt stond ze elke keer voor het hotel of bij het ministerie. Heel prettig.

Beeld in de Palmentuin: Dit monument wordt opgedragen aan mijn zoon Ruben die omkwam door verstikking in een koelkast in 1966. Het is een waarschuwing aan de Surinaamse gemeenschap om beter op hun kinderen te letten. Beeldhouwer Jozef Klas

Zwangere vrouw met geschilderde buik aan het poseren voor een fotosessie in de Palmentuin. Het wordt vast een jongetje.

Het werk zit erop en ik ben op de terugweg. De KLM-purser gaf net nog een belangrijke tip: “you have to remove your facemask first before placing your oxygen mask in case of an emergency.” Dat was niet nodig, want het vliegtuig is weer goed geland. En ik heb een uitstekende nacht gehad. De vier stoelen in het middenpad waren vrij en ik kon languit liggen. Toen ik vanochtend wakker werd, was het ontbijt al voorbij. Voorlopig geen reizen in het vooruitzicht en ook geen coronatesten. Dat laatste is wel fijn. De laatste maand ben ik 5 keer getest.

Gisteren negatieve antigeentesten voor vertrek naar Nederland