‘s Ochtends om 10 uur wakker.
De boot schommelde nog hevig. Even in het restaurant gezeten en gepraat met een
Fransman die naar West-Afrika ging. Hij was een paar jaar geleden al eens in
Kameroen geweest. Tegen Herman vertelde hij nog wat over het rijden in de woestijn.
Het begon me toen wel wat te veel te schommelen en ik dacht er goed aan te doen
m'n bed weer op te zoeken. Na een paar uur was de zee wat rustiger
geworden. In het inmiddels Tunesische restaurant kocht ik Johnny Walker (5500
lire = 10 gulden), bier en broodjes. Het geld was daarna op. Wat later konden
we ons ook op het dek begeven. De Tunesische kust kwam in zicht. Om 2 uur lagen
we in de haven, bijna 4 uur vertraging door de harde wind.
We zetten voet op Afrikaanse bodem. De loopbrug kwam
uit. Overdekt. Het regende in Afrika!
Ik hoorde van Jos dat hij echt weg ging. Ik vond het wel jammer, maar so what. Op naar Kameroen. De douane had moeilijk gedaan over de landrover in de truuk, dat kon helemaal niet! Bij de vrachtwagen aangekomen hoorde ik dat ook Toos D weg ging. Ik schrok wel even, vooral omdat ik in de hal de hele tijd met haar bezig was geweest. Binnen 5 minuten vertrok ze met Jos in een taxi. Ik wist nog net haar Sinterklaaskadootje en gedicht in haar tas te stoppen.
We reden 's avonds door Tunis
en stopten in de buurt van Hamman-Lif, bij de kamping Moulin Blue. Het 'huis' trakteerde op een etentje. Tafels werden tegen elkaar geschoven en
we zaten in een rondje. We begonnen met een slaatje. Daarna patates frites uit
de olijfolie, brood en een soort macaroni met koffie na, en veel wijn bij het
eten. Het was heel lekker. We gingen vroeg slapen. Alouettes tent hadden we
opgezet, veel ruimte en droog. Alouette had nog Sinterklaaskadootjes uit
Nederland gekregen, waaronder een leuk hoorspel.
Toos D en Jos op de loopbrug naar het Afrikaanse land, om daarna weer naar Nederland te vertrekken |
Als passagiers hadden we geen
problemen bij de douane. Met de truuk was het moeilijker. We bivakkeerden een
paar uur in het wachtlokaal. Geld gewisseld; koffie, kaarten gekocht en een
gedichtje voor Toos Dijkman geschreven:
Lieve
Toos
Je
bent wel eens boos
maar
wat Sint zeer waardeert
is
hoe je met je kinderen verkeert.
Vaak zie je haar in een
telefooncel
wanneer
ze op een Pavesi naar huis belt
"Laat
'es wat van je horen"
knoopt
ze goed in haar oren.
Ik hoorde van Jos dat hij echt weg ging. Ik vond het wel jammer, maar so what. Op naar Kameroen. De douane had moeilijk gedaan over de landrover in de truuk, dat kon helemaal niet! Bij de vrachtwagen aangekomen hoorde ik dat ook Toos D weg ging. Ik schrok wel even, vooral omdat ik in de hal de hele tijd met haar bezig was geweest. Binnen 5 minuten vertrok ze met Jos in een taxi. Ik wist nog net haar Sinterklaaskadootje en gedicht in haar tas te stoppen.
Kamping Moulin Blue, Hamman-Lif bij Tunis |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten