De Staatsbegrafenis

Donderdag was het zo ver. Het einde van het radioprogramma De Staat van Stasse. De avonden zullen anders zijn. Degenen die wel eens naar 'De Staat' luistert, en daar fan van was, zullen met me meevoelen. De stem van Stefan is warm en draagt je mee. Zijn verhalen en gesprekken met de luisteraars maakt radio een mooi medium om naar te luisteren. 

Tien jaar geleden startte De Staat. En daar raakte ik steeds meer aan verknocht. De laatste maanden keek ik vaak live mee hoe hij, samen met Tim Daemen zijn sidekick, de twee uur op de maandag-, dinsdag-, woensdag- en donderdagavond volpraatte. Na het achtuurjournaal laat ik de tv meestal voor wat het is. Werk dan nog wat, schrijf aan artikelen, of rommel wat. Met De Staat aan (of op). De uitzending begint met de mededeling dat het de allerlaatste dag is en dan wordt de datum van die dag genoemd. Nog vier uurtjes en dan is deze dag voorgoed voorbij. De melancholische toon is gezet. De muziekkeus van De Staat past bij mijn smaak. En hoewel ik niet zo van de kletspraat op de radio ben, is de manier waarop Stefan dat doet, mooi. Geen verzoekjes want daar zijn andere programma’s voor, maar wel gewoon je verhaal doen. Je kunt bellen op kosten van De Staat. Maakt niet uit wat je te vertellen hebt. Mensen die in de auto terug rijden van werk of de sportschool, bellen even in. Hoe gewoner, hoe beter. Het geïnteresseerd doorvragen door Stefan. Tim die dan vaak enthousiast “zo” roept. Soms een hoorspel, ik haak dan af, of een gek spelletje, dat nergens op slaat. Afhankelijk van het jaargetijde: inzameling van zaad (voor de bijen) of RaaddeBiet (beat) tijdens de Bietencampagne. Zo kabbelt de uitzending voort met aan het eind een resumé van Tim van de verhalen die deze dag indruk maakten en een enthousiaste aankondiging van de volgende radio-dj.

Maar het is voorbij. De Staat hoort blijkbaar niet meer op Radio 2. Stefan Stasse verzorgt volgend jaar een ander radioprogramma op NPO Radio 5. Tijdens de Staatsbegrafenis, werden de laatste woorden bij het afscheid van de piratenomroep Veronica aangehaald: “Bij het afscheid sterft ook de democratie een beetje.” Ik zat toen, in 1974, ook aan de radio gekluisterd en na het Wilhelmus werd het stil. Ik luisterde daarna naar Radio 3, en toen dat te schreeuwerig werd, werd Radio 2 mijn zender. Maar ik hoor blijkbaar niet meer tot de doelgroep. Al eerder ging één van mijn favoriete programma's (De sandwich) van Radio 2 naar Radio 5. En nu Stefan Stasse. Het is wat het is. 

‘Enjoy and fuck the system’ (vaste kreet in De Staat)

Atatürk en 100 jaar Turkije

De vlaggetjes hangen nog in de stad. Zondag vierde Turkije dat het land 100 jaar een republiek is. De foto’s van Mustafa Kemal Atatürk hangen overal in de stad. Ik realiseer me hoe weinig ik van de geschiedenis van het land en Atatürk weet, als de Noord-Macedonische deelnemer aan de workshop ons tijdens een stadswandeling vertelt over deze grondlegger en eerste president van de republiek Turkije. Mustafa werd in 1881 in een Turks gezin in Thessaloniki geboren. Dit deel van het huidige Griekenland behoorde in die tijd tot het Ottomaanse rijk. De jonge Mustafa – achternamen bestonden nog niet in het Ottomaanse rijk – blonk uit in wiskunde en kreeg de bijnaam Kemal, de perfecte. Met enige trots vertelt onze ‘gids’ dat Mustafa vervolgens de militaire opleiding in zijn land, Noord-Macedonië, volgde en in zijn vrije tijd boeken van Voltaire en Rousseau las. In de decennia daarna brokkelt het autoritair bestuurde Ottomaanse rijk steeds verder af. Mustafa Kemal is inmiddels pasha/generaal en verzet zich steeds meer tegen het sultanaat. In de Eerste Wereldoorlog kiest het regime van de sultans de kant van Duitsland. Na de Ottomaanse capitulatie wordt het land bezet door de geallieerden. Een jaar later volgt een Turkse Onafhankelijkheidsstrijd onder Mustafa Kemal en op 29 oktober 1923 wordt de republiek gesticht. Mustafa Kemal wordt president en krijgt in 1934 de ‘achternaam’ Atatürk, wat grote Turk betekent. Hij brengt een scheiding aan tussen religie en staat (secularisme), stuurt de sultan het land uit, maakt Ankara de hoofdstad en moderniseert het land in rap tempo. Anno 2023 is de Vader van de Turken nog steeds zeer populair. 

Het is heel bijzonder om met deze collega door Istanboel te reizen. De metro’s in: gewoon betalen met de telefoon-ING-app. De vele overdekte en onoverdekte straten van de grote bazaar, met de thee en vele kruiden winkeltjes. En daarna een visje eten bij Galatabrug.

De reden dat ik van Athene naar Istanboel ben gereisd is een nieuw parttime baan (40 dagen per jaar). In deze blogs schrijf ik eigenlijk niet of weinig over mijn werk, maar kan nu wel vertellen dat het Europese kantoor van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO/Europe) per 1 januari 2024 een pool van consulenten start om landen in het oosten van Europa te adviseren over de aanpak van tuberculose. Het is de bedoeling dat ik dat samen doe met een andere consulent voor Armenië en Macedonië. Volgend jaar wellicht verhalen uit die landen.

Marathon

Panathinaikon-stadion, met op de achtergrond de Acropolis

“Hij is een Griek, hij is een Griek”, schreeuwde een uitzinnige menigte in 1896 toen Spiridon Louis bij de eerste Olympische Spelen het Panatheens stadion in Athene binnen liep. Bij deze eerste Spelen had Griekenland nog geen atletiekwedstrijd gewonnen, ook niet het klassieke nummer discuswerpen. Dus moest het op de marathon gebeuren. Er deden zeventien atleten mee: dertien daarvan waren Griek. Aan kop ging lange tijd een Fransman en een Australiër, maar beiden vielen na ruim dertig kilometer uit door uitputting, waardoor Spiridon aan de leiding kwam en won. Hij finishte in 2.58.50 en werd uiteraard een volksheld, ook al heeft hij na zijn overwinning geen wedstrijd meer gelopen. Het stadion van de Olympische Spelen van 2004 is naar hem vernoemd. Het oude stadion ligt midden in de stad en wordt zo nu en dan gebruikt, zoals bij de finish van de Olympische marathon in 2004, en ook in 1982 toen Gerard Nijboer Europees kampioen werd op de marathon. Misschien ken je het beeld nog dat hij onderweg in de straten van Athene stopt, de commentator verschrikt uitroept dat hij kramp heeft, maar Nijboer alleen z’n losse schoenveter even strikt en wint.

De legende van de marathon gaat terug naar 490 v.Chr. In dat jaar probeerden de Perzen een deel van Europa te veroveren en vond er een veldslag plaats bij Marathon, een plaatsje 40 km van Athene. Het Griekse leger was ver in de minderheid, maar versloeg de Perzen door ze van beide flanken aan te vallen. Dat nieuws moest verteld worden. Pheiddipides snelde naar Athene om de mare over te brengen, en nadat hij gezegd had “Gegroet, wij winnen”, viel hij dood neer. Een goed verhaal, hoewel men wel erg twijfelt of het echt zo ging. De marathon kreeg z’n klassieke afstand overigens pas tijdens de Olympische Spelen van 1908 in Londen. De start was bij Windsor Castle en de finish was precies voor de koninklijke tribune. Dat bleek 42 km en 195 meter te zijn.

Koninklijke tribune in het oude Olympische stadion

De organisatie had een prachtig logo ontworpen met de Acropolis in de longen.

We zijn een klein weekje in Athene, deels voor vakantie en voor mij ook deels werk. Een bezoek aan het oude Olympische stadion is nog steeds indrukwekkend. De banken zijn allemaal van marmer. Aangestoken door andere bezoekers, kon ik het niet nalaten om ook een rondje te rennen over de 400 meter baan. Een marathon zit helaas niet meer in het lijf.

Amsterdam marathon 1980 (links met nr. 275, ben ik). Tijd: 3.14.40.

In datzelfde jaar (1980) bezocht ik ook Marathon, waar het allemaal dus begon.

John Cleese heeft duidelijk zijn inspiratie voor silly walks uit Griekenland gehaald.

Bakkie (plantage)

De warmte slaat me om de oren als ik op Zanderij van het vliegtuig naar de aankomsthal loop. Meestal een prettige warmte, maar ook hier is de klimaatverandering merkbaar. Op de zondag van aankomst zie ik maar weinig mensen op straat. Het is niet aangenaam als de buitentemperatuur hoger is als de lichaamstemperatuur! “Zo warm is het hier nooit”, hoor ik deze weken regelmatig. Als de taxi me naar mijn eerste logeerplek brengt, gaan mijn Whatsapp-berichtjes af zodra de auto voor de deur stopt. Ook op de andere plaatsen hoef ik geen wachtwoord van de Wifi meer te vragen. Het is een gevoel van thuiskomen.

Boot van Henny die ons van Katwijk naar Bakkie bracht.

Geel=katoen; roze=koffie en cacao; blauw=suiker; bruin=hout; wit=verlaten; groen=citrus; donkerblauw=indigo kleurstoffen

Dit keer ben ik drie weken voor werk in Suriname. Dus ook twee weekenden die ik met een tripje kan vullen. Plantage Reijnsdorp/Bakkie staat al lang op mijn verlanglijstje. Ik ontmoette eigenaresse Marsha Mormon eens op een vakantiebeurs in Nederland. Een enthousiaste vrouw die met haar man Bas, de plantage van haar voorouders aan het ontwikkelen is. Een boottocht van een uur over de Commewijnerivier brengt ons naar het oord. Jacqueline, onze gids, vertelt dat de plantages allemaal 400 meter breed zijn en gescheiden worden door een kanaal en met een sluis om zoet water in te laten vanuit de rivier. Een stukje Hollands watermanagementvernuft van de zeventiende en achttiende eeuw. Ze vertelt ook over de wreedheden van de plantagehouders, zoals van Maria Susanna du Plessis die eigenhandig het kind van een tot slaafgemaakte verdrinkt omdat het niet wil ophouden met huilen. En als de tot slaafgemaakte moeder daarna zelf het water inspringt omdat het leven zinloos is geworden, wordt ze daarvoor gestraft. “Hoe durf je je eigen leven te nemen?”, vertelt Jacqueline, en wordt vervolgens gestraft door de 'slavenmeesteres'. Haar leven hoorde immers tot haar toe.

Bakkiemuseum

Bij Bakkie neemt Bas ons meteen mee het museum in, dat bestaat uit één airco ruimte; hij vertelt met veel passie. Ze wilden in 2007 allereerst de dichtgegroeide Warappakreek, die de plantage met de oceaan verbindt, uitdiepen en huurden een ponton met graver erop. Het duurde geen twee weken zoals ze hadden ingeschat maar zeven maanden voordat de oceaan werd bereikt. “Opgeven was geen optie”, vertelt Marsha wat later, want haar voorouders hadden dit zware werk ook moeten doen. Met de hand. De plannen werden omgegooid. Geen toeristisch resort maar een rustplaats met aandacht voor de geschiedenis. Tijdens het opgraven kwamen ze veel voorwerpen tegen, zoals voetboeien (één daarvan ligt in het Tropenmuseum), veel jeneverflessen en zelfs een Portugees muntje van vierhonderd jaar geleden. En Bas ging verder, want hij struint het internet en veilingen af op zoek naar boeken en andere historische voorwerpen die het verhaal over de slavernij en de plantages vertellen.

Kromboei. Een keten die nek en enkels via een veel te korte ketting verbond zodat de tot slaafgemaakte gebocheld moest lopen en een kromme rug kreeg.

Tekeningen uit een boeken van Stedman (1796), zie ook https://nl.wikipedia.org/wiki/John_Gabriël_Stedman.  

Idem, met als ondertitel: Een zwarte man (N-woord) opgehangen aan een rib.

Marsha had ondertussen de lunch gemaakt die bestond uit saoto soep, een vegetarisch hoofdgerecht van groenten en kruiden uit eigen tuin en dokoen, een nagerecht van geraspte cassave, gemengd met kokos, en daarna gerold in een bananenblad. En op ons verzoek met een bakkie koffie. De naam Bakkie heeft niks te maken met een koffieplantage zoals een van de bezoekers dacht, maar is afgeleid van het baken dat vroeger in de Commewijnerivier deze plek markeerde.

Omdat Bakkie geen voorzieningen heeft die bij overnachtingen horen, kun je er in principe niet overnachten. Maar als je zelfvoorzienend bent, verhuren ze een van de twee huisjes soms aan vogelaars. Het is een plek waar ik me ook wel eens een weekje wil zetten.

In het najaar 2024 wordt dit diorama vertoond in Museum Het Valkhof in Nijmegen.

Familiekroniek 4: Lieuwe Dijkstra (1858-1917)

Lieuwe Dijkstra, mijn overgrootvader, was timmerman in Sebaldeburen, een dorp in de gemeente Grootegast. Ook zijn vader Jan en grootvader Lieuwe Idskes waren in hetzelfde dorp timmerman. Het vak ging van vader op zoon, of beter gezegd op zonen, want de ooms van Lieuwe werden ook timmerman, in de omliggende dorpen Grijpskerk, Leens en Zuidhorn. Het timmeren zit ook een beetje in mijn bloed, want ik timmerde als kind er heel wat op los en wilde lang timmerman worden. En soms voelde ik mij ook timmerman als ik orthopedische operaties uitvoerde in Zambia.

Advertentie 5 december 1852 (Lieuwe Idskes Dijkstra was 1 april 1851 overleden)

Lieuwe is het eerste kind van Jan Dijkstra en Pieterke Kooi. Vader Jan was eerder getrouwd met Jantje Veenstra. Uit dat huwelijk werden twee dochters geboren. Zijn eerste vrouw was nog maar 28 jaar toen ze stierf; het jongste kind, Jantje, 6 maanden oud. Dat Jan met een Kooi (her)trouwt is niet vreemd, want twee broers gingen hem al voor. Drie broers die met drie zussen trouwen lijkt me nogal bijzonder. Het beperkte wel het aantal neven en nichten van Lieuwe, want de negen neven en nichten aan moeders kant zijn dezelfde als aan vaderskant.

In de Kooi-familie is een opvallende gebeurtenis te melden. Want wat gebeurt er in april 1837, als beide ouders van Pieterke twee dagen na elkaar overlijden? Op donderdag 20 april overlijdt moeder Hindrikje in huis 376 in Briltil en op zaterdagavond vader Klaas, die op dat moment tolgaarder is. In één klap zijn zes kinderen wees, de oudste Itje, nog geen 14 jaar, Pieterke 6 jaar en het jongste kind 2 jaar oud. 

De zoektocht in de krantenarchieven levert een advertentie op van een notaris die vraagt of mensen nog iets te vorderen hebben. In de notarisboeken vind ik geen akte terug, dus was er waarschijnlijk niet veel te halen. De weeskinderen zullen wel bij familie zijn opgegroeid. En mooi dat later de zussen Itje, Geertje en Pieterke met Jacob, Geert en Lieuwe Dijkstra trouwen, daar een nieuwe familie krijgen en zelf nieuwe families stichten.

Pieterke Kooi overlijdt in 1879. In het bevolkingsregisterboek dat in 1880 opnieuw begint, staan de mannen Dijkstra onder elkaar: vader Jan (timmerman), zonen Lieuwe (timmerman), Albert en Hendrik (timmerman). En daaronder (half)zus Jantje die in 1879 terug is gekomen in het gezin. 

Lieuwe verhuist in 1888 naar huisnummer 54 als hij met Martje Nienhuis trouwt. Hij zet daar de timmeractiviteiten voort. Mijn oom vertelde dat opa Lieuwe soms met een timmerkist door het dorp liep, als hij geen werk had, om de indruk te wekken dat hij dat wel had.

Lieuwe sterft relatief jong, na een langdurige ziekte, zoals op de rouwkaart is geschreven. Het is al meer dan 100 jaar geleden dat hij overleed. Zijn graf en die van zijn vrouw Martje zijn nog aanwezig op het kerkhof het midden in het dorp Sebaldeburen. Bij mijn laatste bezoek was het opschrift bijna niet meer te lezen. De grafmonumentenspecialist die ik raadpleegde, liet weten dat je de steen het beste met chloor en borstel kon schoonmaken. Dat heb ik deze week gedaan samen met een nicht. Het was een mooi ritueel aan het eind van mijn wandeltocht. Ik grapte tegen haar dat we bij de tekst 'hunne kinderen' (onderaan de steen) nu in graffiti er wel bij konden schrijven: 'en hunne achterkleinkinderen 13/9/2023'.

Familiekroniek 3: Martje Nienhuis (1858-1933)

Martje Nienhuis, mijn overgrootmoeder, is de dochter van Albert Melle Nienhuis en Lutgertien Bouwmeester. Lutgertien is mijn enige Drentse betovergrootouder. Ik ben indirect naar haar vernoemd.

Vandaag (zondag) ‘loop ik haar’ van Anloo, de plaats waar ze geboren is, naar Sebaldeburen waar ze met Albert Melle gaat wonen en kinderen krijgt. In etappes, want het is te ver om in één dag te lopen. Ik ben al vroeg op pad. Eerst met de trein van Gouda naar Groningen en daarna met de bus naar Anloo. Op de brink van het esdorp staat een oude kerk, waar Lutgertien ongetwijfeld in 1817 is gedoopt. 

Het is 13.30 uur als ik de kerk achter me laat en zet er gelijk een flinke pas in. Groningen is nog ver, zo'n 30 km. Moet dus wel een beetje opschieten. In het Landgoed De Schipborg zijn geen bordjes; de zon en Google maps wijzen vandaag mijn weg. Na anderhalf uur meanderen door een prachtig landschap kom ik in Zeegse, waar ik wat drink en mijn drinkfles bijvul. Dat is ook wel nodig op deze tropische dag. Want tot aan Paterswolde zijn er geen winkels of restaurants meer open. 

Landgoed De Schipborg

Koeien zoeken vandaag verkoeling in het bos

Enigszins strompelend - mijn linker kuitspier begint vervelend te doen - bereik ik laat middag restaurant Loetje. Ik ben niet de enige die aan het eind van deze warme dag een hapje wil eten aan het meer. Er staat een rij. Niet gereserveerd betekent geen plek. Ik probeer het toch maar. Wellicht is het mijn uitgehongerde blik die de man doet zeggen: “Oh, ú bent alleen?”, waarna hij me naar een tafel voor twee brengt met uitzicht over het Paterswoldsemeer. De specialiteit, biefstuk met brood, smaakt me uitstekend.

Overgrootmoeder Martje Nienhuis is het 5e kind van Albert en Lutgertien. Ruim 5 jaar later wordt nog een broertje geboren, haar moeder is dan al bijna 47 jaar. Dat zal nogal onverwacht zijn geweest. Albert en Lutgertien zijn boerenknecht en dienstmeid als ze trouwen, ‘daglooners’ als Martje wordt geboren en zijn dat 30 jaar later ook als Martje trouwt. Ze hebben in hun leven geen treden beklommen op de economische ladder, integendeel. Maar weinig geld hoeft geluk niet in de weg te staan. Vader Albert Melle is blijkbaar een grappige man, want als er kattenkwaad in de familie wordt uitgehaald, heeft men het nog lange tijd over ‘Albert Melle streken’.

Ik heb mijn moeder eens geïnterviewd over de familie Nienhuis. Ze vertelde dat een tante een keer een borreltje op had en eruit floepte dat in de familie een zus verkracht was door haar broer. Het kind werd zonder oren geboren. Daarna hield iedereen de kaken stijf op elkaar. Alleen een neef in Canada zou er meer over weten, maar die zal ondertussen ook wel dood zijn. Maar ik heb het puzzeltje denk ik opgelost, want Martjes oudste zus, Grietje, krijgt haar eerste kind (Dina) als ze 27 jaar oud is. De vader is onbekend. Moeder Lutgerdina is bij de geboorte aanwezig en doet de aangifte. Ook bijzonder in die tijd dat oma de aangifte doe. De vader is waarschijnlijk haar zoon Hendrik, de twee jaar jongere broer van Grietje, die dan nog thuis woont. Het kind, Dina, blijft nog een tijdje bij de grootouders, ook nadat Grietje trouwt met de tapper Klaas Gorter. Maar daarna groeit ze bij hen op. En wel of geen oren: Dina trouwt, krijgt kinderen en overlijdt als ze 75 jaar oud is, in het dorp waar ze ook is verwekt.

 

In 1888 trouwt Martje met timmerman Lieuwe Dijkstra. Uit het huwelijk worden 6 kinderen geboren, waaronder in 1898 mijn grootvader Geert, naar wie ik ben vernoemd. Lieuwe overlijdt in 1917 na een ziekbed. In de nalatenschapsakte worden de roerende goederen beschreven, zoals een kast (gewaardeerd fl. 10,-), een kookkachel (fl. 8,-), een kolomkachel (fl. 3,-), een kooi met duiven (fl. 4,-) en een tinnen koffiepot (fl. 5,-). 

Briefje in de koffiepot.

 

Het huis en een stuk land worden verkocht om de hypotheek af te lossen. Het gezin verhuist naar een huisje dichtbij de kerk en krijgt een tijdje steun van het armenbestuur van de kerkgemeente. “De kerknotabelen hielden je goed in de gaten”, vertelde m’n moeder. “Droegen de kinderen goede kleren, dan kreeg je minder steun.” M’n moeder sprak hier zwaarmoedig over, want terugvallen op de bedeling was erg. Maar het was nog altijd beter om die steun van de kerk te krijgen, dan steun te trekken van de overheid.

Mijn opa Geert Dijkstra ingeschreven als bakker op dit adres in Sebaldeburen. Martje Nienhuis, zijn moeder, en Dina Dijkstra, zijn zus, worden doorgehaald als hij 3 jaar later trouwt met mijn oma. 

Als mijn opa Geert in 1925 een bakkerij in het dorp start, komen moeder Martje en zus Dina ook in het huis wonen. Moeder doet het huishouden, Dina verkoopt het brood in de winkel. Dat blijft een paar jaar zo, totdat Geert z’n liefde ontmoet. Geert huurt voor z’n moeder een huis naast de kerk. In 1933 overlijdt Martje op 74-jarige leeftijd. Een paar maanden later wordt m’n moeder geboren.

In het archief Zuidhorn ligt een cahier met huisnummers Sebaldeburen. Daarin staat inderdaad dat Martje Nienhuis naast de kerk woonde. M'n moeder had een goed geheugen!!

Kleurrijk Kopenhagen

In Oslo stapten veel adolescenten ook op de boot naar Kopenhagen. Sommige droegen in hun hand een paskop met pruik. Ik vroeg wat ze gingen doen. “Cosplay”, zeiden ze. Ik had geen idee waar ze het over hadden, maar het werd me duidelijk toen Jack Sparrow (Pirates of the Caribbean), Darth Vader (Star Wars), Batman en andere figuren tijdens de reis op het dek en door de gangen flaneerden. 

Cosplay houdt in dat je je verkleedt als een personage uit een anime, manga of game. Het woord is afgeleid van het Japanse woord ‘kosupure’ en is een combinatie van de woorden costume en play. Een mooi gezicht om jongeren te zien die een dag een filmheld willen zijn.

Ook bij m’n derde bezoek aan Kopenhagen wilde ik naar de ‘Vrijstad Christiania’. Ik was hier ook in 1984 en 2014. Het voormalig militair terrein is al sinds 1970 gekraakt door hippies, kunstenaars, anarchisten en andere mensen die zich niet willen conformeren aan de traditionele maatschappij. Het complex lijkt zijn beste tijd gehad te hebben. Het wemelde deze zaterdag van dagjesbezoekers die langs kleding, sieraden, kunstgalerijen, eettentjes en verkopers van softdrugs scharrelden.

Nyhavn

 

Ketting van Nespresso-cupjes

Enige commercialisering slaat al toe. Het opschrift bij de ingang ‘You are leaving the EU’ kon ik ook al niet terugvinden. Maar Christiania blijft voor mij het symbool voor een leefwijze voor vrije geesten.

The world is in our hands

In de stad hingen overal regenboogvlaggen. Het was het einde van de Gay Pride-week. Een lange parade van feestende mensen (40.000 volgens de organisatie) trok door de stad. Het Radhuspladsen was omgebouwd tot het Pride-plein, waar de parade eindigde. Langs de kant stonden circa 300.000 mensen. Wij ook. 

Het is mooi om te zien dat je mag zijn wie je bent en dat ook mag uitdragen. Denemarken was het eerste land met een geregistreerd partnerschap voor gelijke geslachten (in 1989); Nederland het eerste land met een homohuwelijk (in 2001). De straten vulden zich met dansende mensen opgehitst door de dj’s die dance music draaiden. Wij dansten ook een tijdje mee. Vrijheid is een groot goed.

Krachtige spreuk op de t-shirts:
Everybody is free to feel good

Een goede dag voor de mensen die van de opbrengst van lege blikjes een inkomen bij elkaar moeten scharrelen.